Re: รูปของ BenQ11#2

[BenQ11]

"ท...ทำไม...เป็นไปได้ยังไง??"




หลายครั้งที่ผมพยายามฝืนชะตากรรม

และบ่อยครั้งที่ผมมักทำเกินหน้าที่(ผู้เฝ้าดู)...




















แต่ดูเหมือนชะตากรรมจะหลีกหนีในสิ่งที่ผมต้องการให้เป็น....



"คาเร็น!!!"

















ในตอนนั้นผมได้นึกถึงคำพูดของสหายเก่าแก่คนหนึ่ง


-แม้ข้าพเจ้าจะมีพลังในการย้อนอดีตเพื่อแก้ไขสิ่งผิดพลาด ข้าพเจ้าก็ไม่ขอใช้มันอีก

มันทำให้ข้าพเจ้าไม่มีอนาคตที่แท้จริง เพราะข้าพเจ้าจะย้อนแล้วย้อนอีกเพื่อแก้ไขสิ่งต่างๆตลอดไป-



"ยัง...ยังมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย..."



















ในความคิดฝันคาเรนยังคงมีความสุขกับเพื่อนๆและโซตี้อยู่ตลอดเวลา...


มันทำให้ผมนึกถึงอดีตที่มีความสุขในตอนนั้นจริงๆ















อดีตสหายของผมอีกคนก็เคยกล่าวใว้

-อันตัวเรามีพลังในการหยั่งรู้อนาคต แต่เราก็ไม่ขอใช้มันอีก เพราะสิ่งที่เราเห็นนั้นคือจุดบรรจบที่ทุกชีวิตต้องดับสูญ

แต่ที่เราเจ็บใจยิ่งกว่านั่นคือ เราไม่มีโอกาสอยู่ถึงวันนั้น วันที่ลูกหลานต่อๆไปของเราจะดำเนินไปสู่จุดบรรจบนั้น

การหยั่งรู้อนาคตทำให้เราไม่เจอความสุขที่แท้จริง...เพราะสิ่งที่เราเห็นคือเหล่าเพื่อนฝูงและคนรักต่างล้มตายตามกาลเวลา..

เรายอมที่จะไม่รู้อนาคตตัวเองเพื่อที่จะได้ตายพร้อมเพื่อนมิตร ดีกว่าหลีกหนีเพื่อยืดชีวิตตัวเองเพียงคนเดียวและทิ้งมิตรสหายใว้ข้างหลังเพราะการหยั่งรู้อนาคต-
















ประโยคเหล่านี้ ทำให้ผมเข้าใจว่า ชะตากรรมไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในจักวาลจะต่อกรได้ และจุดบรรจบไม่ใช่สิ่งที่สรรพสิ่งจะเลือกกำหนดได้เอง

เพราะมันถูกกำหนดและลิขิตใว้แต่แรกแล้ว...





"นั่นมัน....ผมนี่นา..."

[BenQ11]

ชะตาลิขิตให้ผมต้องสูญเสีย ชะตาลิขิตให้ผมต้องพบพาน

ยิ่งฝืนยิ่งห่าง ยิ่งค้นหายิ่งไม่เจอ

แต่เมื่อถึงเวลาของมัน การพบพาจะบังเกิดเอง...


แม้ยากยอมรับแต่ผมก็สรรหาข้อแก้ต่างความจริงนี้ไม่ได้...




















ความสุขหลังบททดสอบความทุกข์และโศกเศร้ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง...


















สิ่งที่ผู้มีพลังในการย้อนอดีต และสิ่งที่ผู้มองเห็นอนาคตต้องการมาเสมอ....




ความสุขของการไม่รู้...




















คาเรน-"รู้อะไรใหม? ข้างในตัวคุณมันว่างเปล่า แต่มือของคุณอบอุ่นมาก เราจำได้ดี"




















ผมไม่อายที่จะร้องอย่างโหยหวนแม้การร้องนั้นจะไม่มีน้ำตาใดๆ

ไม่อายที่จะร้องต่อหน้าทวินทาเนีย

ไม่อายที่จะย้อนมองความผิดพลาดที่เคยกระทำมา














ตั้งแต่ผมเป็นผู้เฝ้าดู ผมเฝ้าดูความทุกข์และความสุขของผู้อื่น

บางครั้งผมก็มีส่วนร่วมทุกข์สุขกับคนเหล่านั้น

แต่ไม่เคยเลยที่มันจะเป็นความทุกข์สุขของผมเอง...



ตอนนี้ผมได้เจอมันแล้ว.....


















จบวัน

[BenQ11]

ตอนที่ 5 แทนคำขอบคุณ


วันที่xx เดือนxx ปีxx



3เดือนมาแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่หลังจากที่ผมพบคาเร็น


ผมสอนวิชาเวทย์สายยักษ์ให้กับทวินทาเนียตามสัญญา

ตอนนี้เธอเริ่มใช้พลังได้บ้างแล้ว แต่ดูพลังนั้นจะมากเกินไปเพราะมันถูกกักเก็บมานาน

ผมจึงต้องคอยกำกับอยู่ข้างๆเสมอ












หลังจากฝึกสาวๆเสร็จแล้ว

ตกเย็นผมก็จะกลับมาดูแลคาเร็นในป่า

เหมือนผมวิตกจริตยังไงไม่รู้ หากวันใหนผมไม่ได้กอดคาเร็นแล้วดูเหมือนผมจะอยู่ไม่สุขเหอๆๆ

ทำเอาผมไม่ได้นอนมาตลอด3เดือนแล้ว แต่ช่างเถอะจะนอนหรือไม่นอนก็มีค่าเท่ากัน














ร่างกายของผมเริ่มปรับสภาพให้คุ้นเคยกับป่าแห่งนี้

ผมไม่ต้องพึ่งสารกันหลับอีกแล้ว


ทำให้ผมสามารถเข้าออกป่าแห่งนี้ได้ตามปกติ

และสามารถเข้าไปในส่วนที่ลึกสุดหรือใจกลางของป่าแห่งนี้ได้

จะว่าไปบางครั้งร่างกายผมก็มีความสะดวกอยู่เหมือนกัน


"อืม...นี่น่ะหรือต้นสุดยอดสมุนไพร.."












