เรื่องมันยาว... แยมจัง *-*เกริ่นไป..และเกริ่นมากก..ก*-*

[YaM-JunG]

ทอดต่อเนื่องมาจาก CTS-CF
คนอ่านอาจไม่เข้าใจ+ไม่พอใจสักเท่าไร เพราะมันเอี่ยวหน่อยเดียว ถ้าเป็นเนื้อเรื่องโดยรวม
จะอย่างไรก็ตาม อยากให้ทุกคนช่วยติดตามด้วย
ตอนนี้กะลังอัพเป็นนิยาย
เพราะถ้าวาดละก็..
"ได้เป็นโปรเจกใหญ่แน่"
งานเยอะ เลยยังมิกล้า
อ่านแบบนิยายไปก่อนละกันนะคะ

***********อ่านนิสนึงถ้าอยากรู้**********
คุณเคยรู้สึกว่าอยากเก็บเรื่องราวจากความฝัน
หรืออยากฝันต่อบ้างไหม?
สำหรับฉันมันก็ไม่ได้ต่างจากสองข้อบนนี้เท่าไหร่
มันเป็นเรื่องแปลก
ซึ่งบางคนก็อาจเป็นแบบเรา

*-*1111111*-*
ตอนเด็กเราฝันเกี่ยวกับหุ่นยนต์
มีพื้นเพมาจาก "ร็อคแมน(คาดว่า จำชื่อไม่ได้ รู้แต่ดูจากไนท์ทีวี)"
โดยมีตัวเราเป็นตัวเอกที่กลายเป็นหุ่นยนต์ด้วย
น่าแปลกที่เราไม่ได้คิดจะฝันต่อ
แต่ทุกคืนๆจะฝันต่อเนื่องไปเอง
..แปลกไหม..
สำหรับเรามันเป็นเรื่องแปลกนะ
จนกระทั่งเมื่อไหร่ไม่รู้
มันก็ค่อยๆเลือนหายไป
ทั้งๆที่เรื่องยังไม่จบ
ค้างมาก..ก โฮก.. มาก มาก
พยายามแต่งต่อ แต่ก็เป็นได้แค่ความทรงจำ (หัวเราะ)

*-*22222*-*
หลังจากนั้นทุกคืน
ความฝันฉันจะออกแนวโลดเล่นเต้นไม่หยุด
อ่ะ มะช่าย..
มันเหมือน...
คุณกำลังเดินๆไป
แล้วทางถนนที่เดินเมื่อกี้ก็เปลี่ยนมาเป็นรางรถไฟ
ตั้งกะเมื่อไหร่
รถไฟกำลังแล่นมาอย่างรวดเร็ว
โดนชน
ซะที่ไหน
เพราะอยู่ๆเธอก็เดินขึ้นบนหน้ารถไฟเฉย
เหมือนมันเป็นแค่พื้นหลังเท่านั้นแหละ
แล้วอยู่ๆก็กลายเป็นห้องลายประหลาดๆอะไรไม่รู้
คุณมองไปมองมา เจอมุมเพดานหนึ่งๆมีรูขนาดใหญ่
แล้วจู่ๆหัวคุณก็มุดรูนั้นเมื่อไหร่ไม่รู้
คุณดิ้นตกลงมาที่สนามหญ้า
...
คงพอรู้กันไป
อยากบอกว่าเหนื่อยมากๆ
เราอธิบายไม่ค่อยเก่ง
แต่ในฝันนี้เรายังจำได้อยู่เลยว่าใจเต้นแรงมากจนตื่นเลยล่ะ
อยากตื่นจะแย่ เมื่อไหร่จะหยุดฝัน
ช่วงที่ฝันแบบนี้จะไม่มีใครปลุกเราได้สักคนจนกว่าจะจบเรื่อง
(จนต้องสายเกือบทุกวัน)
...ก็แปลกดี...

