การ์ตูน Day Dream(จบ) + ชีวะมหาประลัย(3)

[kingkingr]

ตอนที่แล้วเผลอไปเขียนเป็นตอน 16 ซะได้      มั่วใหญ่แล้วครับ

ตอนที่ 16




































ช่วงนี้ผมป่วย  แล้วก็มีงานอื่นๆด้วย

บอกได้เลยครับ   ว่าผมวาดได้น้อยลงกว่าเดิมมาก    ตอนต่อๆไปก็จะมาช้าหน่อยนะครับ

[kingkingr]

หายไปนานเลยครับ

ตอนที่ 17

























..........
.........
........
.......
......
.....
....
...
..
.















เรื่อยๆครับ    จะจบ  ม.6 แล้ว  เป็นป่วงๆเล็กน้อยครับ  ฮิๆ

[kingkingr]

ลองใช้โปรแกรม Paint สแกนดูครับ  เป็นดำๆอยู่

ตอนที่ 18














































เป็นมั่วๆอยู่ครับหลังๆ

วาดไปแก้เนื้อเรื่องไปด้วย  ฮิๆ

[kingkingr]

หลังๆนึกคำพูดสวยหรูในการ์ตูนไม่ค่อยออกเลยครับ

ตอนที่ 19












































ใกล้จะจบแล้วครับ  เนื้อเรื่องเดินช้านิดนึง

[kingkingr]

อ่า  แก้นิดหน่อยนะครับตระกูลLa Geasของนางเอกหมายถึงประมาณเป็นเผ่านะครับ

เดี๋ยวหาว่าล่อกันเองในตระกูล  

ตอนที่ 20




















................
..............
............
..........
........
.......
......
.....
....
...
..
.
.
.



























ตอนนี้ผมคิดว่าผมวาดลัดเกินไป  

เลยวาดอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อยครับ














ครับ   ผมก็ขอถือโอกาสสวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านเลยนะครับ

ขอให้มีความสุขกันตลอดปี 2558 เลยครับผม  ฮู้ววว

[kingkingr]

แถมครับ

ผมพยายามวาดหนึ่งตอนให้ได้ประมาณ 20 หน้า

บางตอนเนื้อหายังไม่จบแต่ไปหลายหน้าแล้วผมจึงวาดรวบๆเอามันเลยงงๆนิดนึง  





ตัวหนังสือเล็กนิดนึง

ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกคนนะครับ

[kingkingr]

หลังๆแบ่งเวลาไม่ค่อยได้ครับ  

เลยวาดไม่ค่อยเต็มที่  

ตอนที่ 21


























..........

.........

........

.......


......

.....

....

...

..

..

..

.

.

.

















.....

....

...

...

..

..

.

.

.















หลังๆดูเหมือนจะวาดตัวละครประกอบสวยกว่านางเอกอีกนะ

[kingkingr]

หลังๆวาดลัดๆเอาครับ   แต่ก็ได้หลายหน้ามากๆเลย

ตอนที่ 22
















































..........

.........

.......

.......

......

.....

....

...

..
..
..
.
.
.
.
.










ใกล้จะจบแล้วครับ  รู้ยัง

[kingkingr]

สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่านนะครับ

ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายของการ์ตูนผมแล้ว

ซึ่งผมไม่ได้เขียนไว้ว่าเริ่มวาดเมื่อไหร่  แต่น่าจะใช้เวลาประมาณ 2 ปีและดินสออีกหลายด้ามเลย

การ์ตูนเรื่องนี้ผมใช้ตัวละครมาจากเกมGrand Chase และพอวาดไปได้ไม่กี่ตอนเกมก็ถูกปิดลง  

และต่อมาบอร์ดของเกมก็ถูกปิดไปทำให้ผมหยุดวาด

วันหนึ่งที่โรงเรียนผมเกิดอยากวาดขึ้นมาเลยวาดโชว์เพื่อนและผมก็เริ่มวาดต่อตั้งแต่นั้นมาโดยมีเพื่อนแนะนำบอร์ดนี้ให้ผมอีกที

ผมไม่เคยนึกเลยว่าจะวาดการ์ตูนเรื่องนี้จนจบได้เพราะปกติผมวาดการ์ตูนตัวก้างเท่านั้น  ไม่เคยวาดเต็มตัวแบบนี้

สุดท้ายก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดนะครับ   ขอบคุณครับ

ตอนที่ 23














































































































...............