เช้าวันนี้ผมคุยกับแฝดทาเนียเรื่องที่ผมคิดจะฟื้นฟู ต้นสุดยอดสมุนไพรดู

เพราะหากต้นไม้ต้นนี้ออกใบหรือกลับมาเหมือนเดิมได้ คงจะมีประโยชน์ทางการแพทย์มาก


แต่แฝดทาเนียกลับบอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปได้ที่ป่านิทราจะหายไปแทนนะ


ทำให้ผมหยุดคิดสักครู่และนั่งดู สาวๆกัดขนมปังใส้ครีมอย่างอร่อย













ผมนึกย้อนหลังไปถึงเรื่องที่ พวกเธอคอยดูแลคาเร็น และอีกหลายๆเรื่องที่เกิดกับพวกเธอ..


ผมเองก็รู้สึกผิดกับพวกเธอมาก

และอยากจะอธิบายเรื่องราวฝั่งผมให้เธอเข้าใจ แต่ก็กลัวว่าเธอจะโกรธแค้นผมอยู่เหมือนกัน



ผมจึงยกคอลเลคชั่นไอเทมหายากให้พวกเธอชิ้นหนึ่งแทนคำขอบคุณและขอโทษทางอ้อม


"นี่คือ Eternal Flame ครับ"












มันคือไฟบริสุทธิ์ที่จะเผาสิ่งมีชีวิตทุกอนูไปถึงวิญญาณมันจะไม่ดับจนกว่าจะทำหน้าที่ของมันสำเร็จ


แม้ไม่ใช่ไฟที่เกิดจากเวทย์มนต์ แต่มันก็ถูกเก็บใว้ในหลอดที่ต้องใช้เวทย์มนต์เปิดเท่านั้น


มันดูสวยงามยามอยู่ในหลอด แต่มันก็มีทั้งคุณและโทษหากเอามาใช้อย่างไม่ระวัง



เนื่องจากมันมีแค่อันเดียว แฝดทาเนีย จึงต้องตัดสินแข่งขันกัน.....












อืม...ทาคูล่า ได้eternal flame ไป


แต่ไม่เป็นไรงั้นผมจะสอนเทคเนคหายากให้เนียโบลอสแทนละกันเหอๆๆ


นี่คือเทคนิคลงลิ้นทะลวงสวรรค์


















หากทุกวันมีความสุขอย่างนี้ตลอดไปก็คงจะดีมากๆเลย...เหอๆๆๆ













จบวัน

[BenQ11]

Narl Diary Fragment

ตอนที่6 อันโนว์คิง


วันที่xx เดือนxx ปีxx



ตั้งแต่ทวินทาเนียสามารถควบคุมพลังเวทย์สายยักษ์ได้โดยที่ไม่ต้องมีผมกำกับแล้ว

ผมก็เริ่มศึกษาตำราวิชาสายแพทย์ และบันทึกต่างๆที่แม่ของพวกแฝดเขียนใว้

แม้จะไม่ใช่เหตุผลสำคัญอีกแล้วแต่ผมก็ยังอยากรู้ว่า คาเร็นมาที่ดาวนี้ได้อย่างไร?

แต่จากที่อ่านๆมา ดูท่าจะไม่ได้บันทึกเรื่องคาเร็นใว้เลย...



หลายวันมานี้ ผมจึงหมกอยู่แต่ในที่พักตลอดยกเว้นตอนเย็นที่ผมจะแวะไปดูคาเร็นในป่า









และวันนี้จะเป็นวันวุ่นวายอีกวัน


เมื่อ รินโพ 1ในนกที่ผมเลี้ยงใว้ บินมาหาผมด้วยท่าทางรุกรี้รุกรน

รินโพคือใครหรือ? ก็นกที่เคยเป็นไข่อยู่บนหัวผมยังไง ยังจำกันได้ใช่ใหม?












ปกติ รินโพเป็นนกที่จะคอยบินวนติดตามแฝดทาเนีย เวลาเธอเข้าไปในเมืองเพื่อรักษาชาวบ้าน


ดังนั้นผมจึงเข้าใจได้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรกับพวกเธอแน่นอน


ผมจึงรีบตามออกไป และสิ่งที่เห็นก็คือ



แฝดทาเนียโดนทหารกลุ่มหนึ่งควบคุมตัวอยู่















ผมเข้าไปขวางทางเดิน พร้อมขอเจรจาว่ามันเกิดอะไรขึ้น??





"......อืม...ทำไมเด็กสมัยนี้ไม่รู้จักการเจรจาพูดคุยกันเลย...."

















ผมเดินไปหาทวินทาเนียพร้อมปลดโซ่ตรวนให้พวกเธอ


แฝดทาเนียดูท่าทางกังวลเล็กน้อยกับพวกทหาร ตามมารยาทแพทย์กระมัง??


ผมจึงบอกว่าพวกนี้ไม่ตายหรอก และก็ถามเรื่องราวจากพวกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น












เสียงของทาคูล่า บอกเล่าผ่านหมวกว่า

ทหารพวกนี้ดักรอพวกเธอ ขณะที่เธอเดินทางออกมาจากหมู่บ้าน

พวกเขาบอกว่า อันโนว์คิงต้องการเจอตัวพวกเธอ เพราะต้องการให้พวกเธอรักษาอาการป่วยบางอย่างให้


แต่พวกเธอปฏิเสธ จึงถูกพวกทหารใช้กำลังบังคับ














อืม...ทหารพวกนี้อยู่ในสังกัดของอันโนว์คิงนี่เอง


แล้วทำไมต้องการตัวแฝดทาเนียด้วยล่ะ??

หรือเพราะว่าพวกเธอชื่อเสียงโด่งดังจนเจ้าหน้าอ่อนนั่นต้องการตัว??



ช่างเถอะเดี๋ยวถามจากเจ้าตัวเองเลยดีกว่า.....

[BenQ11]

...ตัวใหญ่มาเองเลยแฮะ



แต่ยังที่ผมไม่ทันจะพูดอะไร

อันโนว์คิงก็ขอเจรจากับผมเป็นการส่วนตัวก่อน

เจ้านี่คงเห็นผมเป็นผู้ปกครองส่วนตัวของแฝดทาเนียสินะ....











หลังจากที่คุยกันแล้วผมก็รับรู้ได้ว่า อันโนว์คิงมีความสุขุมเยือกเย็น และตัดสินใจได้เด็ดขาดดี


เริ่มด้วยการขออภัยแทนเหล่าทหารที่ใช้กำลังกับแฝดทาเนีย



พร้อมอธิบายเหตุผลที่ทำไมจึงต้องการเชิญตัวคู่แฝดไปรักษาอาการของตน...




อันโนว์คิงยกดาบที่ตัวเองไม่เคยปล่อยมาตลอด23ปี ให้ผมดู...


