Re: รูปของ BenQ11#2

[BenQ11]

แม้เรื่องนี้จะฟังดูเหมือน ไม่สมเหตุผล

แต่ใครจะสน หากสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ มันทำให้พวกเธอผ่านวิกฤต



ในขณะที่ผมยินดีจนลืมตัว


















จนผมเกือบลืมไปว่า ความวุ่นวายยังไม่จบ

















ผมลืมไปว่า ดาบเล่มนี้มันดูดซับพลังเวทย์ ไปเพิ่มพลังให้ตัวเองได้



จนตอนนี้ มันกลายเป็น สัตว์ประหลาดร่างยักษ์



ผมผละจากแฝดทาเนีย และถูกกระแทกจนออกมาจากปราสาท

















พลังของดาบนั้นเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ร่างของเจ้าสัตว์ประหลาดนี้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ


ผมพลาดเองที่เมื่อกี๊ผมซัดพลังพลังเวทย์ใส่มันจนลืมตัว



















ตอนนี้ผมค่อนข้างโล่งใจอย่างมาก ที่แฝดทาเนียดูจะปลอดภัย


ทำให้ผมกลับมารักษาความเยือกเย็นได้เหมือนเดิม


และเตรียมรับการต่อสู้ครั้งสุดท้าย



ผมคิดวิเคราะห์ว่าจะทำอย่างไรกับเจ้านี่ดี


ที่จะต้องเอาชนะโดยที่ไม่ต้องใช้เวทย์มนต์
















คงต้องรอให้มันขยายจนสุดๆก่อนกระมังแล้วค่อยตัดสินใจ

[emotioncat]

นึกว่าพวกเธอจะไม่รอดซะเเล้วสิฮะ
รอติดตามตอนต่อไปครับ

[BenQ11]

สงสัยผมคงต้องขอบคุณ เจ้าดาบเล่มนั้นเสียแล้ว


ไม่นึกว่าผมจะใช้พลังเวทย์ไปเยอะจนมันขยายจนถึงขนาดนี้ได้



หากไม่มีดาบเล่มนั้นดูดพลังเวทย์ผม สงสัยดาวนี้คงหายไปแถมนึง














แต่ช่างเถอะ วันนี้ผมเจอเรื่องคาดไม่ถึงมามากพอแล้ว...

ไม่ต้องเกรงใจกันอีกแล้ว


อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด











ในเมื่อเจ้านี่มันดูดพลังเวทย์มาเป็นพลังของตัวเองได้



ผมก็คงต้องใช้บริการเจ้านี่แทน

พลังแห่งวิทยาศาสตร์และกลไก

แม้มันจะทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อ20กว่าปีก่อนอันขมขื่นก็เถอะ

















แต่สาบานเลยว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก แค่มันนานมากจนผมลืนเลือน

ผมหวนนึกถึงเมื่อมหาสงครามเมื่อ10ล้านปี 100ล้านปี 1000ล้านปี และมากกว่านั้น

สงครามที่มีอยู่คู่กับจักวาลนี้เหมือนขนมย่อยๆให้ผมได้เฝ้าดูอยู่อย่างเงียบๆ




และวันนี้จะเป็นอีก1วันที่ จะกลายเป็นตำนานให้คนบนดาวนี้เล่ากันชั่วลูกชั่วหลาน





















ปากกระบอกนับล้าน พร้อมที่จะทำลายล้าง



















เฉพาะครั้งนี้...


ผมขอทำตามใจตัวเองหน่อยเถอะ

[wat799]

ยังสนุกไม่เปลี่ยนเลยนะครับ

น่าจะไปวาดโด...นะครับ/โดนท่านเบนกระทืบ

[emotioncat]

ลุงยักษ์มีอาวุธอลังกาลมากฮะ =[]=!

[BenQ11]

ใกล้จบแล้วล่ะครับ*3*


--------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------


ผมใช้ปืนยิงเพื่อให้มันถอยออกห่างจากดาวดวงนี้


ผมจะได้เริ่มการกลืนกินพลังเวทย์ที่มันเคยเป็นของผม















นานมาแล้วที่ผมไม่ได้ปลดปล่อยเจ้านี่ออกมา


เวทย์ของผม ผมยกให้ เจ้าเพื่อนยาก...
















อันคนเรานั้นชอบมองแต่ผลลัพธ์ โดยที่ไม่ได้มองต้นเหตุของมัน


แต่ใครเล่าจะรู้ได้ทุกอย่าง ว่าผลลัพธ์นั้นมันมีที่มาอย่างไร?













