ทำไมเมื่ออยากเป็นนักวาดพ่อแม่มักจะตอบแบบนี้?

[gintama]

คุณพ่อคุณแม่หลายคนมักจะถามว่า

"โตมาอยากเป็นอ่ะไรเหรอลูก"

แล้วพอตอบไปว่า

"อยากเป็นนักวาดการ์ตูนครัย"

พ่อตอบว่า

"อย่าเป็นนะลูกมันไม่มีอนาคตเคยเห็นนักวาดไส้แห้งมั้ยลูกอยากเป็นอย่างนั้นหรือ"

ตอนนี้
ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ

[zilver0]

ผมดื้อครับเลยตอบกลับไปว่า"ก็ผมชอบนินา อย่ามาบังคับอะไรเลย มันคือสิ่งที่ผมต้องการ"

เขาจะรั้งเราได้ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ความตั้งใจที่เราแสดงให้เห็นครับ อย่างผมตอนแรกแม่ก็บอกแบบนี้ แต่ผมดึงดันจะทำเลยศึกษาตั้งแต่รายชื่อนักเขียนการ์ตูนไทย ฝึกวาด และ บลาๆๆ จนตอนนี้รู้สึกว่าผมวาดมาได้จะครบปีแล้วครับ แม่ผมเขารู้ว่าห้ามไปคงไม่ได้แล้ว(คงเพราะเห็นความตั้งใจ)ก็เลยสนับสนุนแล้วก็ไม่ว่าอะไร ตอนนี้ผมเรียนสาขาภาษาไทยเพื่อฝึกการเขียนเรื่องกับการสะกดคำให้ถูก การเว้นวรรค การใช้อรรถรสถ้อยคำ ฯลฯ แล้วตอนนี้ผมก็ฝึกวาดไปด้วยอยู่ครับ...

ถ้าชอบก็ทำครับ อย่าคิดมาก...

[humma54]

ไส้แห้งมันเป็นแค่อดีตครับ ถ้าเราฝึกฝนและมีความพยายาม ก็ประสบความเสร็จในอาชีพสายนี้ได้ครับ

ในความคิดผมที่เป็นนักวาดแล้วไส้แห้ง คงเป็นเพราะสมัยก่อนคนมักจะทำงานหาเงิน อย่างเดียว(สมัยที่เครื่องทุนแรงไม่มาก) กว่างานจะเสร็จคงไม่มีเวลามากพอที่จะเอาเงินไปซื้อหนังสือมาอ่านกันเล่น

คนที่ประสบความสำเร็จด้านงานการ์ตูนน่ะมีถมไปครับ บางทีพ่อแม่เราก็ไม่ได้สนใจหรอก

[WanTaLeng]

จากประสบการณ์ของตัวผมเอง ที่ได้รับรู้ และพบเห็นจากนักเขียนไทยหลาย ๆ คนที่ผมรู้จัก
บางคนเริ่มและอยู่รอดปลอดภัยไม่ไส้กิ่วหรือเปลี่ยนไปทางสายอื่นจนถึงทุกวันนี้ได้
เพราะความพยายามทั้งนั้นครับ บางคนอาจใช้ดวงในช่วงต้น แต่ก็ประสบความสำเร็จได้
ก็เพราะความพยายามทั้งนั้นครับ ผมเองเป็นคนหนึ่งที่พอแม่กลัวว่าลูกจะอดตายเหมือนกัน
กลัวไม่มีงาน กลัวว่าจะทำได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง

ผมเคยตัดใจและจะเอาอย่างเพื่อนผมที่ทำงานการ์ตูนเป็นงานอดิเรก วาดโดฯเป็นครั้งคราว
ได้มีงานรวมเล่มของกลุ่มเป็นครั้งคราว ได้มีงานไปขายในงานโดฯต่าง ๆ ขายออกบ้าง จมทุนบ้าง
ขายไม่ได้เลยบ้างก็ยังดี เพราะเราทุกคนในกลุ่มรักการ์ตูน และอยากจะมีส่วนร่วมในวงการนี้ต่อไป
โดยไม่ต้องห่วงว่าที่บ้านจะไม่มีข้าวกิน (บ้านผมจนครับ) เลยคิดว่าทำงานใกล้เคียงกับที่เรียนมา
ก็แล้วกัน เลยไปทำงานกับบริษัทแห่งหนึ่ง ก็ดูมั่นคงดี แต่ทำไปทำมาความรู้สึกที่ว่ามันไม่ใช่
ก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นมา ทุกวันทำแต่งาน เวลาจะวาดการ์ตูนร่วมกับทุกคนในกลุ่มก็ไม่ค่อยมี
ชีวิตผมเริ่มห่างหายจากวงการที่ละน้อย จากไม่ค่อยได้เขียนงาน จนกลายเป็นไม่มีเวลาไปงานการ์ตูน
ใด ๆ เลย จวบจนจะว่าเคราะห์ดีในเคราะห์ร้ายก็คงได้ บริษัทของผมปิดสาขาลง ทุกคนโดนย้าย
ไปทำงานที่สาขาใหญ่ ไม่ไหวครับ ไกลบ้านมาก เลยต้องออกมา จะว่าเคราัะห์ดี หรือดวงพาไปก็ได้
บริษัทที่ผมเคยฝึกงานตอนมหา'ลัยฟื้นตัวกลับมาลงทุนทำการ์ตูนเด็กจากการจมทุนจากการ์ตูนวัยรุ่น
ไปก่อนหน้านั้น และการตอบรับดีมากจนเปิดรับนักเขียนใหม่อีกครั้ง ผมก็เลยได้กลับไปที่นั่น
จนปัจจุบันก็ยังได้หาเลี้ยงปากท้องด้วยการ์ตูนอยู่คับ แม้จะมีข้อจำกัดหลายอย่างเพราะว่า
เป็นการ์ตูนเด็กแต่ก็ยังเห็นแสงรำไรว่าข้างหน้ายังไปได้อีกไกล รายได้ก็แรก ๆ ก็กัดฟันกันหน่อยครับ
รายได้ยังน้อยนิด แต่หลัง ๆ ก็จะดีขึ้นครับ (สมัยก่อนนักเขียนรุ่นแรก ๆ นรกกว่านี้มาก หุหุ)
สำคัญที่ว่าเราต้องบริหารรายจ่ายให้เป็น อย่าไปลงกับของฟุ่มเฟือยให้มากนัก (เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ
อ่างไม่ลงนี่จะดีมากครับ เหอ ๆๆ) รับรองได้ว่าไม่กินแกลบแน่ครับ

การจะประสบความสำเร็จในทางนรกสายนี้ได้นั้น ถ้าแค่ฝีมืออย่างเดียวบอกได้เลยครับว่าไม่ใช่
ถ้าใครได้อ่านบาคุมันและจำกฏ 3 ข้อของคุณอาของไซโคได้ นั่นล่ะครับ ใช่เลย
อุตสาหะ มุ่งมั่นไม่ล้มเลิกง่าย ๆ แสดงให้โลกเห็นถึงความมุ่งมั่นของเราซะ
หลงตัวเอง เชื่อมั่นว่าเราก็เป็นหนึ่งในตองอูได้ ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิด
ดวง อันนี้สำคัญครับ นักเขียนหลายคนงานเยี่ยมยุทธมากแต่ขายงานไม่ออก บางคนอาศัยไอเดียร์
งานภาพไก่เขี่ยก็รุ่งได้ งานมั่นคงอย่างไรวันหนึ่งสาขา หรือบริษัทอาจจะขาดทุนขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ จึงพิสูจน์ได้ว่าในวงการนี้หรือแม้แต่วงการไหน ๆ ก็ไม่มั่นคง ตัวเราเองนี่แหละที่จะสร้างอนาคต
ให้กับตั้วเอง พยายามฝึกวาด ฝึกคิด ขอคำปรึกษาจากคนที่มีความสามารถ สักวันหนึ่ง งานของเราจะต้องเป็นที่ยอมรับของนักอ่านแน่ครับ