ดาบเล่มนี้มีชีวิต มันกำลังตอบสนองกับพลังเวทย์แถวๆนี้


และกำลังกัดกินจิตของราชาหนุ่มอยู่นี่เอง.....

















ก่อนที่อันโนว์คิงจะเดินทางมาถึงถิ่นนี้ เขาได้เข้ารับการรักษาจากครอบครัวแพทย์

ใช่แล้วอดีตครอบครัวแพทย์ฝ่ายแม่ของทวินทาเนียนี่เอง

และทำให้ราชาหน้าอ่อนทราบเรื่องราวของแม่ผู้ชำนาญเวทย์สายแพทย์ กับลูกครึ่งยักษ์ที่ถูกขับออกจากหมู่บ้าน

แต่ตอนนี้เหลือเพียงลูกยักษ์จึงเป็นความหวังสุดท้ายของราชาหนุ่ม



อันโนว์คิงจึงยื่นข้อเสนอว่า เขาจะรับรองฐานันดรให้แก่พวกแฝด พวกเธอจะได้ไม่หลบๆซ่อนและใช้ชีวิตได้อย่างภาคภูมิ


อืม....เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมาก....












ผมลองเสนอเรื่องนี้กับพวกแฝดสาวดู ว่าพวกเธอคิดกันอย่างไร??

แม้เธอจะกลัวอันโนว์คิงแต่จากที่คุยกันแล้ว ผมก็มองว่าน่าจะเป็นคนที่มีสัจจะ

ส่วนอันโนว์คิงเองก็จะไปคุยกับเหล่าทหารเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เขาบอกพวกทหารว่าให้เชื้อเชิญ ไม่ใช่ ให้ใช้กำลังนำพา














แม้ในใจผมเองก็คิดว่า แฝดทาเนียคงจะปฏิเสธข้อเสนอนี้ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง

แต่ผมเองก็มองระยะยาวแล้ว การที่เธออยู่อย่างนี้มันไม่ได้ทำให้พวกเธอดีขึ้นเลยในทางกลับกัน

อนาคตสักวันเรื่องที่เธอเป็นลูกครึ่งยักษ์2หัวก็คงแตกขึ้นมา

ถึงตอนนั้นอาจจะทำให้เธอเจ็บปวดที่สุดก็ได้..


ผมเหลือบไปดูอันโนว์คิง ที่กำลังกระทำบางอย่างกับลูกน้องตัวเอง...
















หลักการซื้อใจคน คือแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของคนที่เราต้องการ


การลงโทษที่รุนแรงเด็ดขาดพวกทหารที่ทำผิดวินัยโดยเฉพาะคนผู้นำที่ให้ความสำคัญ

ก็นับว่าเป็นการกระทำที่สมกับผู้นำจริงๆ

ผู้นำที่ใหนๆก็เป็นอย่างนี้กันหมดเลยหรือยังไง??














แต่การทำอย่างนี้ต่อหน้า ทวินทาเนียมันออกจะเกินไปหรือเปล่า???



แฝดทาเนียกำผ้าคลุมผมแน่น ท่าทางสั่นรัวบ่งบอกถึงความกลัวอย่างสุดขีด...

ทำให้ผมรู้สึกตัวและกลับมามองย้อนเรื่องราวใหม่ทั้งหมด...












จริงสิ....ผมควรให้ความสำคัญกับความรู้สึกของพวกเธอมากกว่า ที่จะมองผลลัพธ์ในภายภาคหน้า...


ผมมองดูสภาวะผู้นำ ที่เด็ดเดี่ยวสังหารลูกน้องตัวเองได้โดยไม่แสดงความอำมหิต

ในฐานะผู้นำผมขอชมเชย แต่ในฐานะ........ช่างเถอะ เอาเป็นว่าผมเองก็ไม่ชอบคนแบบนี้เหมือนกัน









"เห้ย ไอ้หน้าหล่อ!!!"









"เอ็งมาทางใหนกลับไปทางนั้นเลย"












เดี๋ยวจะได้รู้กันว่าโฉมหน้าตำนานอันโนว์คิงผู้ฆ่ายักษ์


มันจะสักเท่าใหร่กัน...

[BenQ11]

แม้จะเสียดายนิดๆ แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่า อันโนว์คิงจะเป็นคนประเภทใหน?


ดูแล้วพฤติกรรมกับบุคลิคและอีกหลายๆอย่างมันดูขัดแย้งกัน

มันมีปัจจัยใดกันนะ?


"เฮ้พวกเธอเป็นอะไรไปน่ะ?"












ดาบของอันโนว์คิง กำลังเริ่มดูดพลังเวทย์รอบด้าน

มันดูดนามธรรมที่มองไม่เห็นอย่างเวทย์มนต์ และรูปธรรมอย่างแสง

จึงทำให้ราชาหนุ่มกลายเป็นร่างเงาสีดำไปเพราะแสงไม่ตกกระทบ









ทวินทาเนีย โดนดูดพลังเวทย์ทำให้อ่อนแรงลงนี่เอง




ผมเห็นท่าไม่ดีจึงผลักแฝดทาเนียให้ออกห่างจากตัวผม
















จากนั้นอันโนว์คิงก็เริ่มโจมตีผมทันที













ดาบที่อัดรวมพลังเวทย์มนต์จนเต็ม ทำให้ความรุนแรงเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูน


ผมรับรู้ถึงรูปแบบพลังได้ทันที


นี่มันพลังเวทย์สายยักษ์













ผมไม่รู้ว่าเจ้าราชานี่ใช้เวทย์สายยักษ์ได้อย่างไร


แต่การจะสู้กับผม ห้ามใช้เวทย์มนต์ครับ


เพราะมันจะยิ่งทำให้คมเขี้ยวหายไป
















อีกอย่างเวทย์มนต์น่ะ




เขาใช้อย่างนี้














จากที่โดนดาบเล่มนั้นสัมผัสตัว

ผมรู้สึกได้เลยว่า ดาบเล่มนี้กำลังดูดพลังเวทย์ที่แผ่ออกมาจากทุกๆที่แม้แต่ตัวผม



คงต้องรีบปิดเกมเสียแล้ว

[wat799]

สุดยอดเลยครับ
ไม่ได้มาดูนานเลย
สนุกมากๆครับ
ติดตามอยู่ครับ
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

[BenQ11]

^^

^^

โอ้วนานๆจะมีคนมาเยี่ยมเยียนอิๆๆ



ลงต่อครับ



.................

...................







ให้ตายสิ ผมไม่อยากแสดงความรุนแรงให้แฝดทาเนียเห็นเลย....

















