Re: รูปของ BenQ11#2

[BenQ11]

.....โอเคถามครบ3ข้อแล้ว เหมือนไม่ได้อะไรเลย


ผมก็ขอตัวจรจรีเลยล่ะกัน


ดีนะที่ผมไม่ถามเรื่องเซร่า สงสัยคำตอบคงไม่ต่างกันเท่าใหร่












ทันใดนั้นจู่ๆ ความอยากรู้อยากเห็นบางอย่างทำให้ผมฉุกคิดได้อย่างหนึ่ง..










ผมคิดจะถามอโลนว่า จริงหรือเปล่าที่มอริซตายคาอกเธอ

อย่าเพิ่งคิดว่าผมทะลึ่งนะ แต่อย่างที่บอก คนอย่างมอริซจะตายด้วยเรื่องงี่เง่าแบบนี้ได้อย่างไร?


และในขณะที่ผมกำลังหันไปอ้าปากถาม

[BenQ11]

เธอก็ตอบผมเรียบร้อยแล้ว












คำตอบนั้นง่ายกว่าการอธิบายด้วยปาก(พูด)


แต่เป็นการอธิบายด้วยปาก(จูบ)






เธอกำลังสูบพลังชีวิตจากผม!!!






















ผมไม่รู้ว่านานแค่ใหนจนผมตั้งสติและผละออกมา

ใบหน้าที่คาดเดาไม่ออกว่าเธอคิดอะไรและต้องการอะไร

มันอาจจะเป็นการตอบคำถามผมในแบบของเธอ??

ในตอนนั้นผมไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น











แต่ผมพอจะเข้าใจแล้วว่า มอริซตายได้ยังไง?

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกซาบซ่ากับการถูกดูดพลังหรือจะอะไรก็ตามแต่

ถ้ามอริซจะยอมตายเพราะการเสพประสบการณ์แบบนี้ก็ไม่น่าจะเกินความคาดหมาย

นี่หรือเปล่า? ที่เป็นเหตุผลที่มอริซต้องการใช้ผมที่ไม่ตายมาดูแลเธอ?

แบบนี้มันไม่ตลกเลยนะ...

[TataKikunG]

สนุกคับอยากอ่านตอนต่อไปจัง

[BenQ11]

ก่อนที่บรรยากาศจะเริ่มตึงเครียด ก็มีคนมาขั้นได้ถูกจังหวะพอดี


เบลคได้ช่วยผมใว้แล้ว












ผมดึงเบลคมาสอบถามเรื่องราวที่ผมอยากรู้เพิ่ม

ก็ได้ความว่า การสูบพลังของอโลนนั้นจะเกิดก็ต่อเมื่อมีการสัมผัสภายในเท่านั้น

ถ้าแค่แตะตัวจะไม่เป็นไร ซึ่งเบลคเองก็เพิ่งรู้ไม่นานและก็ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้นกับผม เลยไม่ได้บอกก่อน

ส่วนพลังของDark matter นั้นก็ยังยากจะอธิบาย แต่เบลคบอกผมให้รู้ว่าเขาเข้ามาที่ห้องนี้ก่อนผมหลายชั่วโมงแล้ว และเห็นผมเข้ามาโดยสังเกตุเห็นว่าผมไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของเขาเลยใช่ใหม?


อืม...นี่ผมถูกพลังนี้โดยไม่รู้ตัวเลยหรือนี่??










เบลคกำชับอีกว่าพลังของเธอจะมีมากยิ่งกว่านี้ ถ้าเธอยังไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้

เมื่อก่อนยังมีมอริซช่วยควบคุมแต่ตอนนี้มีเพียงห้องกาลเวลาเทียมนี้เท่านั้นที่ดูดซับพลังของเธอ

แต่ก็อยากให้ระวังให้มากๆด้วย

ผมว่าผมพอจะเข้าใจถึงเรื่องนี้แล้วนะ...

[BenQ11]

ผมฉวยโอกาสที่เบลคเบี่ยงเบนความสนใจอโลน ออกมาจากห้องได้

เพื่อที่จะไปหาพวกเด็กๆต่อ




.....ไม่รู้ว่าผมจะพูดดีใหม?

ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะพลังของเธอ หรือเพราะสติที่เลอะเลือนตอนถูกสูบพลัง

ผมได้ยินเสียงและภาพที่เข้ามาในหัวผม...คำูดของเธอมันช่างทำให้ผมงงงวย

หรือว่าเธอจะเป็นคนๆนั้น??













.....ไม่น่าใช่ม้าง....เรื่องมันก็ผ่านไปนานแสนนานแล้ว นานกว่าที่ผมจะรู้จักเจ้า3พี่น้อง "บิกิน"เสียอีก..

















เฮ้อ....วันนี้มันวันอะไรกัน....

[BenQ11]

ทั้งเจอ2สาวเมื่อเที่ยง

เจอ น้องสะใภ้สูบพลัง

แล้วเจอเจ้า2คนนี้...











มันใครวะ???


แต่ช่างเถอะ ได้ยืดเส้นยืดสายให้ร่างกายเข้าที่หน่อยก็ดี












อัดก่อนค่อยถาม


"อย่างพวกเอ็งข้าใช้แต่แขนข้างซ้ายก็พอ..."








จบวัน

[BenQ11]

แวะมาลง กับอีเว้นชานม




อีกรูป

Spoiler:

[BenQ11]

แวะมาลง

[BenQ11]

ลงเรื่อยๆ

[cururu]

โอ้ว !!!

คุณ BenQ 11 คุณนี่มันสายโด ตัวจิงเสียงจิงเลยนะเนี่ย คู้~คุคุ

ข้าน้อยขอร่วมเป็นสาวกด้วยคนได้ไหม หนอ กั่กๆๆๆๆๆๆ @___,@+

[BenQ11]

อะไรคือสายโดอ่าครับ??

[cururu]

โดจิน ไง 5555+

[BenQ11]

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx


[spoiler]


วันนี้พิเศษหน่อยก่อนอื่นผมมีเรื่องจะอธิบาย(อาจจะยาวนิดนึง)

ก็ไม่ใช่เรื่องอะไร มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับกฏบางอย่างของโรงเรียนแห่งนี้


เหตุที่ผมต้องอธิบายก็เพราะมันมีเรื่องเกี่ยวกับ"รายได้"เข้ามาด้วย

ที่โรงเรียนแห่งนี้มีการจัดอันดับนักเรียนกันด้วยซึ่งมันก็เหมือนโรงเรียนทั่วๆไปที่มีจัดอันดับห้องคิงห้องห่วยอะไรประมาณนั้น

แต่วิธีการจัดอันดับมันออกจะแปลกๆเล็กน้อยแต่ถ้าศึกษาดีๆแล้วก็จะเข้าใจถึงเหตุผล

เรื่องของเรื่องคือ อันดับของนักเรียนนั้นมันมีสิทธิพิเศษบางอย่างด้วย อันดับยิ่งสูงสิทธิบางอย่างยิ่งเยอะ แต่ก็ถูกลดสิทธิบางอย่างไปตามระบบ เช่นการรับงานนอกในฐานะของนักเรียนระดับท๊อป

เอาเท่าที่จำเป็นก็คือ โดยปกติแล้วนักเรียนจะถูกแบ่งเป็น2สายหลักๆ นั่นคือสายต่อสู้กับสายวิชาการ

โดยที่สายต่อสู้นั้นสามารถขึ้นไปถึงอันดับ1ได้ และที่สายวิชาการจะตันอยู่ที่อันดับ5เท่านั้น ถ้าสายวิชาการต้องการจะขึ้นอันดับ4ขึ้นไปก็ต้องย้ายสาย ส่วนเหตุผลนั้นย่อมมีอยู่แล้ว เพราะ

อันดับ4ขึ้นไป จะไม่สามารถจับคู่กับอีกคนไต่อันดับได้ ซึ่งสายวิชาการที่ไม่เก่งด้านต่อสู้จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องฉายเดี่ยว และที่อันดับต้นๆไม่สามารถจับคู่ทีมได้ก็เพื่อป้องกัน พวกคนเก่งรวมหัวกันครองอันดับนั่นเอง


ผมได้เขียนตารางสิทธิอันดับแบบคร่าวๆใว้(หากไม่เข้าใจก็ส่งจดหมายมาถามเพิ่มได้ครับ*3*)