..............

.............

............

...........

..........

.........

........

.......

......

.....

....

...

..

..

.

.

.

.

.


































จบแล้วครับ

สุดท้ายนี้ผมก็เพิ่งจบ ม.6 และในวันปัจฉิมนิเทศผมก็ได้วาดรูปล้อเลียนให้เพื่อนในห้อง

บางคนก็เหมือนบางคนก็ไม่เหมือน   เห็นเพื่อนๆเขาชอบกันผมก็ดีใจมากครับ   ดีใจที่การวาดรูปของเราทำให้ผู้อื่นมีความสุข

ขอบคุณทุกท่านมากนะครับที่ติดตามผลงานมาโดยตลอด  

วาดรูปเพื่อน:

[kingkingr]

สวัสดีครับทุกท่าน

ชีวิตมหาลัยบางวันก็ดูว่างๆ  บางทีก็เกิดอารมณ์ศิลป์  อยากวาดรูปเล่น  นึกการ์ตูนไว้เรื่องนึง  ดูยังไม่มีจุดมุ่งหมายของเรื่อง  แต่ก็วาดไปแล้ว

ผมจะประหยัดกระดาษวาดนะครับ  แล้วส่วนใหญ่ก็จะขี้เกียจ   จึงขอเปลี่ยนลักษณะการ์ตูนเป็นแบบใหม่  เป็นแบบนิยายเลย

หน้าตาตัวละครทรงผมก็อาจคล้ายๆแบบเดิม  ลองอ่านกันดูนะครับ(ผมไม่ได้วาดเก่งขึ้นเลย  ฮาาา)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



" แย่จัง   ดันโดนฆ่าซะได้.... "







" เฮ้อ  เป็นเพื่อนกันแท้ๆ  ไม่น่าทำกันได้ " เธอถอนหายใจ

ร่างของหญิงสาวยังคงล่องลอยไปตามความมืดที่ว่างเปล่า  เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ

"เอ๊ะ   แสง นั้นมันอะไรหนะ"







แสงสว่างเปล่งประกายท่ามกลางความมืดลงมายังตัวเธอ  " ช่างอุ่นเหลือเกิน.... "







เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกที   เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ที่เมืองเมืองหนึ่ง  เมืองที่ไม่ใช่บ้านเกิดของเธอ

" ที่นี้นี้มัน....    เชียงใหม่ "







เมืองทุกเมืองจะมีขนาดค่อนข้างเล็กและมีหุ่นยนต์คอยบริการอยู่แทบทุกอย่าง   แต่ละเมืองแทบจะไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่เลย

" แปลกจริงๆ   นี้เราตายแล้วฟื้นได้ด้วยเหรอเนี้ย "







หน้าตา  รูปร่างและทรงผมของมะปรางเปลี่ยนไปมากจนแทบไม่มีเค้าโครงเดิม   เธอเลือกเดินเข้าไปในร้านขายของแห่งหนึ่ง

มะปรางตรงไปที่กระจกที่วางขายอยู่อย่างเร่งรีบ







" หน้าตาดีนี้นา   แต่งอีกนิดก็สวยแล้ว "  มะปรางพูดกับตัวเองที่หน้ากระจก

" สวัสดีแม่หนูน้อย " มีชายชรามาทักมะปราง   เป็นเรื่องยากจริงๆที่จะพบคนตามเมืองต่างๆ







มะปรางแทบจะไม่สนใจคำถามของชายชราคนนั้นและรีบร้อนที่จะเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวเองให้เขาฟัง

" ลุง  ลุงอย่าว่าหนูบ้านะ   คือ...   หนูมีอะไรจะเล่าให้ฟัง " หญิงสาวเล่าเรื่องที่ตนไปล่องเลยในความมืดให้ชายชราฟัง   โดยที่ชายชราทำหน้าเรียบเฉย

" อะไรกันลุง   ไม่ตกใจบ้างหรือ " มะปรางประหลาดใจ

" โลกนี้หนะ   สามารถตายแล้วเกิดใหม่ได้นับครั้งไม่ถ้วน   ทุกครั้งที่เกิดใหม่จะได้รับพลังแบบใหม่ " ลุงพยายามอธิบาย

" อะไรกัน    มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ "   หญิงสาวยังคงตั้งคำถามต่อ