หลังจากที่สู้กันได้สักพัก เจ้าหมอนี่เรียนรู้เร็วมาก

หลังจากที่ใช้เวทย์ตรงๆกับผมไม่ได้ ก็เปลี่ยนไปใช้เวทย์เสริมพลังกายแทน


ส่วนผมก็ใช้เวทย์มากไม่ได้เพราะ ดาบของเจ้าหน้าหล่อมันดูดพลังเวทย์ไปใช้ส่วนหนึ่ง

นอกจากจะลดความรุนแรงได้แล้ว มันยังเอาพลังเวทย์ของผมไปเสริมพลังให้เจ้าหน้าหล่ออีกด้วย..












แต่เพราะได้ประมือกัน ผมจึงรับรู้ได้ว่า ราชาหนุ่มไม่ได้แต่ฟาดฟันดาบสะเปะสะปะบ้าคลั่งอย่างเดียว

เพราะ คมดาบและคลื่นพลัง ไม่ได้ไปถูกหรือเฉี่ยวโดนแฝดทาเนียเลย

เจ้านี่คงต้องการตัวแฝดสาวจริงๆ














จริงสิ อาจจะเป็นไปได้ที่ คีย์เวิร์ดทั้งหมดคงอยู่ที่ดาบเล่มนั้น


เหตุที่ราชาหนุ่มไม่อาจปล่อยดาบเล่มนั้น คงไม่ใช่เพราะไม่อยากปล่อย


แต่ดาบเล่มนั้นไม่ยอมให้ปล่อยต่างหาก....


ผมมองดูอันโนว์คิงที่หน้าตาไม่มีแววดุดันเลยแม้แต่น้อย


















อืม...ลองแหย่เจ้าดาบนี่เล่นดูดีกว่า.....


















.....จริงๆด้วย ดาบเล่มนั้นดูมีปฏิกริยา แต่สีหน้าราชาหนุ่มดูนิ่งเฉยมาก...

[BenQ11]

หลังจากที่ผมจับต้นชนปลายดูแล้ว เป็นไปได้ที่ราชาหนุ่มจะโดนครอบงำโดยดาบเล่มนั้นไป70....


ไม่สิ80 เปอร์เซนแล้ว




ส่วนเรื่องพลังสายยักษ์ อันโนว์คิงน่าจะได้รับพลังมาจากพวกยักษ์โดยตรง

แต่ใหนว่าพวกยักษ์โดนกวาดล้างไปหมดแล้วนี่นา....
















"!!!!!!"













ลำแสงสีดำจากการเคลื่อนที่ของอันโนว์คิง

รวดเร็วจนผมไล่ตามไม่ทัน


คมดาบที่รวดเร็วและเฉียบขาดค่อยๆแทะหนังแล่เนื้อของผม















หลักการต่อสู้ในรูปแบบต่างๆ ไม่ใช่เรื่องของค้อน กรรไกร กระดาษ


ที่ว่าพลังสายใหนจะแพ้ทางสายใหน


แต่มันอยู่ที่การนำพลังที่มีพลิกแพลงไปมาเพื่อให้เหมาะสมกับสถานการณ์ มันอยู่ที่ประสบการณ์และความเก่งกาจของคนที่ใช้


การใช้ความเร็วในการสยบผม ก็นับเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากที่รู้ว่า ผมไม่ใช่พวกเน้นความรวดเร็ว...



แต่มันมีเหตุผลที่ผมไม่จำเป็นต้องใช้ความรวดเร็วในการต่อสู้....





















ในฐานะมนุษย์ ผมขอชมเชยในเรื่องความสามารถในการต่อสู้



แต่ในฐานะนักสู้ มันยังเร็วไปที่จะสู้กับผม9000ล้านปี




เพราะอะไรน่ะหรือ??? เพราะผมมี"จำนวนไง"








"มีอะไรจะ สั่งเสียใหม พ่อหนุ่ม??"

[humma54]

ภาพสุดท้าย ทศกัณฐ์ ยังตะลึง

เริ่มมันส์แล้วววว

[emotioncat]

โหดมากลุง >w<

[BenQ11]

ในขณะที่ผมกำลังนึกถึงเรื่องหลังจากนี้ หากผมกำจัดอันโนว์คิง


ผมก็ถูกเหล่าทหารสมทบเข้าจู่โจม













เสียงจากการต่อสู้คงดังไปถึงในตัวเมืองใกล้เคียง


ทำให้ชาวบ้านรวมถึงทหารที่รู้ว่าอันโนว์คิงเข้ามาในป่าแห่งนี้


ต่างยกขโยงมา



ภาพที่เห็นผู้กล้าของตัวเองถูก ผมสยบ พลังแห่งมวลชนจึงบังเกิดออกมา...



นี่แหล่ะความน่ากลัวของผู้มาความเป็นผู้นำ



ผมมองดู อันโนว์คิงที่ถูกห้อมล้อมปกป้องด้วยชาวบ้านและเหล่าทหารที่ตามาทีหลัง















แต่นั่นหมายถึงชาวบ้านทั้งหลายได้เห็นตัวจริงของแม่หมอ...ทวินทาเนียลูกครึ่งมนุษย์และยักษ์2หัว














ในระหว่างที่ต่างคนต่างตกตะลึง




อันโนว์คิงฉวยโอกาส กล่าวอ้างว่า แม่หมอคนนั้น(ทวินทาเนีย)ช่วยเหลือตัวเองจากการถูกจู่โจมทำร้ายจากผม และเหล่าทหารก็ล้วนถูกผมกำจัดหมดสิ้น













และเรื่องราวเกี่ยวกับทวินทาเนียกลับไม่เป็นดังที่เคยกลัวใว้

เพราะชาวบ้านหลายคนรับรู้เรื่องที่เธอเป็นลูกครึ่งยักษ์2หัวอยู่นานแล้ว

แต่ไม่พูดถึงเพราะเห็นว่าพวกเธอไม่ได้แสดงตัวแต่แรกว่าเป็นลูกครึ่งยักษ์2หัว


รวมไปถึงคนที่เพิ่งรู้แต่ก็ยอมรับในตัวพวกเธอได้เพราะคุณความดีที่เธอทำใว้...















เหตุเพราะพลังมวลชนเพียงแป๊ปเดียว สถานการณ์ถึงกับเปลี่ยนไป



หากผมดึงดันไปมากกว่านี้ จะทำให้เกิดผลเสียมากกว่าผลดี




".....แสบนักนะเอ็ง....."