กระบวนการที่ซับซ้อน การเผยมุมมองเพียงด้านเดียว

การซ่อนเร้นความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้า

แล้วผู้ใดจะรู้ถึงความหมายทั้งหมด














รุ่งอรุนของวันใหม่มาแล้ว



แต่ตอนนี้กำลังถูกบดบังด้วยสิ่งประหลาดที่ชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้หาดูกันง่ายๆสำหรับมนุษย์


อารมณ์คงเหมือนการถ่ายทอดสด ภาพเครื่องบิน บินชนตึกคู่ของประเทศมหาอำนาจกระมัง



แต่นี่แหล่ะ...


ผลลัพธ์ที่ผมต้องการ














เพราะนี่คือการแสดงละครเพื่อที่จะเข้าสู่จุดประสงค์สุดท้ายของผม

[BenQ11]

เมื่อคู่ซี้ผมได้ทำการกลืนกินพลังเวทย์จนหมดแล้ว ก็เหลือแค่เพียงดาบผุๆที่ใกล้พัง

กับอันโนว์คิงตัวดำเนินเรื่องของผม..




ผมได้แอบถ่ายพลังให้เจ้าหน้าหล่อพร้อมบอกถึงแผนการของผม


และบังคับให้เจ้าหนุ่มต้องทำตาม












ดูเหมือนอันโนว์คิงจะหลุดจากการควบคุมของเจ้าดาบเล่มนี้แล้ว

คงเพราะดาบนั้นไม่เหลือพลัง



หลังจากที่ผมบอกเล่าถึงแผนการสำเร็จ และท่าทางอันโนว์คิงจะเข้าใจสถานการณ์ตัวเองดี



"เยี่ยม"










ดาบเล่มนี้กำลังดูดพลังเวทย์จากผมต่อแต่มันอ่อนแรงจนไม่สามารถทำอะไรผมได้อีกแล้ว



และส่วนนี้คือ ค่าเสียหายที่เอ็งทำกับทวินทาเนีย

[BenQ11]

ทุกอย่างประจวบเหมาะ แฝดทาเนียที่เห็นผมและอันโนว์คิงอยู่บนระเบียงบนปราสาท



จึงรีบลงมาหา และเจอเหตุการณ์นี้พอดี












ผมชิงตะโกนบอกให้แฝดทาเนียรักษาพวกเจ้าหน้าหล่อนี่

โดยไม่ปล่อยโอกาสให้แฝดสาวเอ่ยอะไร


เพราะทุกอย่างผมได้เตรียมการพร้อมกำชับกับอันโนว์คิงว่าแผนการนี้ต้องสำเร็จ


จากนั้นผมก็เล่นตามบทของตัวเองต่อ
















จากการต่อสู้กับอันโนว์คิง


ผมพ่ายแพ้ถูกดาบเสียบกลางอกจนตกลงมาจากระเบียงปราสาท


ส่วนอันโนว์คิงสูญเสียแขนไปข้าง


นี่แหล่ะผลลัพธ์ที่ทุกคนจะเข้าใจ



"....ดาบเล่มนี้ผมขอยึดใว้ก่อนล่ะกัน...."

















อืม....ตัวประกอบที่จะเติมเต็มละครบทนี้ก็มาแล้ว...

ตัวประกอบที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ที่มีต้นเหตุมาจากผมเอง

ภาพที่ ราชาตัวเองถูกทำร้าย รวมไปถึงปรากฏการณ์ บนท้องฟ้า














เล่ามาถึงขั้นนี้แล้ว

บางคนคงรู้แล้วว่าจุดประสงค์ของผมนี้คืออะไร



แต่ถ้ายังไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร
















รอดูแต่ผลลัพธ์ก็พอ...













จบวัน

[emotioncat]

เหมือนลุงแกจะบอกว่า - -
อืมม โอเค - -*

[BenQ11]

^^^^

^^


ถูกต้องแล้ว ในความหมายลึกๆน่ะ

[BenQ11]

Narl Diary Fragment


ตอนที่9 หัวเราะร้องไห้กับความจริง


วันที่xx เดือนxx ปีxx

[spoiler]


6วันหลังจากที่ผมพ่ายแพ้ อันโนว์คิงตามบท


ผมนั่งรอคนๆหนึ่งที่ลานประหารหลังปราสาท


แน่นอนว่า6วันที่ผ่านมา ผมเจอวิธีต่างๆที่เหล่าทหารจะสรรหามาจัดการผม


แต่ผมยังตายไม่ได้จนกว่าจะเล่นบทสุดท้ายให้สำเร็จ














ผมเฝ้ารอคนที่จะมาสังหารผมตาม บทที่ผมเตรียมใว้


และในที่สุดเธอก็มา....