เอาล่ะเข้าเรื่องปัจจุบันก่อน เนื่องจากผมเองก็ต้องการใช้เงินผมจึงต้องหารายได้ชั่วคราวและโชคดีที่ผมได้เป็นลูกจ้างร้านหมูเต๊ะประจำที่ผมไปทานบ่อยๆ
















เถ้าแก่เนี๊ยคนนี้ออกจะดู ไฮเปอร์หน่อยๆ แต่ก็เป็นคนขยันขันแข็งและใส่ใจกับการทำอาหาร

เธอชื่อ "เฟหว่อง" เป็นอดีตศิษย์เก่าที่ผันมาเป็นแม่ครัว(พลังเวทย์30)



















ลูกค้าก็ออกจะหน้าตาคุ้นเคย ก็แหงล่ะ โรงเรียนนี้มีนักเรียนทั้งหมด 1200 คนเองนี่นาเหอๆๆ ที่เหลือก็เป็นพวกนักท่องเที่ยว

[BenQ11]

ส่วนสาเหตุที่ผมต้องมาทำงานที่นี่ แทนที่ผมจะไต่อันดับแบบที่อธิบายข้างต้น นั่นเพราะผมยังคงต้องดูแลเด็กๆทั้ง2คนอยู่น่ะสิ....









ผมมาทำงานที่นี่ได้สักพักแล้ว ทำให้ผมได้รู้ว่า เฟหว่องเธอมีคู่หมั้นแล้ว เห็นว่าเป็นศิษย์รุ่นน้องที่เพิ่งจบ(อดีตสายวิชาการอันดับ5)เสียด้วย ไอ้กระดาษวัดค่าพลังเวทย์ก็คู่หมั้นเฟหว่องนี่แหล่ะเป็นคนออกแบบน่ะ(ผมอยากเห็นหน้ามันเหมือนกัน)


และเฟหว่องก็บอกผมด้วยว่า พรุ่งนี้เธอจะได้แต่งงานกับเขา..

[BenQ11]

.......แต่นั่นเป็นคำพูดของเธอเมื่อเกือบ2อาทิตย์ก่อนน่ะ


ผมเองก็ไม่กล้าถามอะไรเธอ ซึ่งยิ่งเธอยังแสดงท่าทีสดใสสม่ำเสมอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วด้วย

มันก็ยิ่งทำให้ผมควรจะเก็บเงียบความสงสัยนี้ใว้เหมือนกัน..












แต่เชื่อเถอะไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเก็บความเศร้าใว้ได้ตลอดเวลาหรอก

เพียงแต่ผมค่อนข้างนับถือในความเก็บอารมณ์ขมขื่นของเธอ

และในคืนวันหนึ่งหลังปิดร้านเฟหว่องก็ออกปากชวนไปที่แห่งหนึ่ง..


เธอบอกว่าเนินแห่งนี้เป็นสถานที่ ที่เธอและคู่หมั้นของเธอเคยมานั่งดูเมืองอันมืดมิดที่มีแสงเพียงน้อยนิดที่เบื้องล่าง

ตัดกับท้องฟ้าที่เห็นแสงระยิบระยับ ของดวงดาวมากมาย










เธอได้สารภาพกับผมว่า เธอพอจะรู้เลาๆแล้วว่าคู่หมั้นของเธอเริ่มหมดใจให้เธอนานแล้ว แต่เธอก็พยายามที่จะมองโลกในแง่ดีและคอยเชื่อใจอยู่ตลอด

จนเมื่อคู่หมั้นของเธอจบการศึกษาเมื่อ6เดือนก่อน เขาได้ให้แหวนหมั้นวงนี้พร้อมบอกว่าจะกลับไปจัดการเรื่องทางบ้านแล้วจะมารับเธอ

แน่นอนว่าเธอก็พยายามจะเชื่อใจ แต่จากนั้นก็ไม่ได้รับการติดต่อจากคู่หมั้นของเธออีกเลย แต่ผลงานด้านงานวิจัยของเขายังคงมีมาเรื่อยๆทำให้เธอรู้ว่าคู่หมั้นของเธอยังมีชีวิตอยู่

[BenQ11]

เธอเองก็พยายามติดต่อกับคู่หมั้นของเธอแต่ก็ไม่เป็นผล ดังนั้นสิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ก็คือเชื่อใจในแหวนหมั้นวงนี้เท่านั้น....แต่แล้ว...เขาก็ไม่มา


