Re: รูปของ BenQ11#2

[BenQ11]

เธอเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนมนุษย์และพวกยักษ์2หัว จะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แม้จะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่จำนวนของยักษ์2หัว มีน้อยกว่าจึงไม่ค่อยมีการรุกรานกัน





แต่เมื่อ23ปีก่อน จู่ๆพวกยักษ์2หัว ก็ลงมาจากถิ่นตัวเองและมายึดหมู่บ้านมนุษย์ในแถบตีนเขา














แม่ของทวินทาเนียเธอเป็นชาร์แมน หรือจะเรียกว่าจอมเวทย์ก็ได้ เธอเป็นลูกสาวของจอมเวทย์สายแพทย์ที่มีชื่อเสียง

เธอและคณะผ่านหมู่บ้านนี้หลังจากปฏิบัติภารกิจ จึงเข้าร่วมปกป้องหมู่บ้าน










แต่ด้วย การเป็นนักเวทย์สายแพทย์ของเธอ ไม่ใช่นักเวทย์สายโจมตี

จึงไม่อาจต้านทานฝูงยักษ์2หัว เธอถูกจับไปในฐานะทาสและหมู่บ้านในแถบนี้ก็ถูกยึดจนเป็นเขตยักษ์2หัวใหม่









ต่อมาทางฝ่ายมนุษย์ที่นำโดย อันโนว์คิง ก็ใช้เวลากวาดล้างกลุ่มยักษ์2หัว อยู่5เดือน จนสามารถช่วยแม่ของเธอและคนอื่นๆได้ แต่....
















โดยปกติแล้วยักษ์2หัว จะสืบพันธุ์กันเองแต่จะมีทายาทได้ยากเพราะทั้งคู่จะมีการถ่ายเทเวทย์มนต์และหักล้างกันจนทำให้ทายาทนั้นตายตั้งแต่ยังไม่เกิด


แต่หากมีสัมพันธุ์กับมนุษย์นั้นจะผลิตทายาทได้ง่าย และทายาทที่ออกมาจะเป็นยักษ์2หัวแท้ตลอด แต่ก็จะทำให้มนุษย์คนนั้นตายเพราะไม่สามารถรับพลังเวทย์ที่มีในตัวของทารกยักษ์2หัว



เป็นโชคดีในโชคร้ายที่แม่ของเธอนั้นฝึกพลังเวทย์สายแพทย์ จึงหักล้างกับพลังเวทย์สายยักษ์2หัว

ทำให้ลูกของเธอที่เกิดมาไม่เป็นยักษ์2หัวแท้

แต่ผลข้างเคียงก็ทำให้พลังเวทย์ของแม่เธอสูญสิ้นไปหมด

รวมไปถึงความทุกข์ทรมานของทวินทาเนียที่โดนคนรอบข้างหวาดกลัว....
















ทุกวันที่พวกเธอโดนแกล้งและล้อเลียน เธอก็จะกลับไปหาผู้เป็นแม่

เพราะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจเธอ แม้สุขภาพจะไม่ดีหลังจากที่ให้กำเนิดพวกเธอมา

แต่ก็ยังคอยปลอบโยนและให้กำลังใจเสมอ




ถึงแม้ว่าแม่ของพวกเธอจะเป็นคนที่อยู่ในครอบครัวที่มีชื่อเสียง

ก็ไม่อาจช่วยให้ลูกสาวเธอมีความสุขได้เลย...
















ไม่นานนักทวินทาเนียก็ตกลงกันว่าหลังจากนี้จะเลิกงอแง


เมื่อพวกเธอรับรู้ว่า ความเศร้าของพวกเธอมันทำให้แม่ของเธอเศร้าด้วยเหมือนกัน

[Gunt]

อ่านแล้วรู้สึกสงสาร แม่นาง 2 หัวจังเลย

ซึ้งครับ

[BenQ11]

วันเวลาผ่านไปจนมาวันหนึ่งแม่ของเธอได้ออกปากชวนเธอออกมาเดินเล่น

ทั้งๆที่แม่ของเธอสุขภาพไม่แข็งแรง

พวกแฝดก็รู้ทันทีว่า พวกเราถูกขับออกจากหมู่บ้านแล้วแน่นอน


แต่พวกเธอไม่ได้ตกใจอะไรเพราะพวกเธอเคยแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันก่อนหน้านี้แล้ว

และรู้ว่าสักวันคงจะมาถึง พวกเธอจึงได้แต่ทำเออออตามแม่ของเธอไป...










ระหว่างทาง แม่เธอก็เล่าให้ฟังว่า สมัยที่แม่ยังเด็กๆ


เคยไปเดินเล่นที่หนองน้ำแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีเรื่องประหลาดสำหรับแม่ในตอนนั้น


และแม่ของพวกเธอก็ถามแฝดทาเนียว่า


รู้จักแมลงชีปะขาวใหม?