ตอนนี้ทวินทาเนียได้รับการยอมรับจากคนหมู่มากหากดึงเธอมาใกล้ตัวผมอาจทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย


ผมมองหน้าเจ้าราชาหน้าหล่อ ที่ทำสายตาวิงวอนมากกว่าที่จะทำสายตาในเชิงว่าตัวเองเหนือกว่าแล้ว...













ส่วนลึกผมเองยังไงก็อยากให้แฝดทาเนียได้อยู่อย่างไม่ต้องหลบซ่อน

และสถานการณ์ตอนนี้ก็เอื้อที่จะเป็นแบบนั้น....




......ก็ได้ผมจะยอมเล่นละครบทผู้ร้ายให้สักพักละกัน....




"ข้าให้เวลาเอ็ง3เดือน"













แม้ผมจะไม่ถนัดเวทย์สายด้านสว่าง


แต่แค่เวทย์สร้างแสงจ้าก็ทำได้ไม่ยากนัก












แม้จะต้องผิดต่อพวกเธอ แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่อาจนำพวกเธอมาพัวพันกับผมได้อีกต่อไป



ผมจะลองเชื่อใจอันโนว์คิง ฝากพวกเธอใว้สักพัก












"รีบรักษาอันโนว์คิงให้หาย แล้วผมจะมารับนะครับ"



นี่คือคำกล่าวสุดท้ายก่อนที่ผมจะทำให้เธอสลบไปเพื่อไม่ให้เกิดการขัดขืน....













จบวัน

[BenQ11]

Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx


ตอนที่7 ทางเลือก(ตอนต้น)





นี่คือไดอารี่ที่ผมเขียนย้อนหลัง

เนื่องจากหลังจากวันนี้ผมไม่สามารถเขียนวันต่อวันได้


ดังนั้นอาจทำให้เนื้อหาบางอย่างถูกตัดทอนลง

เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันที่ทุกๆเรื่องถาโถมเข้ามา




หลังจากที่ผมฝากทวินทาเนียใว้กับอันโนว์คิง

แม้จะดูเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่ผมหวังว่าสักวันพวกเธอจะเข้าใจผม



ถึงกระนั้นผมก็ยังคอยจับตาดูพวกเธอ โดยฝากรินโพ คอยดูแลเธอและฝากข้อความไปถึงเธอเสมอ



"อืม...หนังสือพูดคุยภาษานกนี่ มีประโยชน์จริง"


แม้แฝดทาเนียจะไม่ได้ติดต่ออะไรกลับมา แต่รินโพที่กลับมาหาผมก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร

เธอคงยังงอนผมอยู่กระมัง












ส่วนผมก็ตั้งหน้าตั้งตา พยายามฟื้นฟู ต้นสุดยอดสมุนไพร


ตามวิธีของตำราของพวกยักษ์ที่ถูกบันทึกใว้ในฐานยักษ์เก่าโชคดีที่ผมพกคู่มือแปรภาษายักษ์มาด้วย


ไม่ถึง 1 เดือนพอดี ผมก็พบกิ่งอ่อนที่เปล่งแสง
















ผมอดทนใจไม่ใหว แม้ตอนนี้จะมีเพียง2ใบ ผมจึงเด็ดมันมา1ใบเพื่อที่จะลองเอามาใช้กับ คาเร็นดู

จากตำรายักษ์ที่ผมศึกษา

สุดยอดสมุนไพรนั้น แต่เดิมเป็นสมุนไพรที่พวกยักษ์2หัวปลูก

ดังนั้นมันจะแสดงความสามารถได้อย่างเต็มที่ ก็ต่อเมื่อผู้ใช้เป็นยักษ์2หัว

หรือพูดให้ชัดก็คือ มันต้องใช้ เวทย์สายยักษ์ควบคู่ในการรักษาด้วย













แต่ผมต้องหยุด การทดลองกลางคัน เมื่อรินโพ บินมาหาผมด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน



ผมสังเกตเห็น เศษผ้าพันอยู่ที่นิ้วเท้ารินโพ














เส้นยึกยือแบบนี้ ลายมือแฝดทาเนียแน่นอน


เวลาแห่งความวุ่นวายกำลังคืบคลานเข้ามาแล้ว.....

[BenQ11]

ผมฝากป่านิทราใว้กับ สัตว์เลี้ยงที่ใว้ใจ


และรีบบินตามรินโพไปยังดินแดนอันโนว์คิงทันที



ผมใช้เวลาครึ่งวันในการเข้าสู่อาณาจักรของอันโนว์คิง


"อืม...เธออยู่ที่ยอดหอคอยนั้นหรือ??"












ทว่า....ผมเองก็กังวลไม่น้อย ว่าพวกเธอจะโกรธผมหรือเปล่า??


แต่ช่างเถอะ..หากพวกเธอจะโกรธในสิ่งที่ผมทำ....มันก็สมควรแล้ว....


เพราะจุดเริ่มต้นมันไม่ใช่แค่เรื่องที่ผมส่งพวกเธอให้กับอันโนว์คิง..













เมื่อผมเข้าไปหาพวกเธอ


ผมกลับได้รับความรู้สึกยินดีปรีดาจากเธอ


ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่า โล่งใจ..

เธอไม่ได้มีความโกรธเคืองผมเลยแม้แต่น้อย

ผมขอโทษเธอที่ทำกับเธอแบบนี้














ส่วนพวกเธอก็บอกว่า หลังจากที่พวกเธอมาที่นี่ก็คิดวิเคราะห์จนเข้าใจ จุดประสงค์ของผม


ซึ่งอันโนว์คิงเองก็คอยดูแลพวกเธออย่างดีและให้เกียรติแม้บางอย่างจะดูเด็ดขาดจนน่ากลัว


แฝดทาเนียขจัดความกลัวในใจของเธอ และยอมที่จะลองรักษาอันโนว์คิง


จากข้อมูลรักษาก่อนหน้านี้ เธอจึงเข้าใจว่าทำไมอันโนว์คิงจึงต้องการตัวเธอ..