ดูเหมือน อันโนว์คิงจะอธิบายแผนของผมให้ทวินทาเนียจนเข้าใจได้


ผมมองดูพวกเธอด้วยหางตาพร้อม ถามสารทุกข์สุขดิบ และอาการของเนียโบรอส













........พลังของสุดยอดสมุนไพร ไม่สิ พลังของผมต่างหากที่ทำให้ไม่สามารถรักษา เนียโบรอสได้อย่างสมบูรณ์



ทำให้กล่องเสียงของเธอยังเสียหายทำให้เนียโบรอสไม่สามารถพูดได้อีก...
















รู้ใหมตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บปวดมาก...

เจ็บปวดยิ่งกว่า6วัน ที่ผ่านมากหลายร้อยเท่านัก..


มันเหมือนหัวใจผมมันโดนบีบอย่างแรง



ผมไม่กล้าสู้หน้าพวกเธอได้เลย...

[BenQ11]

กลับเข้าเรื่อง...


ทวินทาเนีย เธอบอกผมเรื่องแผนการที่ผมได้ตระเตรียมกับอันโนว์คิง


ซึ่งเธอก็เข้าใจได้ดีถึงสถานการณ์


แต่ที่เธออยากรู้คือ ทำไมผมถึงเลือกใช้วิธีนี้ด้วย?

ด้วยพลังอำนาจของผมที่เธอเห็น เธอคิดว่าผมจะทำสิ่งใดๆ คงไม่ใช่เรื่องยาก



คำถามพวกนี้เป็นคำถามคลาสสิค ที่ไม่ว่าสมัยใหนผมก็จะเจอคำถามนี้ตลอด


แต่ไม่เป็นไรผมจะเล่าให้เธออีกครั้ง



ผมมีพลังในการทำลายล้างแกแลคซี่ได้ ผมมีพลังในการเปิดมิติได้ ผมมีพลังชีวิตมากกว่าคนทั่วไป



แต่ผมไม่มีพลังในการสร้างจักรวาล ผมไม่สามารถสร้างแกแลคซี่

ผมไม่สามารถสร้างโลก ผมไม่สามารถสร้างสิ่งมีชีวิต

ผมไม่สามารถควบคุมจิตใจสิ่งมีชีวิตได้ ผมไม่สามารถฝืนเจตจำนงของตัวเองได้

เพราะผมคือผู้เฝ้าดู












ผมย้อนลำลึกแฝดทาเนียถึงตอนที่แม่พวกเธอ พาไปดูแมลงชีปะขาว



ทุกสรรพสิ่งล้วนมีหน้าที่เป็นของตัวเองโดยไม่ต้องมีใครมาบอกกล่าวหรือสอนสั่ง



แมลงบางชนิดเกิดมาเพื่อเป็นอาหารให้ลูกๆตัวเองในกาลต่อมา


สัตว์ใหญ่ฝูงบางชนิด เมื่อรู้ถึงวาระสุดท้ายที่ใกล้เข้ามา

ก็จะปลีกตัวเองออกมาจากฝูงและไปรอความตาย ณ สุสานของเผ่าพันธุ์ตัวเอง

และผมเองก็มีเจตจำนงของตัวเองเหมือนกัน







ผมแน่ใจว่าเรื่องพวกนี้มันอาจจะเกินที่พวกเธอจะเข้าใจ



ผมจึงตัดบทและมาพูดถึง การประหารผมด้วยน้ำมือของพวกเธอ

ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นการแสดงเพราะเธอเคยรับรู้เรื่องการมีอยู่ของผมก่อนหน้านี้แล้ว


แต่แฝดทาเนีย จะจัดการผมอย่างไร?


ในเมื่อ เวทย์มนต์ก็ใช้กับผมไม่ได้...


ผมจึงบอกพวกเธอว่า "ใช้เจ้านั่นสิ"













"ไอ้ที่ห้อยอยู่บนคอเธอ"


"ไฟบริสุทธิ์ ที่จะเผาผลาญจนกว่าชีวิตจะมอดใหม้"

[BenQ11]

แฝดทาเนียคงเข้าใจถึงสภาพของคนที่ถูกไฟเผาจนตายจึงปฏิเสธที่จะทำแบบนี้

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ถามอีกเรื่องหนึ่ง ว่าทำไมต้องเป็นเธอ?

ทำไมถึงต้องให้เธอเป็นคนลงมือสังหารผม

















ผมอธิบายถึงสถานการณ์ตอนนี้อีกรอบ เนื่องจากมันจำเป็นต้องมีคนรับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน รวมไปถึง เหล่าสนมที่ถูกอันโนว์คิงนำมาเป็นตัวฝากครรภ์ให้ยักษ์2หัว ก็ให้โยนมาว่าผมเป็นคนสังหารเหล่าสนมพวกนั้นเองทั้งหมด....