แม่ของเธอเล่าให้ฟังว่า



แมลงชีปะขาว จะใช้ชีวิตฝังตัวอยู่ใต้น้ำ และลอกคราบตัวเองไปมาซ้ำๆตลอดเวลา1ปี




สักพักแม่เธอก็พาเธอมาถึงหนองน้ำที่ว่า















"ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่แมลงชีปะขาวเริ่มฟักเป็นตัวในฐานะแมลงแล้ว"




เมื่อสิ้นคำกล่าวของแม่ แสงสีขาวระยิบระยับก็ขึ้นมาจากหนองน้ำ


ปีกของแมลงต้องกับแสงจันทร์ทำให้ดูงดงามดั่งหิ่งห้อยกลางคืนแต่นี่มีมากกว่า











ในขณะที่แฝดทาเนีย กำลังตระการตากับสิ่งที่เห็นนั้น


แม่ของเธอก็บอกเธอว่า


ทุกชีวิตเกิดมาล้วนมีความงดงามอยู่ในตัวมันเอง


และความงดงามนั้นเป็นสิ่งที่อยู่ภายในมิใช่การมองเพียงภายนอก


สิ่งดีงามหาใช่การกระทำที่ทุกคนต้องพึงเห็น แต่มันคือการเสียสละในขณะที่ไม่มีใครเห็นต่างหาก...











และแม่เธอก็บอกอีกว่า


แมลงชีปะขาวมีชีวิตอยู่ได้เพียงวันเดียว

มันเกิดมาเพื่อผสมพันธุ์และก็ตายทันที


มันยังไม่ได้ทำอะไรแม้แต่จะได้กินอาหารมื้อแรก...

โดยที่ตัวแมลงจะตายลอยอยู่บนหนองน้ำเพื่อเป็นอาหารให้ปลา


และไข่ของมันก็จะลงไปฝังอยู่ในดินดังเดิม



ทันใดนั้นแสงระยิบระยับก็หายไป




เมื่อแฝดทาเนียได้ยินดังนั้น


ก็เข้าใจถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ทันที


2แม่ลูกยืนร้องไห้ท่ามกลางซากศพของแมลงชีปะขาว

และก็จูงมือกันจากหมู่บ้านที่เคยอยู่โดยไม่กลับไปอีกเลย...












ใช่แล้ว

เธอเกิดมาแม้ภายนอกจะดูประหลาด แต่หากภายในของพวกเธองดงาม

สักวันก็จะมีคนเข้าใจถึงคุณค่านั้นเอง



แม่ของพวกเธอได้ใช้เวลาชีวิตที่เหลือ เขียนตำราแพทย์ และเวทย์สายแพทย์


ซึ่งเป็นมรดกเดียวที่จะมีให้แก่พวกเธอ



3ปีต่อมาแม่เธอก็จากไป เหลือเพียงพวกเธอที่ต้องสานต่อเจตนารมณ์แม่ของเธอ

จนชีวิตจะหาไม่....

[wat799]

สนุกสุโค้ยมากเลยครับผม
เขียนต่อนะครับสนุกมากๆเลย
ติดตามอยู่ครับ

[BenQ11]

^^^

^^

โอ้วขอบคุณที่ติดตามครับอิๆๆ

--------------------------------------
---------------------------------------

[BenQ11]

เวลาล่วงเลยมามาอีก10ปี แม้วันเวลาอาจจะเปลี่ยนนิสัยของพวกเธอไปบ้าง


แต่เจตนารมณ์ที่แม่ของพวกเธอปลูกฝังนั้นยังคงอยู่...

อย่างตอนเป็นห่วงไข่นกจนเกือบโดนผมฆ่าตาย.....ช่างเป็นแม่ที่น่าสรรเสริญยิ่งนัก...

เสียดายที่ผมมาช้าไป





............



แต่หลังจากที่ผมฟังเรื่องราวจบ...ผมก็พูดไม่ออกว่าเหตุที่พวกยักษ์2หัวลงไปยังเขตมนุษย์ก็เพราะผมนี่แหล่ะเป็นคนไล่เอง...


เป็นเพราะผมใช้อารมณ์ในการแก้ไขปัญหา


ผมยิ่งรู้สึกผิดต่อพวกเธอและครอบครัวของพวกเธอจริงๆ...

















ผมฟังทวินทาเนียพูดจ้ออยู่สักพัก เธอก็ขอตัวกลับไปทำธุระของเธอก่อน


ผมมองดูเธอโดยที่ไม่พูดอะไร...














ผมเห็นเธอลืมลูกนกใว้

แต่ผมเข้าใจว่าเธอจงใจทิ้งมันใว้เพื่อที่จะหาโอกาสมาที่นี่อีกกระมัง...