" ใช่   พลังที่ใช้ในการต่อสู้ป้องกันตัวเอง    หรือหากเธออยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข   ลุงแนะนำให้ไปที่หอคอยประหลาดๆนั้น "

หอคอยที่พูดถึงคือหอคอมที่อยู่ใจกลางของทวีปซึ่งมะปรางก็ไม่เคยไปมาก่อน

" แต่ก็มีพวกคนอันตรายที่ดักทำร้ายกันอยู่ระหว่างทาง   ทางที่ดีเธอควรรู้พลังของเธอก่อน   เผื่อจะช่วยให้เดินทางได้อย่างปลอดภัย " ลุงพูดเสริม

" แล้วหนูจะรู้ได้อย่างไร  ว่าหนูมีพลังแบบไหน "  มะปรางกล่าว

" อืมม...   ก็ลองหลับตาแล้วตั้งสมาธิ   ต้องหาให้เจอว่าร่างกายมีอะไรที่ผิดปกติหรือประหลาดไปจากที่ควรจะเป็น "

" เข้าใจแล้วค่ะ "  หญิงสาวตอบรับแล้วเริ่มหลับตาตั้งสมาธิ

       





ช่างเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายจริงๆ   ต้องแบบนี้แหละ

" อาหารชั้นเลิศของข้า "




--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







มะปรางตะโกนออกมาด้วยความตกใจ







" เกิดอะไรขึ้นหรือสาวน้อย " ชายชราถาม

" มะ มะ  เมื่อกี้  นี้  มะ  มัน..." หญิงสาวเสียงสั่น

บ้าเอ้ย   น่ากลัวชะมัด   เรา  เราอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว

" อ๊ายยยย " หญิงสาวร้องลั่นแล้วรีบพุ่งออกจากร้าน







" .... อะไรกัน  คิดว่าการแปลงร่างเป็นคนแก่จะทำให้เหยื่อตายใจได้ 100% ซะอีก    บ้าชะมัด " ชายชราพูดกับตัวเอง







" ไม่นะ  ไม่   เราไว้ใจใครไม่ได้เลย   ม่ายยยยยยยย " มะปรางวิ่งออกจากเมืองไปอย่างเสียสติ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ป่าลึกบริเวณเมืองลำปาง

" ฮึ่มม    บ้าเอ้ยย   เพิ่งตายไปไม่กี่ครั้งดันได้เกิดเป็นปีศาจซะงั้น   โชคร้ายอะไรอย่างนี้ "  เสียงจากปีศาจตนหนึ่ง







" พลังงวดนี้ก็พอใช้ได้   ถ้าเราฆ่าคนได้แม้อยู่ในร่างปีศาจก็ได้แต้มเหมือนกันสินะ   ดีหละ "







" เห็นเหยื่อของข้าแล้ว    พลังประตูมิติ  ย้ากกกก " ปีศาจใช้พลังเปิดประตูมิติแล้วพุ่งเข้าไป







เหยื่อที่ไม่รู้ตัว   เสร็จข้าาาา







" กรงเล็บดับอนาถ "







" ปืนใหญ่อัดอากาศ "

ย้าาาากกกกกกกกกก







" อึ่กก    ผู้ชายคนนี้.. " ปีศาจได้รับแรงกระแทกจนร่างค่อยๆสลายไป

" ฮึๆ  โทดทีนะ  แต่ชั้นชาร์ตไว้ตั้งแต่เช้าเลยหวะ " ชายหนุ่มคุยกับปีศาจ







" บ้าเอ้ยยยยย.... " ร่างปีศาจค่อยๆสลายไป

" ฮึๆ  พวกแจกแต้มนี้เยอะจริงๆ "







" ใครกันนะที่บอกว่าตามป่าระหว่างเมืองจะอันตรายหนะ " ชายหนุ่มเดินทางต่อ

    





" หมอนั้นดูแข็งแกร่งแฮะ  แต่ด้วยพลังของเรา   หากไม่ระวังตัวก็เสร็จเราได้ง่ายๆ "  เงาปริศนาคุยกับตัวเอง

" แล้วถ้าจัดการหมอนั้นต้องได้แต้มเยอะแน่ๆเลย  ดีหละ "







นายไข่ กำลังจะตรงไปที่พิชัย  แต่จู่ๆก็มี  มนุษย์ปริศนาเดินตัดหน้าเขาไป







" กะ   แกหมายความว่ายังไงห่ะ "  ไข่ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