[prim_15505]

อยากเป็นก็เป็นเลยครับ ไม่ต้องไปสนคำพ่อแม่หรอก ถึงจะดูดื้อไปหน่อย แต่ความชอบมันห้ามกันไม่ได้ จริงมั้ย

[lolicon2015]

อยากเป็นอยู่นะครับนักวาด ก็ยังทำๆอยู่ค่อยๆทำเพราะตอนนี้ชีวิต
ทำอะไรหลายอย่างพร้อมๆกันมันก็กลัวจะพังเสียทุกอย่าง ตอนนี้เลย
ต้องเบรกเรื่องวาดไว้ก่อน เอาเรื่องงานที่อยู่ตรงหน้าให้ได้ เรื่องวาดถ้าไม่แก่ตาย
ก็คงได้เห็นแน่ๆ คิดว่าชาตินี้ต้องทำให้ได้สักครั้ง เรื่องสั้นสักเรื่องก็ยังดี

ส่วนคนที่คิดว่าอาชีพนักวาดไส้แห้ง ผมขอเถียงเลยนะว่ามันไม่แห้งหรอกครับ
ถ้าคุณหาเงินจากมันเป็น ไม่ต้องเป็นนักวาดอาชีพทำงานบริษัทมีชื่อเสียงโด่งดัง
คุณก็หาเงินเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ ถ้าคุณรู้วิธีหาเงินจากการวาดภาพ
ส่วนตัวผมเองก็รับงานวาดภาพประกอบนี่แหละ ใช้เวลาไม่มากเท่าไหร่
แต่ก็พอที่จะหาเงินมาใช้ได้พอยังชีพครับ และถ้าคุณเป็นมืออาชีพโอกาสที่คุณจะรับงานนอก
มาทำมันยิ่งเยอะขึ้นถ้าหากงานใน ( วาดการ์ตูน ) มันทำเงินได้ไม่พอค่าใช้จ่าย

คำว่านักเขียนไส้แห้งนี่ ถ้าเป็นมืออาชีพแล้วผมว่า มันคงไม่แย่ขนาดนั้น
ทุกอาชีพมันก็อดๆอยากๆ ทุลักทุเลตอนเริ่มทั้งนั้น โดยเฉพาะช่วงคุณเริ่มตั้งตัว
จบออกมาทำงานใหม่ๆ มันยากลำบากเสมอครับต้องใช้เวลาปรับตัว
แต่ถ้าคุณทำได้ ที่เหลือก็แค่วินัยการใช้เงินเท่านั้นครับ

คำถามพวกที่ว่ามาตัวผมเองก็เจอ และก็ผ่านมาได้เกือบจะทั้งหมดแล้ว
ตอนนี้ผมหาเงินได้จากการวาดรูป ใช้ความรู้ที่ได้จากการเรียนศิลปะยังชีพ
คำพูดในแง่ที่ว่าวันๆดูแต่การ์ตูน อ่านแต่การ์ตูนโตเป็นควายแล้วเลิกได้แล้ว
วันนี้ถ้ามีใครถามผมแบบนี้ ผมก็สามารถตอบได้อย่างเต็มปากแล้วว่า
ผมไม่เลิกเพราะของพวกนี้คือส่วนหนึ่งของอาชีพผม ผมต้องอยู่กับมัน
เพราะมันทำให้ผมมีเงินมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน

ตอนนี้ผมก็ยังวาดรูปเล่นไปเรื่อย มีงานการ์ตูนก็ไปออกบูธขายโดจินเป็นครั้งคราว
ไม่เคยได้กำไลมีแต่ขาดทุนย่อยยับ แต่ไม่เป็นไรผมพอใจที่จะอยู่กับมัน
นานๆมีโอกาสได้นั่งจมกับการวาดการ์ตูนก็สนุกดีครับ