.......ผมควรจะทำอย่างไรดี.......














"เฮ้!!!"

















"วันหลังมาคุยกันอีกนะครับ"














ด้วยความรู้สึกผิดในใจ ผมอยากที่จะลองชดเชยในสิ่งที่เธอสูญเสียไป


ในความหมองหม่นในตัวผม ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้กับความตลกเปิ่นๆที่เธอแสดงออกมา


แม้มันจะดูขัดๆกันหน่อยก็เถอะ...











จบวัน

[BenQ11]

Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx



ตอนที่3 ฝืนกฏ



วันนี้ทวินทาเนียมาหาผมแต่เช้า

เรานั่งคุยกันหลายๆเรื่องโดยส่วนมากจะเป็นเรื่องชีวิตประจำวันของเธอ

และเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับดินแดนแห่งนี้
















ผมมองดูหน้าแฝดทั้ง2และเพิ่งสังเกตุเห็นว่า

ทาเนียผมหยักวันนี้เธอปล่อยผม

และมีท่าทีเป็นมิตรมากขึ้น...

แม้จะเป็นลูกครึ่งยักษ์แต่ความรู้สึกของเพศหญิงช่างเดาใจยากเสียเหลือเกิน...

[BenQ11]

เธอบอกว่าของป่าที่นี่มีคุณภาพ เพราะไม่มีมนุษย์หรือสัตว์ใหญ่เข้ามารุกราน

และก็ไม่มียักษ์อยู่ที่นี่แล้วด้วย


เหตุเพราะยักษ์โดนกวาดล้างไปตั้งแต่เธอยังไม่เกิดเลย















ผมมองเธอที่ดูไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องเผ่ายักษ์แม้แต่น้อย


แม้เธอจะมีเชื้อสายยักษ์2หัวอยู่ครึ่งหนึ่งก็ตาม..












และผมยิ่งมั่นใจว่าเธอเองก็ยังมีคุณลักษณะของยักษ์2หัวอยู่นอกเหนือจาก

มี2หัวและมีเขา...














อืม...เหมือนกับผมผมเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจแล้ว...


ทวินทาเนีย เริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่อดทนใจไม่ใหวกับเห็ดยักษ์รูปทรงชวนลิ้มลอง....



เธอรีบเปลี่ยนเรื่องถามถึงเรื่องผมแทน..















ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ นอกจากประโยคสั้นๆว่า


"ผมมาตามหาคนน่ะครับ..."


แต่เมื่อพูดคำนี้ออกมาแล้ว กลับทำให้ผมครุ่นคิดเรื่องราวในอดีต...














สงสัยผมคงแผ่รังสีด้านลบออกมา


แฝดทาเนียจึงรีบทักเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด...



เธอบอกผมว่ามีที่ๆหนึ่งที่อยากให้ผมดู


มันเป็น1ในภารกิจที่เธอจะต้องดูแลที่นั่น














ใหนๆก็ว่างแล้ว ผมจึงไปตามคำชวนของเธอ


เพราะตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตของตัวเองในอนาคตอย่างไร?


ผมปล่อยให้พวกลูกนกหากินอยู่ที่นี่ชั่วคราว


และออกเดินทางไปพร้อมกับพวกเธอ













ระหว่างเดินทางเธอพูดถึง สุดยอดพืชสมุนไพรที่มีอยู่บนโลกนี้

แต่เพราะเมื่อก่อนมันอยู่ในถิ่นของพวกยักษ์จึงน้อยนักที่จะมีคนเข้าไปเก็บมันมา


แม้ตอนนี้จะไม่มีพวกยักษ์แล้ว แต่พืชต้นนั้นกลับไม่มีใบสมุนไพรเหลืออยู่เลย


แต่กลับมีสิ่งอื่นแทน


นั่นคือป่านิทรา...

[finel]

ชอบช็อตเห็ดดดดด
/โดนเหยียบแบนคากระทู้
=[]= ชักอยากอ่านตอนต่อแล้วสิ

[BenQ11]

ลงต่อล่ะครับเหอๆๆ



-------------------------------------------
-------------------------------------------




ทวินทาเนียเล่าให้ฟังพอสังเขปว่า

สมัยก่อนช่วงที่ยักษ์2หัวยังครองถิ่นนี้ ต้นไม้ต้นนี้ยังมีใบสมุนไพรเต็มต้น

ต่อมาเมื่อยักษ์2หัวหมดไปต้นไม้ต้นนี้ก็เริ่มเหอยจุ๊บๆ่ยวเฉา แต่กลับมีหมอกนิทราเกิดขึ้นแทน


ป่านิทรานั้นไม่มีอันตราย แต่หากไม่รู้เรื่องนี้อาจจะเกิดอันตรายได้

เพราะคนที่หลงเข้ามาจะง่วงหลับและไม่อยากตื่นอีกเลย








เธอบอกว่าคนที่หลับอยู่ในป่านิทราจะฝันแต่เรื่องที่ตัวเองมีความสุขจนไม่อยากตื่น...



ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผม


ผมจึงเดินเข้าไปในหมอกโดยไม่ได้ฟังเสียงทัดทานจากคู่แฝด


หากเป็นเพราะเวทย์มนต์มันก็ไม่มีผลอะไรต่อผมอยู่แล้ว...














แต่รู้สึกผมจะคิดผิดมันไม่ใช่เวทย์มนต์

ผมเริ่มเกิดอาการง่วง

ผมหันไปหาแฝดทาเนีย








ตาผมเริ่มปิด แต่ในหัวผมกลับคิดว่า


ผมจะฝันเห็นอะไร??









ผมอยากรู้ว่าความสุขที่ผมต้องการนั้นคืออะไร??












...........
















............


















"ผมหลับนานใหมครับ?"



"1ชั่วโมง"เธอบอก...



ผมเห็นสีหน้าของพวกเธอทั้ง2มองผมด้วยสีหน้าทั้งตกใจและดีใจ













ผมตื่นขึ้นมาแต่กลับจำไม่ได้ว่าฝันอะไรเพราะผมเห็นแต่ความมืด

หรือว่ามันเป็นปกติของคนที่ตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับในป่านิทราที่จะจำอะไรไม่ได้...











"นายฝันเห็นความตายไง"


มีเสียงมาจากด้านหลังของแฝดทาเนีย...




เสียงนั้นเหมือนเสียงผม...ใช่แล้วมันคือตัวผมเองที่เกิดมาใหม่อีก4คน...


ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีผมอีกหลายคนเพราะผมสามารถแบ่งร่างได้

แต่น่าแปลกใจที่ผมไม่ได้ต้องการแบ่งร่างแต่ผมเกิดขึ้นมาใหม่ได้อย่างไร?













จากที่คุยกับตัวผมอีก4คนสักพักก็จับใจความได้ว่า

ป่านิทรานั้นเกิดจากละอองจากต้นไม้ที่ไกล้ตายมันจึงหาวิธีค้ำจุนอายุตัวเอง โดยการดูดพลังงานบางอย่างจากสิ่งมีชีวิต

และเข้าใจว่าสิ่งนั้นคือ"ความสุข"


ส่วนผมคิดว่าตัวเองดับสูญจากการที่ผมไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดว่างเปล่า จึงทำให้พวกผมเกิดขึ้นมาใหม่ตามกลไกจักรวาล


ผมต้องการที่จะตายจริงๆหรือ??

[Nazesus]

สนุกครับ ประทับใจฉากเห็ดมาก! เนื้อเรื่องเป็นนามธรรม ทำให้คิดได้หลายๆมุม ผมชอบครับ

ฉากเมฆสวยมากเลย สอนบ้างซิครับ

[BenQ11]

มันเป็นสกรีนลายเมฆอะครับเหอๆๆ วางแปะได้เลย

[boonruy123]

ตอนใหม่มาแล้ว เนื้อเรื่องเข้มข้นเหมือนเคย
มาลงที่นี่ได้แสดงว่าเนื้อหาคงไม่่ค่อยเรตเท่าไหร่นัก ^^"

พี่BenQ11 ใช้เวลาคิดเรื่องในแต่ละตอนนานมั้ยครับ?

[BenQ11]

ก็ไม่นานนะครับ

จะนานก็ตรงมานั่งวาดอะครับ เพราะไม่ได้ทำงานด้านนี้โดยตรงเลยไม่ค่อยมีเวลามานั่งวาดหรือใส่รายละเอียดอะไรมากๆแบบเมื่อก่อน


ปกติเมื่อก่อนผมเป็นคนคิดเนื้อเรื่องเป็นหลักอยู่แล้ว

และคนวาดหลักคือเพื่อนผม แต่ตอนนี้เพื่อนผมมันไปเอาดีทางอนิเม3D

ผมก็เลยไม่ได้เขียนการ์ตูนอีกแล้ว+มีกิจการของตัวเอง


ตอนนี้ก็เลยเป็นคนที่ชอบวาดเฉยๆอะครับไม่ได้คิดจะเอาดีทางด้านนี้อีกแล้ว


วาดเอาสนุกๆ

แต่ก็ยังอยากเสนอไอเดียการ์ตูน ในแบบฉบับของตัวเองมั่งอะครับ555

ไม่รุ้สิมันพูดยากนะกับไอเดียรูปแบบการ์ตูนสมัยนี้ คงเป็นเพราะวัยคนวาด และสื่อที่เสพประจำๆกระมัง รูปแบบการ์ตูนเลยออกมาใกล้เคียงกัน

เหมือนยุคผมสมัยก่อนนี่

ถ้าไม่พวกนักเรียนต่อยกันแบบจอมเกบลู(เกิดกันทันใหมนี่?)