และแฝดทาเนียก็คือผู้ที่ช่วยเหลือ อันโนว์คิงในการปราบผม...

ผมเคยอ่านบันทึกของแม่พวกเธอที่พูดถึงความต้องการที่จะ ให้ลูกสาวตัวเองอยู่อย่างมีเกียรติ

แม้พวกแฝดจะมองข้ามแต่ผมก็คิดเรื่องนี้มาตลอดและ


ส่วน "อีเทอนอลเฟรม" ที่อยู่กับแฝดทาเนีย ก็ต้องใช้เวทย์มนต์ในการเปิดผนึก

ก็มีแต่ทวินทาเนียเท่านั้นที่สามารถใช้เวทย์มนต์ที่ไม่ใช่สายแพทย์ได้


สุดท้ายผมก็เตือนย้อนถึงการมีอยู่ของผม ว่าถึงผมร่างนี้ตายไป ก็จะมีตัวผมคนใหม่เกิดขึ้นเอง

ดังนั้นอย่ากังวลเรื่องที่ผมจะเจ็บปวดอะไรเลย


ฮะๆ สายตาของแฝดทาเนียดูจะไม่เชื่อเรื่องที่ผมพูดเท่าใหร่..













การประหารผมด้วย "อีเทอนอลเฟรม" จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้

แต่ไม่ว่าผมจะอธิบายยังไง ก็ไม่สามารถกล่อมแฝดทาเนียให้ใช้ "อีเทอนอลเฟรม"กับผมในวันพรุ่งนี้ได้


จนแฝดสาวไม่ต้องการจะพูดอะไรอีกต่อไป และพยายามเดินหนีเข้าปราสาทไป


ผมจึงงัดเรื่องสุดท้ายที่จะบอกกับเธอ


"ผมคือคนที่ทำให้พวกยักษ์2หัวลงมาจากถึ่นของมัน..."













ถึงตอนนี้คงไม่มีอะไรจะต้องปิดอีกต่อไปแล้วกระมัง


ผมเล่าเรื่องที่ผมทำเมื่อ20กว่าปีก่อน จนทำให้ยักษ์2หัวต้องลี้ภัยมาอยู่ในเขตดินแดนมนุษย์

จนทำให้แม่ของพวกเธอโดนย่ำยีและตั้งท้อง ทำให้พวกเธอเกิดมาไม่เหมือนคนทั่วไปและถูกขับไล่ออกจากหม่บ้านในกาลต่อมา และสุดท้ายก็อาจไม่เกิดเรื่องที่อันโนว์คิงถูกดาบเล่มนั้นควบคุม...




ผมเล่าเรื่องพวกนี้โดยไม่ได้หันไปสบตาหรือหันไปมองแฝดทาเนีย จึงไม่รู้ว่าพวกเธอมีท่าทีอย่างไร

[BenQ11]

หลังจากที่แฝดทาเนียฟังเรื่องราวทั้งหมดจนจบ เธอก็ไม่ได้ตอบอะไร....


ปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียว โดยไม่ได้รับคำตอบอะไรเลย











ไม่นานนักก็มีอีกคนมาเยี่ยมเยือน


อันโนว์คิง มาพร้อมกับคำถาม

"ทำไมต้องเป็นเธอ?"



อืมวันนี้มันวันอะไรกันนะ มีคนถามคำถามเดียวกัน2คนเลย












แต่ถ้าเป็นอันโนว์คิง ก็คงจะเข้าใจความหมายของผมก็ได้กระมัง?


ผมตอบอันโนว์คิงไปว่า ผมเองรู้สึกผิดต่อพวกเธอ...แฝดทาเนียมาก

ผมต้องการชดใช้ความผิดที่ผมมีต่อเธอการให้ พวกเธอลงมือสังหารผม

ก็อาจจะทำให้ผมรู้สึกว่าได้ชดใช้อะไรบ้าง นอกเหนือจากการให้เธออยู่ที่นี่อย่างมีเกียรติ













ไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมา อันโนว์คิงสนิทสนมกับ แฝดทาเนียเท่าใหร่

แต่สิ่งหนึ่งที่เราต่างรับรู้ได้จากพวกเธอก็คือ

แฝดทาเนียเป็นคนที่ดีมากๆ...ดีเสียจนบางครั้งผมเองยังละอายกับการมีชีวิตอยู่เลย


อันโนว์คิงบอกผมว่า พวกเธอไม่โกรธเคืองกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอที่ผ่านมา

แม้จะมีเวลาที่น้อยใจบ้าง แต่พวกเธอก็พยายามมองโลกในแง่ดีตลอด


จนล่าสุด เนียโบรอสไม่สามารถพูดได้อีก เธอก็ยังไม่ได้โกรธเคืองอะไรทั้งผมและอันโนว์คิงเลย..