*-*333*-*
ฝันนี้ก็มาอย่างหยอง
ตั้งแต่เมื่ไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
ที่แบบที่เล่าในข้อ 2 หายไป
กลับกลายมาเป็นขนลุกแทน
ประมาณว่า
มันมืดไปหมด
แล้วก็ไปโผล่ในห้องที่ร้างๆ
เสียงแอฟเฟคหลอนนี่มาเชียว
แล้วจู่ๆก็ผี
ใช่! ผี.
โผล่มาข้างหน้า
เราเลยจะวิ่งไปข้างหลัง
ก็เจออีก
หันซ้ายแลขวา
เฮ้ยมันมาจากไหนเมื่อไหร่
ไม่ใช่ว่าผีมันน่ารักด้วยนะ
หยดหยองมาก ดูมันกระเฮือกกระหายสิ
กุตายแน่ๆเลยงานนี้
เลยมองไปข้างบน
เจอรูใหญ่มากๆ
แล้วก็คิด
รีบหนีขึ้นข้างบนดีกว่า
ไม่รู้ว่ามันขึ้นได้ไง
แต่เหมือนเราปีนป่ายไปเอง
ส่วนพวกผีน่ะมันจะไปเฉยได้ไง
จำได้ว่าบางตัวมีเล็บคม ไหนจะฟันอีก
มันข่วนกระชากหนังเรา
ทั้งกัดทั้งทึ้ง
หยองมากจริง
(ถ้าจำไม่ผิดเราจะรู้สึกเจ็บปวดด้วย แต่ไม่ค่อยสนมั้ง เพราะเป็นใครก็อยากสนเรื่องหนีก่อนล่ะ)
อยากหนีให้พ้นๆกะฝันแบบนี้
ทุกครั้งที่ตื่นจะมีคนมาปลุกเท่านั้น
ไม่คนก็เสียงนกร้องข้างนอกนั่นแหละ
เราไม่ได้ดูหนังผีด้วยสำหรับในช่วงนั้น
หยั่งกะโดนของ
เพราะช่วงนั้นฝันอย่างอื่นไม่ได้เลย
แต่ละครั้งก็ไม่เหมือนกัน
ทั้งสถานที่และวิธีการเจอ
แปลกไปอีกเรื่องตรงที่เราไม่ได้ดูหนังผีแต่ฝันได้ไง ทีตอนดูก็ดั้นไม่ฝัน
...ความแปลกที่มาพร้อมความงงและหยดหยอง...
เหอ..เหอ..เหอะ...เหอะ....

*-*4*-*
อันนี้อยากเล่ามาก
ไอ้ข้างบนๆน่ะมันผ่านมาแล้วทั้งนั้น
ตอนนี้ดีใจสุดๆที่มันหายไปแล้ว ข้อ3น่ะ
เอ้อ...อ
ก็คือ
ตอนเช้าหรือช่วงกลางวัน
ถ้าเรากำลังนั่งพล็อตเรื่องนั้นนี้
มันก็จะมาต่อในฝัน
ไม่ได้คิดด้วย แต่มันดำเนินไปเองเรื่อยๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะฝันเองในช่วงข้อ1ซึ่งตอนประถมและข้อ2ตอนมัธยม
ไม่ได้พล็อตแต่มันฝันไปเองเรื่อยๆ
ไม่ได้คิดอะไรเลยด้วย
แต่ละอย่างที่โผล่มาก็จะสุดยอดทั้งนั้น
อยากเก็บไว้ชะมัด
อยากแต่งต่อ
ก็จะพยายามจดๆไว้
แต่พอไม่ทันจดแล้วดันลืม
ซวยกันไป
ก็เซ็ง
แล้วตอนเช้าก็พยายามมานั่งแต่งต่อ
..ฝันแบบนี้ไม่ค่อยแปลก..
เห็นว่าใครๆก็เป็นกัน
...ถือว่าเป็นฝันธรรมดาสำหรับเราสุดๆ...
เป็นไปได้อย่าให้เจอเล้ย ไอ้ข้อ2 ข้อ3เนี่ย
ทำเอาไม่อยากนอนกันไปเลย
แถมตื่นก็ตื่นไม่ได้