เล่นกีฬาแบบสแลมดั๊ง หากเป็นแฟนตาซีก็จะมาแนวดราก้อนบอลไม่ก็โจๆไปเลย



ผมอยากให้การ์ตูนมีส่วนที่ให้สาระและข้อคิด ในรูปแบบการ์ตูนตลาดทั่วไป นอกจากการนำเสนอตัวเอกเทพซัดกันไปมา บอสสุดเก่งต้องโดนรุมถึงชนะ

มันน่าจะมีจุดเริ่มต้นบางอย่างที่ทำให้การ์ตูนเริ่มมีมิติมากกว่าเดิมหน่อยน่ะครับเหอๆๆ


ผมก็เลยลองมานั่งเขียนแนวที่คนทั่วไปไม่เขียนกัน เรียกว่า การต่อต้านการ์ตูนแนวเดิมๆกระมัง??เหอๆๆ


ถูกผิดอยู่ที่มุมมอง ควรไม่ควรอยู่ที่จุดประสงค์

อย่างน้อยผมก็เห็นว่ามีคนเข้าใจในเนื้อหาที่ผมต้องการสื่อมากกว่ามุกลามกๆหรือภาพเรทๆ ก็นับว่าประสบความสำเร็จระดับหนึ่งล่ะครับเหอๆๆๆ

[BenQ11]

แต่ตามกฏจักรวาลแล้วผมจะต้องมีอยู่คนเดียว พวกผมจึงใช้วิธีสรรหาคนที่อยู่ต่อ..

เป็นวิธีเฉพาะของพวกผมเอง












หลังจากที่ได้ตกลงแล้วว่าใครจะอยู่ต่อ พวกผมก็ยังมีอีกเรื่องที่ต้องพิสูจน์หน่อย...















ผมเดินไปหาทวินทาเนีย พร้อมอธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับการมีอยู่ของผม

และคนที่จะอยู่ต่อก็คือตัวผมคนที่2(อย่าถามว่าคนใหน)



ดูเธอจะงงนิดๆแต่ช่างเถอะไม่ว่าใครก็ยากที่จะเข้าใจในเรื่องนี้


เอาเป็นว่ายังไงผมก็ไม่ตายล่ะกัน












แต่ก่อนที่ผมคนที่เหลือจะไป ก็ได้ขอตรวจสอบ อะไรบางอย่างของพวกแฝดนิดหน่อย

















อืม....พวกเธอมีพลังเวทย์แฝงอยู่จริงๆด้วย


เป็นพลังเวทย์ที่มีทั้งสายยักษ์และสายแพทย์

แต่ดูท่าเธอจะไม่ได้ฝึกเวทย์สายยักษ์เลย













ผมตัดสินใจที่จะชดเชยเธอในเรื่องการสอนเวทย์สายโจมตี


เผื่อจะมีโอกาสต้องใช้ในอนาคต




จากนั้นตัวผมที่เหลือก็ค่อยๆหายไป....











แต่ยังเหลือผมคนเก่าที่ยังไปจากไป...


ผมคงอยากจะพูดอะไรกับเธอสักอย่าง


แฝดทาเนียเหลือบมาดูผมที่กำลังจากไป












ผมเข้าไปพยุงเธอพร้อมล่ำลา และบอกไปว่า ไม่ต้องห่วงผมคนใหนก็เหมือนกันเพราะเป็นคนเดียวกัน


อย่าได้ยึดติดกับมันนัก..


แต่ดูท่าคู่แฝดจะไม่เข้าใจแม้ผมจะอธิบายไปแล้วว่าผมต้องอยู่ได้คนเดียว









เธอบอกให้พวกผมอยู่กันหลายๆคนก็ได้ ไม่เห็นจะต้องหายไปเลย...


เธอจับมือผม แม้ว่าผมกำลังจะหายไป...















ไม่มีใครรู้ตัวเราเองเท่าตัวเองที่สุดแล้ว...


ผมคนที่2จับไหล่ผม และบอกให้ผมอยู่ต่อไปเถอะ


นานๆทีจะแหกกฏมั่งก็ได้ อีกอย่างคนใหนอยู่ก็เหมือนๆกันนั่นแหล่ะ


การที่ผมเลือกที่จะมาบอกล่ำลาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าผมไม่อยากจะจากไปตอนนี้












แต่ผมคนที่2ขอเตือนผมใว้....


"อย่าผูกพันธุ์ให้มากนัก "


ผมพูดเตือนสติตัวเองก่อนที่ตัวผมคนที่2จะจางหายไป....