มันต้องใช้พลังเวทย์สายแพทย์ในการรักษาและพลังนั้นต้องเป็นพลังของยักษ์2หัว


แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่คาดใว้


ดาบเล่มนั้นแว้งกลับมาทำร้ายพวกเธอ

















อันที่จริงผมรู้อยู่แล้วว่าอาการกำดาบไม่ปล่อยไม่ใช่อากการป่วยแต่เป็นเพราะดาบเล่มนั้นต่างหาก


บันทึกหนังสือเกี่ยวกับดาบเล่มนั้น มีเขียนใว้ในหนังสือของพวกยักษ์2หัว


มันคือดาบที่คอยดูดพลังเวทย์ของพวกยักษ์2หัว

และไปฟื้นฟูให้กับต้นสุดยอดสมุนไพรให้ออกดอกออกใบนี่เอง

ผมจึงเข้าใจว่าอันโนว์คิงคงได้มันมาตอนที่ ปราบพวกยักษ์ในคราก่อน




ทุกอย่างไม่มีอะไรเป็นไปตามที่ผมคาดหวังเลย



ผมมองดู แขนของทวินทาเนีย ที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล..

















ผมอยู่ปลอบใจแฝดทาเนียจนถึงตอนดึก


ก่อนที่ผมจะขอตัวไปพูดคุยกับอันโนว์คิงเสียหน่อย

วันนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงนวลผ่อง แต่มันจะเป็นคืนที่อัดแน่นไปด้วยความเศร้า




"เฮ้ย!!! ไอ้หน้าหล่อ เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!"

[BenQ11]

อันโนว์คิงทวงถามผมถึงเรื่องระยะเวลา3เดือนที่ผมให้ใว้


แต่ใครจะสนตอนนี้เรื่องราวมันเปลี่ยนไปแล้ว

และผมไม่ต้องการที่จะให้แฝดทาเนียต้องได้รับอันตรายอีก



ผมรำคาญไอ้มุกหน้าตายของอันโนว์คิงเหลือเกิน ดูท่าทางไม่วิตกอะไรเลย


จนผมเหลือบไปเห็นว่ามีกล่องใบหนึ่งถูกดาบปักลงไป


มันดูผิดปกติอย่างมาก....ในหลายๆความหมาย












ความเคลือบแคลงในใจ ถึงสิ่งที่อยู่ภายในกล่อง

ผมเชื่อว่าหลายคนอาจจะเดาได้แล้วว่ามันมีอะไรอยู่ในกล่องนั้น

ทั้งดาบที่ถูกสร้างด้วยยักษ์2หัว พลังที่ดาบเล่มนี้มีคือพลังที่ดูดมาจากพวกยักษ์2หัว

ดาบที่มีปฏิกริยากับ ทวินทาเนียที่เป็นลูกครึ่งยักษ์2หัว....

คำตอบมีเพียง1เดียว...














เคยมีคำกล่าวใว้ว่า

ผู้จะครองแผ่นดินที่ยุ่งเหยิงต้องเป็นจอมคนใจโฉด

เป็นผู้กล้าที่ยอมเสียสละทำความชั่วเล็กน้อย เพื่อให้ได้ความชอบมากเหลือ

แต่ความชั่วเหม็นได้ง่ายกว่าความชอบที่ต้องบ่มให้หอม











คนธรรมดาเดินดินใหนเล่าจะไม่อยากได้พลังอำนาจ


คนธรรมดาเดินดินใหนเล่าจะยอมสูญเสียพลังอำนาจที่เหนือคณานับแต่โดยดี


คนธรรมดาเดินดินใหนเล่า จะไม่เสาะหา วิถีแห่งสันติ ในเส้นทางแห่งความหายนะ...




ผมมองดูดาบเล่มนั้นกำลังกัดกินทารกยักษ์2หัว...

















ไม่ต้องให้อันโนว์คิงอธิบายผมก็เข้าใจมันได้ไม่ยาก

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเคยเจอ


และไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมรับไม่ได้กับวิธีแบบนี้

แม้ว่าที่ใหนๆวิถีของจอมคนจะต้องแปดเปื้อนแบบนี้ตลอด




อันโนว์คิงย้อนถามผม ว่าเข้าใจเจตนาที่ต้องการให้ทวินทาเนียรักษาตัวเองหรือยัง?




"เข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้งเลยไอ้หนู!!!!"

[BenQ11]

แต่ใหนว่าพวกยักษ์2หัวสูญพันธุ์ไปแล้ว??


ทำไมจึงยังมีทารกยักษ์2หัวอีก?


ปริศนาจะไขกระจ่าง เมื่อผมได้ลงไปที่ชั้นใต้ดินของปราสาทนี้ตามคำบอกของราชาหนุ่ม



ก่อนที่ผมจะไปที่ชั้นใต้ดิน

อันโนว์คิงกล่าวกับผมสั้นๆว่า


"นี่คือ จุดจบของเราใช่ใหม?"


ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะตอนนี้ผมอยู่ในระหว่างตัดสินใจถึงอนาคตทั้งหมด...













เส้นทางที่จะไปใต้ปราสาทนั้นไม่ได้หาลำบากยากเย็น


แค่มีพวกทหารขวางทางเยอะ


และผมก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นไอแห่งความตายโชยออกมาจากหลังประตู
















สิ่งที่จะตัดสินชะตาทั้งหมดอยู่ที่หลังประตูนี้แล้ว


ผมครุ่นคิดถึงทางเลือกต่างๆที่จะออกมาเมื่อผมเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนี้















ทันใดนั้นกลับมีใครสักคนมาขัดขวาง















นั่นคงเป็นผู้เฝ้าประตูนี้กระมัง...
















เคยเป็นกันใหม เวลาคนกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วกลับมีพวกมารผจญมันขวาง


มันจะรู้สึกหงุดหงิดมาก












ผมไม่สนใจว่ามันจะเป็นใครมาจากใหน

จะเป็นเจ้าที่หรือผู้ปกครองอะไรก็ตามแต่













"ถ้าวอนนัก ก็จะจัดให้"

[BenQ11]

หลายคนอาจสงสัยว่าที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่

การตัดสินใจต่างๆที่ดูลังเลเสมอ

อย่าลืมว่า ผมคือผู้เฝ้าดู

การที่ตัวผมไปมีส่วนร่วมกับเส้นทางที่ควรจะเป็นนั้น เป็นสิ่งที่ฝืนกฏธรรมชาติมาก


แต่กระนั้นมันก็ไม่ได้เป็นกฏตายตัวที่บัญญัติใว้เป็นลายลักษณ์


มันเป็นศีลธรรมที่ผมมีมากับตัวและรู้ด้วยตัวเอง

















สำหรับผมแล้ว แฝดทาเนียเป็นเหมือนความผิดที่ผมก่อใว้

หากผมไม่ลงมาที่ดาวดวงนี้และขับไล่พวกยักษ์2หัว ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

พวกเธอก็คงไม่มีสภาพแบบนี้ อันโนว์คิงก็คงจะไม่มีดาบเล่มนั้น...