" ฉันจะเอาหมอนั้นเข้าร่วมทีม   ฉันไม่อยากให้แกชิงฆ่าเขาก่อน "  ชายหนุ่มปริศนากล่าว

" โอเค   ชั้นจะไม่ขัดใจนายหรอก " ไข่พูด







" งั้นแกก็มาตามแทนมันซ่ะ "ไข่โจมตีใส่ชายปริศนา

" ไม่เอาหนา " ชายหนุ่มหันไปมอง







" ....... "

" ขยับไม่ได้หละสิ   ก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละ   เพราะพลังของชั้นคือการทำให้ศัตรูเป็นอัมพาตทั่วร่างชั่วคราว " ไข่เดินไปหาชายแปลกหน้าคนนั้น

" ช่วยไม่ได้หละนะ  ดันมาหาเรื่องกับชั้นเอง " ไข่เรียกดาบออกมา

" เอาหละ  ก่อนที่พลังจะหมดฤทธิ์   แกก็ช่วยตายๆไปซะละกัน "   ไข่ง้างดาบ







" พลังของแกนี้อันตรายนะ "







" อึ่กก  อะไรกัน " ร่างของไข่ขาดเป็น 2 ส่วน

" ถ้าแกไม่บอกว่าพลังแกคืออะไรฉันก็คงไม่รู้วิธีแก้มันนะ  เพราะฉะนั้น " ชายปริศนากล่าว

" ..... " ลมหายใจของไข่กำลังจะหมดลง







" .... "  ร่างของไข่ค่อยๆสลายไป

" อืม   เราคงจะได้พบกับหมอนั้นอีก  " ชายหนุ่มกล่าว " งั้นเราไปดูแถวเมืองลำพูนก่อนดีกว่า "

ชายหนุ่มเดินทางไปต่อที่เมืองลำพูน


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ บริเวณถ้ำแถวเพรชบุรี

" ฮ่าๆๆๆๆ " เสียงลอยออกมาจากภายในถ้ำ







" อีก 10 วันก็จะถึงงานประลอง   เราใกล้จะได้พบกันอีกครั้งแล้วนะ  คู่หู   ฮ่าๆๆๆๆ "

จบตอน

[kingkingr]

ณ ป่าแห่งหนึ่ง

" แฮ่กๆ   บ้าจริง   ที่นี้มันอันตรายชะมัด " มะปรางคิดในใจ







" ทำไมถึงมีปีศาจมากมายขนาดนี้นะ " หญิงสาวประหลาดใจ

" แต่ตราบใดที่มันไม่เห็นเรา....  " ยังไม่ทันจะคิดเสร็จ ต้นไม้ที่หญิงสาวหลบอยู่ก็ขาดกระเด็น







โครมมม!!!

ต้นไม้ขนาดใหญ่ล้มลงกับพื้น   เผยให้เห็นร่างที่ดุร้ายของปีศาจ

" เจอตัวแล้ว " ปีศาจกล่าวพร้อมกับกางแขน

" แก  ตายยย "  ปีศาจโจมตีไปที่หญิงสาว






กรงเล็บของปีศาจร้ายมุ่งตรงไปที่หญิงสาวหมายจะฉีกร่างของเหยื่อ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



" แฮ่กๆๆๆ    เกือบไปแล้ว "   มะปรางวิ่งไปในเส้นทางอื่น เพื่อเลี่ยงการพบกับปีศาจตนเดิม

" เรา  ไม่ควรมาที่นี้ "  หญิงสาวได้แต่คิดทบทวนกับการตัดสินใจที่ผิดพลาด   แต่แล้วร่างของชายผู้หนึ่งก็โผล่มาจากมุมมืด








" อย่าาาาา "  หญิงสาวพยายามยกมือขึ้นมาป้องกัน

" เธอมาผิดทางแล้ว  สาวน้อย "    ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับแทงดาบของตนใส่ร่างของหญิงสาว

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



" แฮ่กๆๆๆๆ   บ้าจริง    ที่นี้อันตรายเกินไป "  มะปรางพยายามวิ่งเพื่อหาทางออกจากป่า