เฟหว่องเล่าเรื่องตลกร้ายกับผมว่า ที่เธอรับผมเข้าทำงานก็เพราะ ชุดผ้าคลุมสีเขียวของผมนั่นเอง



ตอนที่เธอเห็นผมมานั่งทานที่ร้านครั้งแรก

มันทำให้เธอนึกถึงสมัยที่คู่หมั้นของเธอยังเป้นนักเรียนใหม่ๆและเคยร่วมเปิดร้านค้าขายกับเธอ และสีเสื้อที่คู่หมั้นเธอใส่ประจำก็คือชุดคลุมยาวสีเขียวเหมือนกับผม.. ไม่สิผมต่างหากที่มีชุดสีเขียวเหมือนคู่หมั้นเธอ

ตอนที่ผมมาสมัครทำงาน เธอจึงตอบรับทันที แต่ยิ่งนานวัน เธอยิ่งรู้สึกเสียใจเพราะมันทำให้เธอนึกถึงคู่หมั้นที่...ทิ้งเธอไป...














แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไปจากโรงเรียน(ยาน)แห่งนี้เหมือนกัน แม้จะขมขื่นแต่ยิ่งอยู่ที่นี่เธอก็ยิ่งทรมาณกับการรอ


นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจะบอกผม และเธอก็ต้องการที่จะยกร้านที่ยังเหลือสัญญาเช่าให้ผมบริหารต่อ

"เถ้าแก่เนี๊ย คิดดีแล้วใช่ใหมครับ?"











....ปกติผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าใหร่นะ แต่ผมเองก็อยากจะเห็นหน้าเจ้าคู่หมั้นอะไรนั่นหน่อย

วันรุ่งขึ้นผมจึงขอข้อมูลที่อยู่ของเจ้าคู่หมั้นจากเจ้าแสบ เพราะเห็นว่ามีทำวิจัยร่วมกันอยู่


ถือเสียว่าใครทำเถ้าแก่เนี๊ย เสียใจเดี๋ยวลูกจ้างคนนี้จะเคลียร์ให้เอง

[BenQ11]

นี่น่ะหรือ อดีตอันดับ5ของโรงเรียน.....

[BenQ11]

หลังจากพูดคุยกันแล้ว ผมก็จับใจความได้ว่า เจ้าหมอนี่มันชอบแบบเด็กแว้นๆ

และไม่มันก็รำคาญเฟหว่องมานานแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนเจ้าหมอนี่ได้เฟหว่องคอยช่วยเหลือหลายๆอย่าง(เดาว่าเรื่องเงิน) ก็เลยไม่อยากจะหักดิบตัดสัมพันธ์กับเธอ

ในวันที่เรียนจบเจ้าหมอนี่ก็ให้แหวนเพื่อ ให้เฟหว่องลดการตามตอแย เพื่อที่มันจะได้ไปจากที่โรงเรียนอย่างสบายไม่วุ่นวาย..


อืม...ไม่รู้ว่าผมเข้าใจอย่างนี้ถูกใหม?











หลังจากที่คุยกับหมอนี่ที่ดูมีเหตุผลข้างๆคูในสายตาผม ก็รู้สึกว่าเสียเวลาคุยกับมันจริงๆ..

แต่ผมก็รู้สึกสบายใจ ที่เฟหว่องไม่ได้ตกลงปลงใจกับเจ้าหมอนี่ไปมากกว่านี้











จริงอยู่ เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้

แต่ไอ้ท่าทีกวนส้นของหมอนี่ มันขัดใจผมเสียจริง


ไงๆหมอนี่ก็จบออกไปแล้ว...ถือว่าไม่ผิดกฏโรงเรียนอะไรสินะ?


"อยากลองเป็นผู้หญิงดูบ้างใหม?"

[BenQ11]

ด้วยความโมโห ทำให้ผมลืมไปว่าเจ้าหมอนี่มันเคยอยู่อันดับ5และเป็นอันดับสูงสุดของสายวิชาการ

เจ้าหมอนี่สามารถสร้างกำแพงเวทย์ได้ด้วยหรือนี่??















แต่...