แม้อันโนว์คิงจะไม่อยู่ในสถานะที่จะเสนอหรือต่อรองอะไร

แต่เขาก็ไม่เห็นด้วยถ้าจะต้องให้ แฝดทาเนียทำแบบนี้


เพราะทุกครั้งแฝดทาเนียพูดเกี่ยวกับผม เธอจะมีความสุขเสมอ

ทำให้อันโนว์คิงรับรู้ถึงความในใจที่พวกเธอมีต่อผม...


แต่กว่าที่อันโนว์คิงจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

ผมกลับตัดบทบอกอันโนว์คิงไปว่า


"หากคิดว่าสามารถฆ่าผมแทนแฝดทาเนียได้ ก็ลองดูล่ะกัน"














แน่นอนว่า อันโนว์คิงเองก็ไม่สามารถปลิดชีพผมได้ง่ายๆ

แต่ก่อนที่อันโนว์คิงจะจากไป เขาก็พูดคำๆหนึ่งขึ้นมา


"นายมันเห็นแก่ตัวจริงๆ"



ผมรู้สึกขำกับคำพูดของอันโนว์คิงผู้เคยเหยียบย่ำชีวิตคนอื่นเพื่อขึ้นสู่จุดสูงสุด

ไม่นึกว่าแม้แต่อันโนว์คิงก็หลุดคำๆนี้ออกมาได้


"ฮึ ราชาอย่างเจ้า ยังมีหน้ามาพูดคำแบบนี้กับข้าได้เหรอ?"










หลังจากที่ทุกคนไปหมดแล้ว ผมก็มานั่งคิดเรื่องที่ผ่านๆมา



ทำให้ผมเข้าใจได้ว่า คำที่อันโนว์คิงว่าผมก่อนที่จะไป

คงจะพูดแทน แฝดทาเนียมากกว่า....

ผมไม่เคยคิดที่จะเข้าใจถึงความรู้สึกของพวกเธอ

ผมไม่เคยที่จะตอบสนองความรู้สึกของพวกเธอ


"ผมมันเห็นแก่ตัวจริงๆนั่นแหล่ะ"













แต่ใครจะสนใจว่าผมนั้นรู้สึกอย่างไร ใครๆก็มองว่าผมนั้นยิ่งใหญ่ เก่งกาจกว่าใครๆ


ผมต้องการอะไร ผมต้องสูญเสียอะไร ผมต้อง...เศร้าเพียงใด...



ในเวลานี้ผมควรจะร้องไห้ให้กับความโศกเศร้า...ผมต้องการเพียงน้ำตาผมยังไม่มีเลย..



ผมทำได้แต่หัวเราะเยาะให้กับตัวเอง หัวเราะเย้ยหยันใน ความบ้าบอของตัวเอง


หัวเราะให้กับ ความผิดพลาดของตัวเอง...












แต่ช่างเถอะ


ผมยังคงแสดงบทตัวร้ายต่อไป

เพราะมันคือสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้










จบวัน

[somngo]

แวะมาเจิมกระทู้ทั่นนาร์ลครับ

[BenQ11]

Narl Diary Fragment


ตอนที่10 ให้อภัย


วันที่xx เดือนxx ปีxx




[spoiler]


14วันหลังจากที่ผมโดนโทษประหารด้วย"อีเทอนอลเฟรม"

ความรู้สึกของมันน่ะเหรอ?

เหมือนเข็มนับล้านทิ่มเข้าออกตลอดทุกส่วนของร่างกาย แม้แต่อวัยวะภายใน


ผมถูกไฟบริสุทธิ์แผดเผา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอด14วัน

แต่วันนี้ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายผมเริ่มรักษาตัวเองไม่ทันไฟที่โหมอยู่ตลอดเวลา..

คงถึงขีดจำกัดของร่างกายผมแล้วสินะ...














และวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่แฝดทาเนียจะต้องมาหาผมช่วงเย็นหลังจากที่เธอ คอยรักษาประชาชนและเหล่าทหาร ในช่วงเช้า


ผมเคยห้ามไม่ให้เธอเข้ามาใกล้ผม เพราะแถวนี้มีแต่กลิ่นเนื้อใหม้ กลิ่นมันไม่หอมหวนเลยด้วยซ้ำ















วันแรกๆเธอมานั่งเงียบ บางครั้งก็ร้องไห้ บางวันก็ชวนผมคุยแม้ผมจะไม่ได้ตอบอะไรเธอ

เพราะลิ้นและลำคอของผมถูกเผาผลาญจนแม้แต่ออกเสียงยังทำไม่ได้เลย


บางครั้ง ดวงตาของผมก็ถูกเผา แก้วหูถูกทำลายผมก็ทำให้ได้ยินเสียงขาดช่วงหรือมองเห็นพวกเธอไม่ถนัดนัก



แต่ที่แน่ๆวันนี้ผมมองไม่เห็นพวกเธอแล้ว

[BenQ11]

แต่โชคดีหูผมยังได้ยินอยู่ วันนี้แฝดทาเนียเธอเล่าเรื่องของแม่เธอ


เป็นเรื่องสำคัญที่ทำให้พวกเธอเป็นพวกเธอจนถึงทุกวันนี้



เมื่อสมัยเธอยังเด็ก คนรอบข้างก็ต่างกลัวเธอแต่ก็ยังคงต้องพึ่งพาพลังในการรักษาของแม่พวกเธอ

แต่อย่างที่เคยบอกไป ผลกระทบจากการที่แม่พวกเธอคลอด พวกเธอออกมาทำให้ แม่ของพวกเธอแทบไม่เหลือพลังอะไรแล้ว


แต่แม่ของพวกเธอก็ยังคง เต็มใจรักษา












คนในหมู่บ้านแม้จะเป็นหนี้บุญคุณ แต่ก็ยังมีคนที่ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้และมองเพียงว่า ตัวพวกเธออาจเป็นหายนะในอนาคต


ดังนั้นทุกคนจึงรักษาระยะห่างกับพวกเธอแม้คนเหล่านี้จะยังรายล้อมพวกเธอแม่ลูกอยู่














แน่นอนว่าหากไม่ใช่เพราะ แม่ของพวกเธอยังเป็นหมอเวทย์ที่เก่งกาจอยู่ ก็คงไม่มีใครสนใจ

ดังนั้นแม่ของพวกเธอจึงพยายามเต็มที่ เพื่อที่จะให้พวกเธอได้คงอยู่ในสังคมต่อไป

แต่ยังไงมันก็ถึงวันที่มีขีดสุดของร่างกาย....
















เมื่อแม่ของแฝดทาเนียไม่สามารถรักษาใครได้อีก พวกเธอจึงถูกห่างเหิน และก็ถูกขับออกจากหมู่บ้านในกาลต่อมา

[BenQ11]

วันหนึ่ง แฝดทาเนีย เอ่ยปากถามแม่ตัวเองตามตรงว่า ทำไมแม่ถึงต้องรักษาคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเราด้วย?


คำถามนี้เป็นคำถามในวัยเด็กไร้เดียงสาของพวกเธอในตอนนั้น คงจะเป็นคำถามที่พวกแฝดอัดอั้นตันใจมานาน เพราะแม้แต่คนที่เคยรังแกพวกเธอ แม่ของพวกเธอก็รักษาให้



แม่เด็กแฝด กลับหันมาถามลูกของเธอว่า "รู้ใหม? ทำไมแม่ถึงมาเป็นหมอ?"













เธอเล่าให้ลูกสาวฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า


สมัยที่แม่ของพวกเธอยังเป็นนักเรียนเวทย์สายแพทย์ เธอแอบตกหลุมรักรุ่นพี่คนหนึ่งที่รับหน้าที่เป็นอาจารย์ของเธอ


แต่น่าเสียดายที่รุ่นพี่คนนั้นมีครอบครัวแล้ว ในตอนนั้นแม่ของพวกแฝดจึงถามตัวเองว่า รักเขาตรงใหน?


เธอรักรุ่นพี่ของเธอตรงที่ ความตั้งใจและความมั่นคงในอาชีพที่เขารัก เขารักการเป็นหมอเหมือนที่แม่ของแฝดน้อยเองก็รักอาชีพนี้


แฝดทาเนียยังเล่าต่อว่า พวกเธอยังจำตอนที่แม่พูดถึงชายคนนั้นแล้ว ใบหน้าของแม่พวกเธอเป็นประกาย












แม่ของพวกเธอยังบอกต่อว่า รุ่นพี่คนนั้นได้สอนแกนกลางที่สำคัญของการเป็นหมอที่ดี


นั่นคือ "การรู้จักให้อภัย" หากเราจะรักษาใคร ถ้าเรามีใจอคติแล้ว จะทำให้เรากลายเป็นหมอที่ไม่ดี ไม่เต็มใจที่จะรักษา

การให้อภัยต้องมาจากใจ และการให้อภัยต้องทำให้เป็นหน้าที่ ไม่ใช่สิทธิว่าจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยก็ได้..