" แถวนี้ไม่น่าจะมีใคร  ที่นี้น่าจะ... " หญิงสาวคิดว่าเส้นทางนี้ปลอดภัย






ลูกธนูเสียบแน่นอยู่กลางลำตัวของหญิงสาว    ร่างของหญิงสาวลอยไปด้วยแรงของลูกธนูนั้น

" ไม่   นะ... "  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





" เฮ้ออ   ฉันน่าจะมาทางนี้ตั้งแต่ทีแรก "   มะปรางพูดกับตัวเอง








" แฮ่กๆๆ  ทำไมฉัน  ไม่มีแรงเลย " มะปรางปาดเหงื่อที่บริเวณหน้าผากของเธอ

" แฮ่กๆ  เหนื่อย    เหนื่อยเหลือเกิน   ทำไมเราถึงเหนื่อยได้ขนาดนี้นะ "  หญิงสาวเริ่มไม่มีแรงเดิน

" ฉัน  ไม่  ไหว  แล้ว... "  หญิงสาวหน้ามืดแล้วล้มตัวลงกับทรายข้างหน้า







" ตายอีกครั้งจะเป็นยังไงอีกนะ "   สติของหญิงสาวค่อยๆหายไป

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ในตอนกลางคืนบริเวณทะเลทราย   อุณหภูมิลดต่ำลงมาก  แต่ร่างของหญิงสาวกลับยังอุ่นอยู่

" อุ่น   มีความร้อนอยู่ใกล้ๆเรา "   สติของเธอกลับมาแล้ว







" เรายังไม่ตาย  มีคนช่วยเราไว้ "  มะปรางฟื้นแล้วและพยายามมองไปรอบๆ







" ฟื้นแล้วเหรอ "  ชายแปลกหน้าทักทายเธอ

" อืมม  ขอบคุณนะ "   เธอกล่าวขอบคุณพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง

" ทำไมถึงมาหมดสติอยู่กลางทะเลทรายหละ   ไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเดินทางเลยหรือ " ชายหนุ่มตั้งคำถาม

" ก็ไม่ได้คิดว่าจะเดินทางทางนี้ซักหน่อย... " หญิงสาวเงียบไป

" โดนพวกในป่าโจมตีเหรอ " ชายหนุ่มกล่าว

" อืมม "  มะปรางตอบ

" เฮ้อ  ไอ้พวกนี้แหละที่ทำให้คนมองโลกร้ายๆคิดว่าคนอื่นเป็นศัตรู   ไว้ใจใครไม่ได้  "  ชายหนุ่มพูดราวกับคนผู้มีประสบการณ์

" อืม  เกือบแล้วหละ  ฉันชื่อมะปราง   แล้วนายหละ "  หญิงสาวถามชื่อชายหนุ่ม








" มะพร้าว?  ชื่อมะพร้าวจริงๆหนะเหรอ   บังเอิญจนไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย "  มะปรางคิดในใจ

" อะไรเหรอ   ทำหน้าเหมือนจะสงสัยอะไร "  ชายหนุ่มยิงคำถาม

" เอาหละ   ลองดูสักหน่อย " มะปรางคิด

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" อืม  เกือบแล้วหละ   ฉันชิ่อส้ม   แล้วนายหละ "  มะปรางถามชื่อชายหนุ่มอีกครั้ง

" กล้วย "  ชายหนุ่มตอบ







" เป็นอะไรของเธอ "  ชายหนุ่มสงสัย

" อะไรของหมดนี้กัน   ลองดูอีกรอบละกัน "  มะปรางคิดในใจ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



" อืม   เกือบแล้วหละ   ฉันชื่อชบา   แล้วนายหละ" มะปรางพยายามถามชื่อชายหนุุ่มปริศนาคนนั้นอีกครั้ง

" กันเกรา " ชายหนุ่มปริศนาคนนั้นตอบ







" หา    เธอหมายความว่าไง "  ชายหนุ่มประหลาดใจ

" ฉันจะไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น "  มะปรางตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งหนีจากชายคนนั้น

" เฮ้  เดี๋ยวเซ่   มันอันตรายนะ "  ชายหนุ่มรีบร้องห้ามไว้

" บ้า  บ้า   บ้าที่สุดเลย   ฉันเชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น "   หญิงสาวนึกถึงอดีตที่โหดร้ายและยังคงวิ่งไปอย่างไม่มีจุดหมาย