แล้วคนที่เข้ามาอ่านเนี่ย
เคยเป็นหรือมีคนที่รู้จกเป็นบ้างไหม
เอามาเล่ากันหน่อยๆ

เอ่อ...ลืมบอก
ที่ว่าข้างบน
อ่านนิสนึง ถ้าอยากรู้ "เรื่องฝันของเรา"
น่ะ
อิอิ

ปล.จองที่ กระทู้ ไว้ใส่เรื่อง
"เรื่องมันยาว... แยมจัง"
ฝากด้วยๆ

[trio-jam]

อ่านลำบากเล็กน้อย ตรวจดูคำผิดด้วยนะจ๊ะ

[PoJeaWa LittleGirl]

หะหุยๆ ฝันๆนี่ วาว่าก็เป็น

รู้สึกช่วงนี้ก็เป็นแฮะ (ช่วงนี้เครียดๆกะเรื่องออริกะอินโทรดาวันเป็นหลัก)

แต่ส่วนใหญ่จะจำอันที่ตกใจได้อะนะ

(แต่ในฝันส่วนใหญ่จะไม่เจอผี แต่เจอคนตัวใหญ่ หน้าหื่นมากกว่า มันโถมเข้ามาเลยต๊กใจตื่น==")

แต่ของแยมจังนี่ออกจะเป็นเรื่องความเครียดป่าว?

(ลองๆเช็คระดับความเครียดดูนะ เผลอๆก็อาจจะเป็นส่วนเอี่ยวทำให้เราฝันได้นะเออ)

ส่วนถ้าจะทำเป็นนวนิยาย เล่นเอาตัวเองเป็นบทเอก

ก็ถือว่าทำให้คนอ่านรู้สึกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกที่แยมจังสื่อออกมาได้ดี

แต่ภาษาน่าจะเป็นทางการมากกว่านี้อีกนิดและตรวจทานคำผิดบ่อยๆ

(อันนี้เราก็เป็น ยังแก้ไม่หายเพราะรีบจัด)

ยังไงก็จะติดตามจ้า ^^

[pattanakorm]

สื่อ ออกมาได้ดีครับ
ติดตามผลงานนะครับ

[By~ne]

สื้อดีมักๆ

จะติดตามชมฮะ

[YaM-JunG]

หวาย... ขอโทษค่ะทั่นแจม ไม่ได้ตั้งใจ เพราะมันรีบพิมอ่ะ (กะลังมันส์ๆ)

ขอบคุณทุกคนค่ะ
(เรานี่ท่าจะโง่แฮะ ไม่ค่อยเข้าใจว่า"สื่อ" อะไร.. หมายถึงวิธีการสื่อภาพเหรอ?)