แต่ถึงกระนั้น เพราะผมมาที่ดาวดวงนี้ ผมจึงพบกับคาเร็น

และแฝดทาเนียก็ดูแลคาเร็นเรื่อยมา

ผมรู้สึกว่าผมติดทั้งหนี้บุญคุณ และทำร้ายเธอในขณะเดียวกันตลอด




"ข้างในชั้นใต้ดินนี่มืดจริง..."
















ย้ำอีกครั้งว่านี่คือไดอารี่ที่เขียนย้อนหลัง


ดังนั้นผมจะอธิบายให้เข้าใจง่ายๆแบบสรุป


ที่ชั้นใต้ดินนี้ อันโนว์คิงได้จับพวกยักษ์2หัวมาเพาะพันธุ์


โดยการตัดประสาทสัมผัสหลักเช่นตัดแขนขา

และการรับรู้อย่างควักลูกตาตัดหูออก


ยกเว้นที่เดียวคือตรงนั้น


เป็นวิธีเดียวกับ เกาะแม่ม่ายในที่ๆหนึ่งที่ผมเคยเจอมา













ส่วนผู้หญิงที่ถูกนำมาทำพันธุ์ก็คือเหล่าสนมที่มากมายนั่นเอง


แต่ตอนนี้ดูเหมือน เหล่าสนมจะเหลืออยู่ไม่มากแล้ว

และตอนนี้ทุกคนตั้งท้องกันหมด

คงเป็นเหตุที่อันโนว์คิงต้องการหาทางรักษาตัวเองโดยเร็ว












ตามที่เคยบอกใว้ในตอนแรก


หญิงสาวชาวบ้านที่เป็นมนุษย์ หากตั้งท้องกับยักษ์2หัว


จะทำให้หญิงสาวคนนั้นต้องตายเนื่องจากรับภาระพลังเวทย์สายยักษ์ไม่ได้





ในความรุ่งเรืองของคนๆหนึ่ง แต่ต้องทำเรื่องโหดร้ายตลอดมา

ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจในจุดนี้



แต่จากนี้ไปผมควรจะทำอย่างไรดี?













หลังจากที่ผมมองดูสภาพภายในนี้

และขบคิดอยู่นาน จนผมเริ่มได้เสียงแตกตื่นจากด้านบน

คงเป็นพวกทหารทั้งหลายเริ่มเคลื่อนไหว





ต่อไปนี้นี่คือการตัดสินใจของผม














นี่คือวิชาต้องห้าม ที่ในชั่วชีวิตนี้ผมใช้ครั้งนี้เป็นครั้งที่2



ผมต้องกางอาณาเขตเพื่อจำกัดผลของเวทย์นี้















เป็นวิชาที่ใช้ไม่ยากแต่ต้องใช้เวลาและสมาธิ

จึงไม่เหมาะแก่การต่อสู้


วิธีการคือการบีบอัดอากาศ และยัดพลังเวทย์แห่งความตายเข้าไป














มันคือวิชาที่มีใว้สังหารหมู่ โดยไม่เจ็บปวดมากนัก















แรงบีบอากาศทำให้เกิดคลื่นกระแทกและกระทบชิ่งไปมาในร่างกายจนเกิดการระเบิดออก

มันไม่ใช่วิชาที่สวยงามอลังการ


แต่มันคือวิชา ที่หวังผลได้เฉียบพลันโดยที่เกิดการทำลายน้อยที่สุด















การตัดสินใจของผมในครั้งนี้คือ


ล้างเผ่ายักษ์ให้หมด


ทำลายดาบเล่มนั้น


และเชิดชูทวินทาเนีย



ผมอมยิ้มใต้ผ้าคลุมเล็กน้อยเมื่อหวนคิดถึงอันโนว์คิงสังหารลูกน้องตัวเองเพื่อคนๆเดียว



แต่ตอนนี้ผมสังหารคนและยักษ์ในชั้นใต้ดินทั้งหมด


และจะต้องสังหารต่อๆไปเพื่อให้บรรลุ เป้าหมายเพื่อคนๆเดียว....



บางครั้งผมเองก็ไม่ชอบใจตัวเองตรงที่


หากไม่ใช่คนที่ผมรู้สึกผูกพันธุ์ด้วยแล้ว

ผมจะไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย...
















เอ้อลืมบอกไป วิชาที่ผมใช้เมื่อกี๊ มีชื่อว่า


"ฝนเลือด"

















จบช่วงต้น

[BenQ11]

Narl Diary Fragment




ตอนที่8 ทางเลือก(ตอนท้าย)


วันที่xx เดือนxx ปีxx


[spoiler]


หลังจากที่ผมเสร็จกิจจากชั้นใต้ดินนี้แล้ว



ขั้นต่อไปก็ไปจัดการกับเจ้าดาบเล่มนั้น



ผมคิดว่าข้างบนนี้คงมีพวกทหารเฝ้ารอกันเป็นแน่แท้




"โอ๊ะ ทำไมมีทหารรอน้อยกว่าที่คิดใว้.."















สมกับเป็นผู้นำจริงๆ ที่ต้องการให้เกิดการสูญเสียน้อยที่สุด

เพราะรู้ว่าส่งทหารเลวพวกนี้มากี่ชีวิตก็ไม่พอ


ผมใว้ชีวิตพวกทหารที่มารอส่งข่าวว่า ราชาของตนรออยู่ที่ห้องโถง













ดีเหมือนกันไม่ต้องเดินไปไกล



แต่เท่านี้ก็รู้ได้เลยว่า เจ้าหน้าหล่อคงไม่ยอมอะไรง่ายๆ

การเลือกสถานที่พบตรงห้องโถงก็คงจะเพื่อมีที่ทางได้ต่อสู้กันอีกเป็นแน่แท้..



เป็นคนที่รอบคอบจริงๆ














แต่เอาเถอะ ผมเองก็ขอเจรจาเป็นครั้งสุดท้าย


"ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ก็ส่งดาบนั่นมาง่ายๆดีกว่า"


















ถึงจะพูดอย่างนี้ก็เถอะ


ใครจะยอม?