" รอชั้นก่อนนน "  ชายหนุ่มวิ่งตามมาด้วยความเร็วสูง

" เดี๋ยวก่อนเซ่ "   ชายหนุ่มปริศนาตะโกนใส่ฝ่ายหญิง



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





" มีทรายพุ่งขึ้นมาจากพื้น    มันเป็นทรายที่แหลมและคมมาก    ถ้าเราวิ่งตรงอยู่เช่นเดิมทรายนั้นจะโดนชายคนนั้นและทำให้เค้าบาดเจ็บสาหัส "  มะปรางคิดในใจ

" ย้ากกกกก "  หญิงสาวตะโกนแล้วพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มอย่างกระทันหัน







" เฮ้ย    อะไรกันเนี้ย "   ชายหนุ่มประหลาดใจ   ร่างของเขาค่อยๆล้มลงเพราะแรงกระแทกของฝ่ายหญิง

" อึ่คค  นายไม่เป็นไรนะ "  มะปรางถามอาการของชายหนุ่ม

" อืม   ขอบใจนะ "  ชายหนุ่มตอบไปด้วยความเร่งรีบพร้อมกับมองไปทั่วๆ

" มีคนใช้พลังโจมตีระยะไกลจากที่ไหนสักแห่ง "   เขามองหาท่ามกลางความมืด   ในที่มืดเช่นนี้ง่ายดายนักหากจะสุ่มโจมตี

" โอเค    ในความมืดแบบนี้คงต้องใช้พลังกันหน่อยหละนะ "  ชายหนุ่มหลับตาลงครู่หนึ่ง






" โอ้    อยู่ตรงนั้นนั่นเอง    โจมตีได้ไกลพอสมควรเลยนี้นา "   ชายหนุ่มยืนขึ้น







" ฉันเห็นเจ้าคนที่โจมตีเราแล้ว   เธอรอนี้แปปนึงนะ "  ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาว

" อื้อ "  มะปรางตอบรับ







" ชิ    ทำไมมันหลบได้นะ     เหมือนมันคนนึงจะรู้ว่าเราจะโจมตีงั้นรึ "  นายบ่นกับตัวเอง

" สงสัยฉันคงต้องถอยกลับไปตั้งหลักซะแล้ว " นายเตรียมตัวที่จะลุกขึ้นยืน    แต่ว่า....








" อ้ากกกก    นี้แก "    นายร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

" ฉันไม่อยากฆ่านายหรอก    แต่อย่ามาหาเรื่องพวกเราอีกนะรวมถึงคนอื่นๆที่ไร้ทางสู้ด้วย "  ชายหนุ่มดึงดาบออก

" อึ่คคค   บ้าที่สุด "  นายกล่าว

แล้วชายหนุ่มก็เดินไปหามะปรางที่อยู่ห่างออกไป

" หือ   นี้เธอ " ชายหนุ่มพูด









" ก็แสบๆนะ   ไม่คิดว่าจะโดนนะเนี้ย   ฮิๆ "  มะปรางพูดติดตลก

" เอาหละ   ห้ามเลือดก่อนละกัน "   ชายหนุ่มนำผ้าพันแผลมาพันให้หญิงสาว

" ฉัน  ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม "  มะปรางถาม

" แน่นอน   ฉันไม่ฆ่าใครง่ายๆหรอก  "  ชายหนุ่มพันแผลเสร็จ

" ขอบใจนายนะ "  หญิงสาวกล่าว

" สบายมาก    ปะ  เดินทางต่อ " ชายหนุ่มชวน


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   



" ฉันเดินเองได้หน่า  "  มะปรางกล่าว






"  เธออุตส่าห์มาโดนพลังนั้นแทนฉันหนิ "ชายหนุ่มปริศนากล่าว

" แล้วเธอจะเดินทางไปที่ไหนเหรอ "  ชายหนุ่มถาม

" ฉันว่าจะไปที่หอคอยใหญ่ๆนั้น   มีคนบอกว่าที่นั้นสามารถอาศัยอยู่อย่างสงบสุขได้ " มะปรางกล่าว

" ถูกที่เขาพูด   แต่หลักๆคือ  หอคอยนั้นเป็นที่ที่คนไปสู้กัน "   ชายหนุ่มพูด

" หา   งั้นก็อันตรายหนะสิ  "  หญิงสาวกล่าวด้วยความกังวล

" สู้เฉพาะในตัวหอคอย    บริเวณเมืองรอบๆคือเขตปลอดการต่อสู้   ใครที่มีเรื่องจะถือว่ามีความผิดและโดนลงโทษหนะ "  ชายหนุ่มอธิบาย