อัพบทแรกเลยละกัน
พยาบาท Feud
001::
ภาพเบื้องหน้ามีเพียงเปลวไฟที่ลุกโชติช่วง ร่างบอบบางถูกหุ้มด้วยม่านสีแดงส้มดิ้นเร่าๆในกองไฟราวกับเต้นระบำบนเวทีครั้งสุดท้ายของชีวิต เสียงกรีดร้องฟังไม่เป็นภาษาโหยหวนสะท้อนกังวานส่งไปยังทุกหนทุกแห่ง
ก่อนที่จะล้มลงกลายเป็นเพียงเถ้าถ่านสีดำไปต่อหน้าต่อตา
ท่ามกลางม่านไฟที่กำลังกัดกินทุกอย่างให้ดำมืด
“แม่... แม่ขา...”
ถึงจะร้องเรียกเพรียกหาเพียงใด แต่สิ่งที่ล่วงลับไปแล้วก็มิอาจย้อนชีวิตของตนลุกกลับขึ้นมาได้อีก
ถึงกระนั้นเด็กน้อยยังคงเรียกอยู่อย่างนั้นด้วยเพราะไม่เชื่อ
“ม.. แม่... ไม่นะ.... แม่คะ?...”
เด็กน้อยพยายามเอื้อมมือออกไปเพื่อไขว่คว้า
แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับด้วยความร้อนก่อนจะถึงเถ้ากระดูกของแม่เธอเสียอีก
“ทำไม... คุณแม่คะ?... ทำไมถึง... เป็นเช่นนี้???...”
เด็กน้อยสงสัยในเหตุการณ์ ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ ทั้งเคียดแค้น ทั้งสมเพช ความรู้สึกหลายอย่างที่ประดาประดังเข้ามา จนเกือบจะสิ้นสติ ทำให้เด็กน้อยแทบอยากกลายเป็นบ้า
น้ำตาไหลเอ่ออาบแก้มทั้งสองข้างเรื่อสีแดง ดวงตากลมโตฉายแววปวดร้าวน่าสมเพช ปากเล็กเบะออกส่งเสียงร้องไห้ครางฮือ ผิวนวลนิ่มเกิดแผลลวกดวงๆเป็นบางแห่ง
แต่เพราะเด็กน้อยถูกคลุมด้วยผ้าไหมพิเศษที่ทอจากขนสัตว์กันไฟได้ แผลจึงมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น ภายในกรงที่กางด้วยอาคมแห่งความรักของผู้เป็นแม่ สิ่งใดก็ไม่สามารถกล้ำกรายถึงตัวผู้เป็นลูกได้แน่นอน
หล่อน ผู้เป็นแม่ของเด็กน้อยคนนี้ได้กางเขตป้องกันไว้ ซึ่งจะยังคงครอบคลุมอยู่ตราบเท่าที่อันตรายจะรามือไปจากตัวลูกสาว นางยอมแลกแม้ชีวิตของตัวเองและพลังชีวิตทั้งหมดสร้างเวทมนต์อาคมนี้ขึ้น เพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ตัวเด็กหญิงปลอดภัยจากการรุกรานและตามหาของศัตรูได้

แต่การกระทำเช่นนี้ก็ทำให้ลูกสาวเธอปวดใจแทบขาด ที่กลายเป็นผู้อยู่รอดเพียงผู้เดียว เด็กน้อยรู้สึกอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอดมากกว่าที่ต้องมามีชีวิตอยู่อย่างเดียวดายแบบนี้เสียอีก

...
ท่ามกลางไฟที่ลุกโหม แผดเผาลุกลามทำลายให้ดับดิ้นทั่วทุกพื้นที่นั้น
เด็กหญิงตัวน้อยๆ ตระหนักถึงความไร้สามารถของเธอ
เธอร้องไห้ครวญครางอยู่อย่างนั้น...
โดยที่ไม่อาจทำอะไรได้เลย...
แม้เพียงอย่างเดียว...


แต่งนิยายไม่เก่ง ช่วยหนับหนุนด้วยทีนะฮับ >U<
ปล. นี่แค่ตอนของแยมจังนะ

ในฝันเรามีพล็อต...
1. เรื่องของ 3 ผู้สร้าง (โลกและกาลเวลา)
2. เรื่องของคิลกับคอล ที่ต้องลงไปใช้กรรมถึง 9.999.999 ชาติ เพราะถูกปรักปรำ
3. เรื่องของแยม "พยาบาท"
4. เรื่องของเวิล์ส

(ที่คิดว่าจะเอามาทำจริงๆก็มีเท่านี้อ่ะนะ)
"รอให้ข้าพเจ้าได้ว่างๆ (อนาคตจงใกล้เข้ามา..ๆ) เสียก่อนเถอะ จะปั่นให้มันส์กันไปเลย