[nates2006]

ฝีมืดีนะครับ ฝากโชว์รูปนึง

Spoiler:

[BenQ11]

วาดแนวนี้แนะนำเวปนี้ครับ


http://www.gconsole.com/forum/show.php?page=topicdetail&id=15618&cat=16&pagenum=4885



ที่เวปประจำผมเปิดกว้างทางศิลป์กว่าครับ ลงได้เลย

แต่ข้อเสียคือเวปประจำผมมันวิ่งกระทู้เร็วครับเพราะคนเข้าเยอะและมันมีกระทู้วาดรูปกระทู้เดียว


ส่วนที่เวปนี้รูปของท่าน อาจโดนอุ้มได้เพราะมีเยาวชนเยอะน่ะครับ

แต่คิดว่าคงไม่มีเยาวชนเข้าดูกระทู้ผมเท่าใหร่นะ5555

[emotioncat]

^
+1 ครับ =3=

[kalakasong]

ส่วนที่เวปนี้รูปของท่าน อาจโดนอุ้มได้เพราะมีเยาวชนเยอะน่ะครับ

แต่คิดว่าคงไม่มีเยาวชนเข้าดูกระทู้ผมเท่าใหร่นะ5555

อืม คำพูดเจ๋งดีครับ ขอฮา 555+

[BenQ11]

ก่อนหน้านี้ผมอยู่ต่อหน้าแฝดทาเนียเลยไม่อยากทำอะไรรุนแรงให้พวกเธอเห็น





มาคราวนี้ไม่มีแฝดทาเนียผมก็ไม่จำเป็นต้องออมมือให้อีก


"อย่าดิ้นรนเลย"










ผมไม่คิดที่จะฆ่าเจ้าหน้าหล่อนี่แต่แรกอยู่แล้ว

เพราะมันยังอยู่ในแผนการของผม


ขั้นแรกการกำจัดพวกยักษ์2หัวให้หายไปจริงๆ ผมทำสำเร็จแล้ว



ขั้นต่อไปก็คือการทำลายดาบเล่มนี้












และขั้นสุดท้ายคือการ ทำให้เจ้าราชานี้พิการไม่ก็ให้มันหมดสภาพ





เมื่อดาบเล่มนี้ถูกทำลายราชาก็เป็นแค่คนธรรมดา



ต่อมาก็ให้ทวินทาเนียรักษาเพื่อสร้างบุญคุณ....





....ตอนนั้นผมคิดได้ยังไงนะ? แผนการแบบนี้....















หลังจากที่อัดเจ้าหน้าหล่อจนแน่นิ่งไปแล้ว

ก็ยังมีขั้นตอนอีกเล็กน้อย


แต่จำเป็นต้องอธิบาย ให้พวกแฝดทาเนียเข้าใจเสียก่อน

[BenQ11]

อืม....ผมจะพูดอย่างไรดี??


ผมมองดูหน้าคู่แฝดที่ดีใจ และพวกเธอก็พูดถึงเรื่องที่จะกลับไปยังที่ๆเธออยู่

















ในขณะที่ผมหยุดคิดและฟังพวกเธอพูดถึงเรื่องต่างๆ


ทันใดนั้นก็เกิดเรื่องราวที่รวดเร็วขึ้น


เจ้าหน้าหล่อที่ถูกดาบควบคุมร่างกายแทน

ฟื้นกลับมาจู่โจมพวกผมโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว














ไม่มีอะไรที่ทำได้ง่ายเหมือนความคิด

มีไม่มากนักที่การจะทำการใดๆแล้วจะได้ตามที่หวังใว้100เปอร์เซน


การลงมือทำเพื่อให้ได้ตามเป้าหมาย

จำเป็นต้องพึ่งความบังเอิญ





บังเอิญคมดาบที่ผมหักไปนั้นคือฝักดาบไม่ใช่เนื้อดาบ










บังเอิญที่คมดาบคราวนี้ฟาดฟันโดนทั้งผมและแฝดทาเนีย



บังเอิญที่ทาคูร่าเก็บ "อีเทอนอลเฟรม" ใว้ในผ้าพันคอ คมดาบจึงฟันไม่เข้า
















บังเอิญที่คมดาบนี้ไม่สามารถฟันหลอดบรรจุที่ต้องใช้เวทย์มนต์เท่านั้นจึงจะเปิดได้





บังเอิญที่ผมรู้สึกเจ็บปวดจากคมดาบนี้มากมายกว่าคมดาบก่อนหน้านี้เป็นใหนๆ

















และ........




บังเอิญที่ผมมี"อีเทอนอลเฟรม"แค่อันเดียว......


















หลายคนอาจยังไม่ทราบ


ยักษ์2หัวนั้นไม่สามารถ อยู่ได้เพียงหัวเดียว


หากหัวใดหัวหนึ่งเสียชีวิต อีกหัวก็จะค่อยๆเสียชีวิตตาม

ซึ่งก็คล้ายๆกับฝาแฝดทั่วๆไปนั่นแหล่ะ






"บัดซบ!!!"

[BenQ11]

ผมรีบนำหัวของเนียโบรอสที่กระเด็นออกจากบ่าขึ้นมาใว้แนบตัว..


ความรู้สึกของผมในตอนนั้น คิดอะไรไม่ออก มันมืดแปดด้าน

และผมก็จำไม่ได้ว่า ผมทำอะไรกับเจ้าอันโนว์คิงอยู่





















ผมมองดูหน้าของทาคูล่าที่เริ่มรู้ชะตากรรมตัวเอง


แต่เธอกลับพูดในสิ่งที่คาดไม่ถึง



เธอฝากให้ผมดูแลต้นไม้สุดยอดสมุนไพร..



















และบังเอิญที่ผมมีมันอยู่....















ดังที่เคยบอกก่อนหน้านี้


สุดยอดสมุนไพรนั้นต้องใช้ควบคู่กับพลังสายยักษ์


จึงจะแสดงผลได้มากที่สุด


แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะใช้กับเหตุการณ์นี้ได้หรือเปล่า?


แต่ชั่วโมงนี้ ผมใช้มันโดยไม่ลังเล



ไม่นึกว่า ใบสุดยอดสมุนไพรที่ผมเด็ดมาเพื่อใช้กับคาเร็นจะต้องมาใช้กับแฝดทาเนียแทน












สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ อาจเป็นปาฏิหาริย์ หรือความบังเอิญ

ผมเองก็ไม่อาจจะรู้ได้


มันน่าเสียดายที่ผมไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องเวทย์สายรักษา


แต่ผมมีทาคูล่าอยู่ด้วย



เธอช่วยผมสร้างปาฏิหาริย์















เหมือนการล๊อคหวย เหมือนนิยายสูตรสำเร็จ




สุดยอดสมุนไพรใช้ได้ผลจริงๆ


มันมีพลังในการรักษาที่สมบูรณ์แบบจนน่าตกใจ


ผมและทาคูล่า ยินดีกับความสำเร็จ


เมื่อพวกเราเห็น เนียโบรอส มีปฏิกริยา