" อื้ม   แล้วเขาสู้กันที่ว่า  มันแบบไหนเหรอ "  มะปรางยิงคำถามต่อ

" อืม   ทุกๆ ครึ่งปีจะมีการจัดการแข่งขันต่อสู้ขึ้น " ชายหนุ่มพูด








" ให้ผู้เข้าแข่งจัดทีมเข้าร่วม   โดยหลักๆจะเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัว  เมื่อชนะก็จะได้ขึ้นไปยังชั้นที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ  แล้วเมื่อจบการแข่งกันก็จะได้รับรางวัลตอบแทน  " ชายหนุ่มอธิบาย

" ไม่เห็นจะอยากแข่งเลย "  มะปรางพูด

"  ฮ่าๆๆๆ    ก็คงงั้นแหละ "   ชายหนุ่มหัวเราะ

" อืม   ฉันชื่อมะปรางนะ   แล้วนายหละ "  มะปรางถาม

" ฉันชื่อ... "  ชายหนุ่มกำลังจะตอบ

" อย่าโกหกชั้นนะ "   มะปรางพูดตัดบท

"  ......  "  ชายหนุ่มเงียบไปซักพัก   " โทดทีนะ   อยากให้เรียกว่ามะพร้าวหนะ"   เขาพูด

" ก็ได้    มะพร้าววว "  หญิงสาวพูดด้วยความไม่พอใจนิดๆ

" เดี๋ยวก่อนนะ  "  มะพร้าว วางหญิงสาวลงกับพื้น

"  รออยู่ตรงนี้นะ "  เขากล่าว

" อะไรของเขา "   มะปรางยืนมองชายหนุ่มที่เดินย้อนกลับไปอย่างช้าๆ

" ......  "   มะพร้าวยังคงเดินตรงไปเรื่อยๆ

" ตรงนั้น  "  ชายหนุ่มพูด








" นี้นายยังตามมาอีกหรือ "  มะพร้ามกล่าว









" อะไรกัน   ปัดพลังของเราได้โดยไม่มีรอยแผลเลยงั้นเหรอ "  นายตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

" แกใช้ได้หนิ   มีการอัดพลังเข้าไปในทรายธรรมดาๆนั้นด้วย     แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก "   มะพร้าวพูด










" พุ่งเข้าใส่ตรงๆเลยรึ    ใจกล้านี้หว่า "   นายพูด

" เฮ้ย    ถ้าแกเก่งจริง   แกก็ลองรับพลังนี้ดู "  นายตะโกน









" ย้ากกกก "   นายเร่งพลังจนถึงขีดสุด

" ..... "  มะพร้าวยังคงพุ่งตรงไปที่นาย

"  รับไปซะ   สุดยอดพลังโจมตีของชั้น "   นายพูด









"  แฮ่กๆๆ   สำเร็จ    ชั้นชนะแล้ว  "  นายเหนื่อยหอบกับการโจมตีเมื่อสักครู่

" ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ "  เสียงดังมาจากด้านหลังของนาย







"  เฮ้ยยยยย    นี้แกหลบเหรอวะ  ไอ้บ้าเอ้ย  "  นายโวยวาย

" ไม่เชิง    พลังของแกเมื่อกี้รุนแรงมากก็จริง    แต่แกเน้นพลังไปที่บริเวณฟันของปีศาจร้าย  "  มะพร้ามอธิบาย

" แค่ชั้นเร่งความเร็วขึ้นอีกหน่อยก็รอดจากฟันนั้นและทะลุผ่านพลังของนายได้แล้ว  "  มะพร้าวพูด

"  บ้า   บ้าชะมัด   ง่ายๆแค่นั้นเองเหรอ "   นายรู้สึกผิดพลาดกับการโจมตีครั้งนั้น

"  ใช่   แต่ที่ฉันไม่ฆ่านายเพราะพลังแบบนายหนะประยุกต์ใช้ได้เยอะ  นายน่าจะเรียนรู้เทคนิคการใช้พลังรูปแบบอื่นได้จากพลังทรายของนายได้ "  มะพร้ามพูด