[BenQ11]

..........

................


หลังจากเหลือผมคนเดียวแล้ว ผมและแฝดทาเนียต่างมองหน้ากันโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี...















......

...


สักพัก เนียโบลอส ก็ออกปากชวนผมไปที่พักเธอก่อนเพราะเริ่มเข้าช่วงเวลาเย็นแล้ว

ส่วนเรื่องป่าใว้ค่อยมาวันหลังก็ได้



...เป็นครั้งแรกที่ ทาเนียผมหยักออกปากพูดกับผมก่อน......













ที่พักของเธอห่างจากป่านิทราไม่มากนัก


มันเป็นรังเก่าของพวกยักษ์2หัวเธออาศัยอยู่ที่นี่ตลอดหลังจากที่ออกมาจากหมู่บ้านกับแม่ของเธอ


















ผมและทวินทาเนียนั่งทานอาหารมื้อเย็นกัน

อืม...ไอ้นี่มันคืออะไรหว่า??




















เรานั้งคุยกันหลายเรื่องโดยเฉพาะเรื่องพลังเวทย์สายยักษ์ที่เธอมี ซึ่งจำเป็นต้องระบายออกไม่อย่างนั้นจะมีผลเสียต่อตัวเธอ..


แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยได้ฟังเท่าใหร่ เธอบอกผมแค่ว่าวันนี้เธอมีความสุขมากที่เธอไม่ได้นั่งทานข้าวคนเดียวเหมือนทุกทีตั้งแต่แม่เธอเสียไป



คำพูดของพวกเธอทำผมพูดอะไรไม่ออกต่อเลย....ผมได้แต่มองดูใบหน้าที่เคลิบเคลิ้มของเธอ



















ผมมองดูรอบๆที่นี่แล้วยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ดี ที่ทำให้เธอต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้


ที่แห่งนี้กว้างขวาง....กว้างเกินไปที่เธอจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียว...

[BenQ11]

ตามอ่านตอนจบวันที่เวปนี้


http://mcclub.thai-forum.net/forum-f4/topic-t14-525.htm#top

[totaekuman]

ดูแล้วแอบ หื่นนิดๆนะครับ

[BenQ11]

ไม่หื่นแล้ววาดไม่ออกอะครับเหอๆๆ


--------------------------------------------

--------------------------------------------





Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx


ตอนที่4 ความสุขในความเจ็บปวด



เช้านี้อากาศแจ่มใสแต่ผมไม่ได้หลับตั้งแต่เมื่อคืน....














คู่แฝดรุกเร้าผมจนอย่างรุนแรง

ทำให้ผมต้องใช้กำลังกับเธอเล็กน้อย





"เป็นเด็กเป็นเล็กแก่แดดไปแล้ว"

[BenQ11]

ผมตัดสินใจแล้วว่าจะสอนวิชาสายยักษ์ให้กับเธอแต่ต้องไปซื้อของและอุปกรณ์มาเตรียมตัวนิดหน่อย

ผมมองดูพวกเธอหลับอย่างมีความสุขบนเตียง สงสัยผมคงทุบจนหลับลึกไปหน่อย


















ผมออกไปหาอุปกรณ์วัตถุดิบต่างๆตามในตำราฝึกเวทย์ขั้นพื้นฐาน

แต่ของหลายอย่างไม่มีในดาวดวงนี้ จึงต้องเดินหาของที่ใกล้เคียงอยู่นาน













เดินอยู่นาน ผมก็แอบได้ยินที่เขาพูดถึงเรื่องแม่หมอลึกลับแต่งตัวประหลาด

ที่คอยรักษาคนป่วยในเมืองนี้ จากรูปลักษณ์ที่ได้ฟังมา


ผมก็เพิ่งรู้ว่าทวินทาเนียก็เข้าเมืองมาเหมือนกันนี่นา....


และผมก็บังเอิญเห็นเธออยู่อีกฝั่งพอดี
















ผมตะโกนเรียกทวินทาเนีย จากฝั่งตรงข้าม



แต่ในขณะที่พวกเธอกำลังหันมา


กลับมีขบวนทหารมาบังพอดี











ผมกับแฝดสาวถูกบดบังด้วย อัศวินคนหนึ่ง


จากนั้นก็มีเสียงแซ่ซ้องของชาวบ้านมารุมล้อมอัศวินคนนั้น

ผมลองถามคนแถวนั้นดูจึงได้รู้ว่า..