มีแต่ความรู้ใช้แต่ทฤษฏี มันเอามาใช้กับผมไม่ได้หรอก

[BenQ11]

ความประมาทเพียงเสี้ยววินาทีเดียว













ก็ทำให้ เราพลาดพลั้งถึงชีวิตได้














นี่แหล่ะคือโลกที่ผมอยู่...ไม่ใช่การละเล่นแบบในโรงเรียนที่เอ็งเคยอยู่มา

[BenQ11]

"ไม่ต้องห่วงข้าไม่ให้เอ็งตายหรอก..."






(uncen version)

http://upic.me/i/v3/50259.png







"เรียกหาหมอ?? เรียกทำไม? ไม่ต้องหรอก..."
















"เพราะว่า..."

[BenQ11]

หลังจากที่ผมบอกเฟหว่องเกี่ยวกับคู่หมั้นของเธอที่ค้นพบตัวเองแล้วและไม่ขอกลับไปเป็นชายอีก(แน่นอนผมโกหก)


ไม่กี่วันต่อมาเฟหว่องก็ตัดสินใจเดินทางออกจากที่แห่งนี้


ผมจึงมาส่งเธอ ผมที่มองดูใบหน้าที่เศร้าหมองของเธอ

ซึ่งไม่เหมือนเถ้าแก่เนี้ยคนเดิมที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา









ด้วยความที่ผมต้องการที่จะปลอบใจเธอ

ผมก็เหลือบไปเห็นเครื่องบินที่อยู่ข้างหลังเฟหว่องพอดี

ผมจึงเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้เธอฟัง เรื่องนี้มีชื่อว่า"นกเทียม"











เรื่องมันมีอยู่ว่า

กาลครั้งหนึ่งในสมัยที่ทุกสรรพสิ่งมีชีวิตพูดภาษาเดียวกัน

มีชายคนหนึ่งยืนมองดูนก และเกิดความอยากจะบินได้อย่างนกบ้าง


เขาเริ่มจากนำขนนกมาติดตามตัว และสร้างปีกไม้ติดขน เพื่อให้เหมือนนก ทำให้คนรอบข้างที่มาเห็นหัวเราะเยอะอย่างดูถูกที่ชายคนนี้ริอยากจะเป็นนกแต่ดูเหมือนคนบ้ามากกว่า แม้แต่นกที่มาเห็นก็ยังหัวเราะและพูดว่า แค่ติดขนติดปีกก็เป็นนกไม่ได้หรอก

ชายคนนั้นหาได้สนใจ และยังคงนำสิ่งรอบตัวมาประกอบและพัฒนา เพื่อที่หวังว่าจะบินได้อย่างนก หาใช่เขาจะเป็นนก ซึ่งไม่มีใครเข้าใจ เพียงเพราะมองแค่ว่านกมันบินได้ คนทั่วไปจึงมองว่าชายคนนั้นอยากเป็นนก

ชายคนนั้นทดลองแล้วทดลองอีกจนตัวเองสิ้นอายุขัยไป แน่นอนเขาทำไม่สำเร็จ เขาตายไปพร้อมกับคำดูถูกเหยียดหยามทั้งของคนที่ไม่เชื่อว่าคนจะบินได้ และนกที่ถือว่ายังไงๆก็เป็นแค่นกเทียม

แต่..สิ่งที่เขา"เริ่มต้น"ทำนั้น เป็นแบบอย่างให้คนรุ่นหลังที่เล็งเห็นและนำมันมาต่อยอด จนในที่สุดพวกเขาก็สามารถบินได้ โดยที่นกเองก็ยังคงทระนงว่ายังไงก็นกเทียมไร้ชีวิตบินได้ไม่นานก็ต้องลงจอด

เมื่อเวลาผ่านไปนกเทียมที่ทำด้วยเหล็กก็ได้นำตัวเองบินออกสู่นอกอวกาศข้ามดาวได้ ทั้งยังสามารถนำคนอื่นๆได้โบยบินตามไปด้วย

ในขณะที่นกแท้ มันก็ยังคงเป็นนกแท้ บินอยู่ภายใต้ท้องฟ้าใช้ชีวิตไปวันๆและก็ตายไปเป็นวัฏจักรโดยไม่มีการพัฒนา..