หากทำได้นั่นจึงนับว่าเป็นหมอที่ดีได้

[BenQ11]

ตรงจุดนี้แหล่ะ ที่ทำให้แม่ของพวกเธอหลงรักรุ่นพี่คนนั้น แม้จะไม่มีโอกาสได้รักที่ตัวรุ่นพี่อย่างเปิดเผย แต่แม่ของพวกเธอก็เลือกที่จะรักแนวคิดนี้ แทนตัวตนของรุ่นพี่คนนั้นเป็นต้นมา แม้ภายหลังรุ่นพี่คนนั้นจะย้ายถิ่นฐานไปต่างแดนนานแล้ว



และแม่ของเด็กแฝดยังเชื่อมั่นว่าสักวัน สิ่งที่พวกเราทำนั้น จะตอบแทนสิ่งดีๆกลับมาเอง...
















หลังจากที่ผมฟังเรื่องนี้จบ ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า ความมุ่งมั่นสานเจตนารมของแฝดทาเนีย

ได้สำเร็จแล้วแม้จะช้าหน่อยในรุ่นลูก ถึงแม้แม่ของพวกเธอไม่เห็นมัน


แต่ก็นับว่า แม่ของแฝดสาวสอนได้ถูกทางจริงๆ


ผมย้อนนึกไปถึงคราวที่ชาวบ้านออกปกป้องแฝดทาเนียเมื่อครั้งที่ผมสู้กับอันโนว์คิงครั้งแรก













ผมพยายามเร่งการรักษาดวงตาตัวเองเพื่อจะมองดูใบหน้าของพวกเธอ


แต่เมื่อเห็น ผมกลับเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของพวกเธอ












การให้อภัยนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ แฝดทาเนียให้อภัยเรื่องเมื่อ23ปีก่อน ให้อภัยเรื่องที่ เนียโบรอสไม่สามารถพูดได้อีก ให้อภัยที่พวกเธอต้องเจ็บปวดเพราะต้องเป็นคนประหารผม.....


แล้วผมล่ะ?? กำลังทำอะไรอยู่? สิ่งที่ผมทำนั้นคือการไถ่บาปอยู่หรือเปล่า? การที่ผมนั่งถูกเผาอยู่ตรงนี้14วัน ผมก็รู้ตัวว่าผมไม่ได้พึงพอใจกับมันเลย



น่าอายจริงกับผมที่อยู่มาแสนนาน กลับหาคำตอบให้กับเรื่องนี้ไม่ได้....

[BlackBlue]

หลอน..

[wat799]

สนุกมากๆเลยครับ

ติดตามต่อครับ

[BenQ11]

ในขณะที่ผม ใกล้เลือนราง


แฝดทาเนียก็ยังคงเล่าเรื่องของพวกเธอต่อไป เธอเล่าถึงวันที่พวกเธอเสียใจที่สุด

นั่นคือวันที่แม่ของพวกเธอต้องจากไปด้วยผลข้างเคียงที่ผ่านมา


ตอนนั้นพวกเธอ คร่ำครวญ ขอโทษต่อผู้ให้กำเนิดพวกเธอ

เพราะฝาแฝดคิดว่าหากพวกเธอไม่เกิดมา แม่ของพวกเธอคงจะไม่จากไปก่อนวัยอันควร













ก่อนที่แม่ของพวกเธอจะสิ้นใจ ก็ได้สอนพวกเธอเรื่องสุดท้ายใว้ว่า

การให้อภัยที่ยากที่สุด คือการให้อภัยตัวเอง

ความผิดพลาดที่เราทำใว้ในอดีตหรือที่ผ่านมา แม้เราจะสำนึกถึงมันได้

แต่ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแล้วเท่าใหร่ มันก็จะหวนกลับมาให้เราเจ็บปวดอยู่เสมอ

ต่อให้แม่ของพวกเธอเอ่ยปากให้อภัย แต่หากใจเราไม่ให้อภัยตัวเอง มันก็ไม่มีความหมาย...


ในตอนนั้นแฝดสาวก็บอกเลยว่า พวกเธอยังไม่เข้าใจถึงมันนักว่ามันจะทำได้อย่างใร?

มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย กับการอภัยต่อสำนึกในความผิดของตัวเอง...
