"อืม..เจ้าหน้าล่ะอ่อนนี่หรือ อันโนว์คิง"

[BenQ11]

จากข้อมูลที่ได้ อันโนว์คิงเป็นราชาหนุ่มที่อยู่อีกฝากโลกหนึ่ง แต่ได้ขยายอาณาเขตการปกครอง

หรือเรียกให้ชัดก็คือล่าอาณานิคมนี่แหล่ะ

ด้วยการที่เขามาได้ถูกจังหวะกระมังตอนนั้นบ้านเมืองแถบนี้ถูกพวกยักษ์2หัวรุกราน

ท่านสามารถปราบเหล่ากองทัพยักษ์2หัวได้ด้วยตัวคนเดียว

แม้กองทัพท่านที่พามาด้วยจะแตกพ่ายไปนานแล้วถึง 2เดือน

ภาพติดตาของคนรุ่นเก่าที่เคยเห็น....


อันโนว์คิงยืนบนกองหัวยักษ์2หัวที่ตัดมากองใว้

ได้ถูกบอกเล่าต่อๆกัน และถูกดัดแปลงเป็นนิทานจนถึงทุกวันนี้












หลังจากที่อันโนว์คิงกวาดล้างพวกยักษ์จนหมดได้

ดินแดนแห่งนี้จึงต้อนรับและยอมเป็นอาณานิคมของอันโนว์คิงแต่โดยดี



แต่ผลจากสงครามยักษ์นั้นก็ทำให้ราชาหนุ่มเปลี่ยนไปบ้างนั่นคือ


ท่านจะเกิดความระแวงจนต้องกำดาบใว้ที่มือขวาตลอดไม่ปล่อยเลยตลอด23ปี


รวมไปถึงมีความหลงใหลในรสรักกับอิสตรี


ด้วยหน้าตาและบุคลิคที่ดูอ่อนวัยแม้จะอายุมากกว่า50แล้ว


ทำให้เหล่าสาวๆทั่วแผ่นดินยอมพลีกายใจไปเป็นสนมกับอันโนว์คิงก็เยอะอยู่










โดยรวมแล้วข้อเสียการวิตกจริตอย่างเรื่องกำดาบไม่ปล่อย หรือเป็นโรคขาดนารีไม่ได้ก็ไม่ได้ทำให้อันโนว์คิงเป็นพระราชาที่ดูน่ากลัวแต่อย่างใด


อืม...นี่สินะที่เขาเรียกว่า ความดีบดบังความชอบ....




ในขณะที่ชาวบ้านห้อมล้อมชุลมุน ผมเหลือบไปเห็น ทวินทาเนียรีบเดินออกจากกลุ่มคนไป

[BenQ11]

ผมตามคู่แฝดไปจนถึง เนินที่ผมเคยนั่งอยู่ เธอไปนั่งทำอะไรตรงนั้นหว่า??













ผมเดินเข้าไปหาพวกเธอ จึงรู้ว่าพวกเธอมานั่งร้องไห้อยู่


ผมถามแฝดทาเนียด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น?















อืม...เป็นเพราะผมออกมาซื้อของและปล่อยให้เธอนอน

เธอเลยนึกว่าผมจะหนีเธอไปจากเรื่องเมื่อคืนนี่เอง


เธอมองดูผมด้วยสีหน้าที่กึ่งตกใจและดีใจ














ตอนแรกเธอเองก็คิดตัดใจ และก็ดำเนินหน้าที่ตามปกติของเธอ


แต่เพราะเจออันโนว์คิงผู้ปราบกองทัพยักษ์อย่างไร้ปราณี


ทำให้เธอเกิดกลัวขึ้นมาว่าสักวันเธอจะถูกจับได้ว่าเธอเองก็มีเชื้อสายยักษ์เหมือนกัน...


เธอกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวอีกเป็นครั้งที่2 นับตั้งแต่แม่ของเธอเสียไป

หากต้องปลีกตัวเองออกมาอีกครั้งหนึ่ง


....ผมเข้าใจนะ ความโดดเดี่ยวในการที่ไม่มีคนเข้าใจและยอมรับในตัวเรา

แม้เราจะอยู่กับคนหมู่มาก แต่เมื่อต้องแยกย้ายกัน ความเงียบเหงาก็ย่างกลายเข้ามา

[BenQ11]

อืม....ผมเองก็ไม่อาจรับปากได้ว่าจะอยู่กับพวกเธอตลอดไป


แต่ไงๆผมก็ตั้งใจที่จะสอนวิชาเวทย์สายยักษ์ให้เธออยู่แล้ว คงต้องอยู่ด้วยกันสักพัก...