[BenQ11]

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม้จะเป็นของเทียม แต่ก็สามารถสร้างคุณประโยชน์ในอนาคตได้ มากกว่าการทระนงตัวพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็น เพราะเป็นของเทียมจึงต้องพยายามพัฒนาให้เทียบเท่าของแท้...ไม่สิมันต้องพัฒนาให้ดีกว่าของแท้ต่างหาก

ขอเพียงมี"ความกล้า"ที่จะ"เริ่มต้น" แน่นอนว่าบางอย่างมันต้องใช้เวลา อาจจะยาวนานจนเราไม่ทันได้เห็นความสำเร็จ แต่หากไม่มี"การเริ่มต้น" เราก็จะต้องจมปรักอยู่กับสิ่งที่เป็นอยู่ต่อๆไป


การ"เริ่มต้น"ทุกอย่างล้วนเป็นการยอมรับในตัวเองว่า เราพร้อมที่จะเจอกับปัญหา แต่ปัญหาเหล่านี้แหล่ะคือสิ่งที่ผลักดันให้เราเรียนรู้และเจอความสำเร็จ พร้อมทั้งรู้ถึงคุณค่าของมัน

แต่เราต้องไม่ลืมอาศัย"ความกล้า"ควบคู่ด้วย เพราะหากเราไม่กล้าที่จะเจอการเปลี่ยนแปลงจนไม่กล้าที่จะไปต่อ ปัญหาที่เจอมันจะกลายเป็นต้องแบกมัน แทนที่จะแก้ไขมัน














กระแสจักรวาลนั้นไหลเร็วกว่าที่เราคาดคิดนัก มนุษย์เราเดินด้วยความเร็ว10กิโลเมตรต่อชั่วโมง

แต่แค่แกแลคซี่ที่เราอยู่ก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว20กิโลเมตรต่อวินาทีแล้ว

แล้วใยเล่าที่เราจะมาอยู่กับที่เพียงเพราะผู้ชายที่มีอยู่ดาษเดื่อนไม่รักเราเพียงคนเดียว

เพียงแค่รู้จัก"เริ่มต้น" เข้าใจว่ามันยาก แต่ก็ไม่ยากไปกว่าไปเป็นนกหรอก..จริงใหม?










".....ว่าไปนั่น ไม่เข้าใจสินะ เหอๆๆๆ"



ถึงกระนั้นผมก็บรรลุกับความต้องการของผม

ผมได้เห็น เถ้าแก่เนี้ยกลับมายิ้มแย้ม แค่นี้ก็พอแล้วเหอๆๆ

[BenQ11]

อืม....ในสายตาของผม สเกลชีวิตของมนุษย์นั้นช่างสั้นนัก เมื่อเทียบกับสเกลของจักรวาล

แต่กลับไม่ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ทั้งๆที่มีศักยภาพที่ทำให้ผมอึ้งตะลึงอยู่หลายคราจนน่าหลงใหล


ผมมองดูเครื่องบินที่เฟหว่องโดยสารบินออกไปไกลเรื่อยๆจนลับสายตา


ผมเหม่อมองดูจนไม่ทันรู้ตัวว่าอาบิสจังมายืนอยู่ข้างๆผมสักพักแล้ว....


"อา..มาเมื่อใหร่ครับนี่??"







.....มันทำให้ผมกลับมาคิดถึงตัวเองบ้าง ว่าการมีชีวิตยืนยาวเกินไปมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าการมีชีวิตที่แสนสั้นเลย มันทำให้ผมสูญเสียสิ่งยึดเหนี่ยวในชีวิต ความสำคัญของชีวิตคือสิ่งที่ผมไม่มี

ผมเคยใช้ชีวิตแบบเอ้อระเหย ใช้ชีวิตแบบทิ้งขว้าง แต่มันก็ไม่หมดเสียที...จนผมอยากจะแบ่งอายุขัยให้กับคนอื่น จะได้อยู่กับผมไปนานๆ...


แต่ช่างเถอะ...ผมเองก็ คงต้อง"กล้า"ที่จะใช้ชีวิตต่อไปและอยู่กับความทรงจำที่ไม่สิ้นสุด


"อา...พวกเธอก็มาด้วยเหรอนี่?? งั้นเดี๋ยววันนี้ผมปิดร้านเลี้ยงเองเหอๆๆ..."












"งานเลี้ยงยังมีเลิกลา การพบพานถึงเวลาต้องลาจาก"



ชีวิตผมมันมีแค่นั้นจริงๆ...












จบวัน

[BenQ11]

แวะมาลง