เพียงประโยคไม่กี่ประโยคที่แม่พวกเธอพยายามประกายถึงความหมายของ การให้อภัยตัวเอง


แม่ของแฝดสาวได้บอกว่า


"จะมีแม่ใครบ้างที่ ได้ลูกสาว2คน แต่ไม่เปลืองค่าอาหาร จะมีแม่คนใดบ้าง ที่มีลูกสาวที่พิเศษกว่าคนธรรมดา "


"หากไม่เกิดเหตุการณ์ตอนนั้น ลูกของแม่จะใช่พวกเธอเหรอ??"


"แม่ต่างหากที่เสียใจ....ที่ไม่มีโอกาสได้สอนลูกสาวของตัวเองได้มากกว่านี้"


"แม่ต่างหากที่ต้องขอบคุณลูกๆ ที่ทำให้แม่มีความสุข"


"แม่................."


"....................."










หลังจากที่แม่ของพวกเธอจากไป พวกเธอก็อยู่อย่างไร้จุดหมาย

มีเพียงการรักษาชาวบ้าน และการดูแลป่านิทราที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวถึงการมีอยู่ของพวกเธอ


เพราะพวกเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไรดี


จนกระทั่งพวกเธอมาเจอผมบนเนินเขา














ชีวิตใหม่ของพวกเธอเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น

เมื่อพวกเธอได้พบว่า ยังมีผู้ที่ไม่ใส่ใจในรูปลักษณ์ของพวกเธอ


ทำให้เธอเข้าใจได้แล้วว่า การให้อภัยตัวเอง คือการออกมาจากความทุกข์แล้วก้าวออกไปข้างหน้า

การทำตัวเองให้มีคุณค่า มากกว่าการจมปลักกับเรื่องในอดีต












และยิ่งมารู้ว่า ผมคือคนต้นตอของเรื่องราวทั้งหมด

แทนที่เธอจะโกรธแค้น เธอยิ่งมองว่า ผมคือผู้มีพระคุณต่อเธอ


ดังนั้นพวกเธอจึงอยากให้ผม ลองให้อภัยตัวเองดูบ้าง

[BenQ11]

พวกเธอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะให้อภัยตัวเอง


เพราะเธอเองก็ใช้เวลาหลายปีกว่าจะเข้าใจมัน


และอาจจะไม่มีทางเข้าใจ หากไม่เจอกับผม



ดังนั้นพวกเธอจึง กล่าวอะไรบางอย่างกับผม


...แต่ตอนนี้ประสาทรับรู้ของผมถูกทำยลงหมดแล้ว...

















ผมไม่รู้ว่าพวกเธอบอกอะไร


แต่ช่างเถอะ.....


ความคิดสามัญ คงเอามาใช้กับการมีอยู่ของผมไม่ได้



สำหรับผมนี่คือการแสดงละครฉากหนึ่งเท่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้














ถึงผมจะพูดอย่างนั้น แต่ผมก็หลอกความรู้สึกตัวเองไม่ได้


ผมใช้พลังชีวิตที่กำลังมอดขอโทษพวกเธอ









งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา การพบพาถึงเพลาต้องจากกัน...


ทุกอย่างในตอนนี้



ได้ถูกส่งผ่านสู่ผมคนใหม่แล้ว










ผมได้รับการแสดงความขอบคุณจากพวกเธอแล้วนะครับ


รวมถึงขอบใจที่พวกเธออภัยในสิ่งที่ผมทำ



"และลาก่อน....."











เพื่อไม่ให้แผนการที่ผมอุส่าห์วางใว้ล้มเหลวหากมีคนรู้ว่าผมยังไม่ตาย


ผมจึงรีบออกมาจากอาณาจักรของอันโนว์คิงทันที


และยังมีภาระกิจของผมอีกอย่างซึ่งเป็นความตั้งใจที่ผมจะต้องทำให้ได้


ผมกลับมาที่ต้นสุดยอดสมุนไพร เพื่อดูต้นอ่อนที่เหลือ

สัตว์เลี้ยงของผมดูแลที่นี่ได้อย่างดี




"ขอบใจนะที่ดูแลที่นี่ให้"











แม้จะยังไม่มีการเติบโตของต้นอ่อน แต่มันก็ยังไม่ได้แห้งเหอยจุ๊บๆ่ยวไป


และก็ยังเหลือใบสุดยอดสมุนไพรอีก1ใบ


ผมเข้าป่านิทราไปหาคาเร็น หลังจากที่ผมไม่ได้เจอเธอมา20วัน













....หวังว่า มันยังคงใช้ได้ผลนะครับ.....

















จบ

[wat799]

T.T"
สนุกมากเลยครับ

[emotioncat]

โอ้วนึกว่าลุงเเกจะตายซะเเล้วสิ