"ผมไม่หนีไปใหนหรอกครับเหอๆๆ"

[BenQ11]

หลังจากที่พูดคุยกันรู้เรื่องแล้ว

ผมก็ชวนเธอกลับที่พัก



แต่แฝดทาเนียกลับบอกว่ายังมีที่ๆเธอยังต้องไปอีกที่หนึ่ง



นั่นคือป่านิทรา ที่นั่นมีกลุ่มผู้ป่วยพิเศษที่เธอต้องเข้าไปดู

แต่เมื่อวานเกิดเรื่องกับผมเสียก่อนจึงไม่ได้เข้าไป



คราวนี้เธอกำมือผมแน่นและเดินนำผมโดยไม่พูดอะไร













เมื่อถึงหน้าป่านิทรา เธอก็พูดถึงรายละเอียดเกี่ยวกับป่านี้เพิ่ม


สรรพคุณของป่านี้ ข้อเสียของมันคือจะทำให้คนที่หลับอยู่ในนั้นไม่อยากตื่นเพราะติดอยู่ในความฝันที่สร้างความสุข

แต่ป่านี้ยังสามารถเยียวยารักษาสภาพผู้ป่วยหรือคนที่หลงเข้ามาให้สามารถหลับได้โดยไม่ต้องดื่มกินอะไร พูดให้ชัดก็คงประมาน"อิ่มทิพย์กระมัง??"


ยกเว้นคนที่อายุมากจะนอนหลับจนหมดอายุขัยและตายไปเอง

ซึ่งเธอมีหน้าที่ดูแลเรื่องนี้ ต่อจากแม่เธอที่เคยทำหน้าที่นี้ใว้ตั้งแต่ยังไม่มีป่านิทราเลย

และเงื่อนไขสรรพคุณอื่นๆอีกที่ผมเองก็จำได้ไม่หมด

เอาเป็นว่าทวินทาเนียต้องเข้ามาดูแลความเรียบร้อยของคนที่นอนอยู่ในป่านี้ล่ะกัน...


ว่าแต่เราจะเข้าไปอย่างไรล่ะ?















แฝดทาเนียบอกว่า ที่นี่มีน้ำของผลไม้ชนิดหนึ่งที่สกัดออกมาแล้วจะได้สารที่ทำให้ไม่หลับได้

คงคล้ายๆพวกสารกาแฟกระมัง

แต่พวกเธอนำมาดัดแปลงใช้เป็นหน้ากากเพื่อความสะดวก



ว่าแต่ทำไมหน้ากากมันหน้าตาแบบนี้...


















อืม...ไม่ว่าดาวดวงใหนก็จะมีหน้ากากแบบนี้สินะครับ??

มาคิดอีกทีผมว่ามันคงเป็นรสนิยมของพวกเธอมากกว่ากระมัง

[BenQ11]

หลังจากที่ผมได้รับสารกันหลับแล้วผมก็สามารถเข้ามาในป่าได้แล้ว

ภายในป่า ผมพบผู้ป่วยนอนอยู่ในนี้มากพอสมควร

แต่ส่วนมากจะเป็นคนสูงอายุ

แฝดทาเนียอธิบายว่าบางครั้งเหล่าคนแก่ที่ไม่มีลูกหลานดูแลบ้างก็เลือกที่จะมา นอนอย่างสงบในป่าแห่งนี้จนหมดอายุขัยไปเอง


และบางคนก็นอนป่วยมานานตั้งแต่เด็กตั้งแต่เธอยังไม่เกิดก็มี












เธอเสริมให้ฟังต่อว่า ก่อนที่จะมีป่านิทรา

มีหมู่บ้านที่ตั้งใกล้ๆป่านี้ เป็นหมู่บ้านที่มีใว้เพื่อรักษาผู้ป่วยที่อาการหนักเพราะมันใกล้แหล่งต้นไม้สุดยอดสมุนไพรเพื่อง่ายต่อการรักษาและป้องกันพวกโรคระบาด


ช่วงที่แม่เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอก็ไปมาระหว่างหมู่บ้านจนเกิดเรื่องยักษ์2หัวบุกโจมตี....



โชคดีที่หมู่บ้านนี้พวกยักษ์ไม่กล้าบุกอาจเป็นเพราะพวกยักษ์ก็คงกลัวโรคร้ายกระมัง

(ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าเป็นเพราะหมู่บ้านที่ว่านี้อยู่ใกล้อาณาเขตที่ผมเคยแผ่ไล่พวกยักษ์ไปเมื่อ20กว่าปีก่อนนี่เอง...)


แฝดทาเนียก้มดูคนชราคนหนึ่งที่ดูท่าทางจะจากไปอย่างสงบแล้ว...
















ในระหว่างที่ผมเหลือบมองผู้ป่วยไปรอบๆ พร้อมฟังคำบอกเล่าเรื่องราวต่างๆจากทวินทาเนีย


ผมก็ได้ตะลึงกับสิ่งที่เห็น....



เมื่อผู้ป่วยคนหนึ่งที่คู่แฝดบอกว่า เธอคนนั้นเป็นเจ้าหญิงนิทรามาตั้งแต่ก่อนเธอจะเกิด.....


เธอดูโตขึ้นมากแต่ผมยังจำได้ดี....