" เข้าใจแล้ว   ชั้น...  ชั้นจะพยายาม  แล้วเพื่อนนายเจ็บมากไหม " นายถาม

" เธอเจ็บขาหนะ   เลยเดินไม่สะดวก "  มะพร้าวกล่าว

"  เธอ..... "  นายพูดด้สนความตกใจ








นายและมะพร้าวเดินไปยังมะปราง

" เอ่อ   ไม่สู้กันแล้วเหรอ "  มะปรางถาม

"  ใช่แล้ว   และฉันก็มีวิธีเดินทางเจ๋งๆด้วย "  มะพร้าวพูด

" ฉันจะลองดู " นายพูด

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------









" ฉันไม่เคยนึกเลยว่าพลังของฉันจะใช้งานแบบนี้ได้ "  นายพูด

"  แน่นอน   นายต้องหัดประยุกต์พลังของนาย    แล้วนายจะเก่งมากแม้ใช้พลังระดับต่ำๆ "  มะพร้าวกล่าว











" เฮ้   แต่ขอย้ำอีกรอบนะว่าฉันไปส่งพวกนายได้แค่เมืองถัดไป "  นายบอก

" อืม   ไม่เป็นไรหรอก "   มะพร้าวกล่าว

" เท่านี้ก็ช่วยเราได้มากเลยหละ "   เธอพูดเสริม









มุ่งหน้าสู่เมืองถัดไป   "   กาญจนบุรี   "  


จบตอน

โอ้โห   ตอนวาดตอนแต่งมันก็สั้นๆนะครับ    พอมาใส่คำพูดแล้ว     ย๊าววววยาววว    

[kingkingr]

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองกำแพงเพรช







" นายรู้ได้อ่ย่างไรว่าเจ้าผลไม้ประหลาดที่นายเก็บมาจะมาแลกเป็นเงินกับพวกหุ่นยนต์ได้มากมายขนาดนี้ "  มะปรางถาม

" ฮ่ะๆๆ  แน่นอน   ฉันรู้เกือบทุกอย่างแหละเพราะอยู่มานานแล้ว " มะพร้าวตอบด้วยความสบายใจ

" อยู่มานาน   อยู่มานาน... "  มะปรางคิดในใจ








" เราเริ่มรู้สึกตัว   เราก็ดูเหมือนคนอายุ 18 ปี   ที่มาพร้อมกับทักษะการใช้ชีวิตพื้นฐานและฉันก็ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองอุบลราชธานีได้ปีกว่าจนกระทั่งโดนฆ่า.. " มะปรางนึกย้อนอดีต

" และฉันก็แทบจะไปทุกที่ทุกมุมของโลกใบนี้แล้วด้วยนะ "  มะพร้าวพูดให้ฟังอย่างภูมิใจ

" อื้ม  ก็ดีแล้ว "  หญิงสาวพูด

" แล้วเธอจะกินแค่ถ้วยเดียวจริงๆเหรอ " ชายหนุ่มถาม

" หืมม  ทำไมหละ " หญิงสาวถามกลับ

" ก็เพราะหลังจากนี้ฉันจะพาเธอไปฝึกการต่อสู้พื้นฐานหนะสิ "  ชายหนุ่มตอบ

" เอ๋   ทำไมหละ   ฉันไม่ได้อยากต่อสู้นะ "   มะปรางพูด

" ฉันรู้ว่าเธอไม่เลือกที่จะสู้    แต่ก็ควรเรียนรู้การหนีให้เป็นนะ ฮ่าๆๆ "  มะพร้าวพูดติดตลก

" ..... "  หญิงสาวเงียบไป

" เอาหน่า "  มะพร้าวพยายามโน้มน้าวใจหญิงสาว










" ตกลง    ฉันจะพยายาม "  มะปรางตอบรับคำชวน

" เยี่ยม    งั้นตามฉันมาเลย "  ชายหนุ่มลุกออกจากโต๊ะแล้วไปจ่ายเงินออนไลน์กับหุ่นยนต์

" จะไปนอกเมืองงั้นเหรอ    เราจะไม่โดนใครทำร้ายใช่ไหม "  หญิงสาวถามด้วยความกังวล

" ไม่ใช่หรอก   มันมีห้องฝึกฝนส่วนตัวอยู่หนะ   อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย "  มะพร้าวตอบ

" ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่ามีของแบบนั้นด้วย "  หญิงสาวเดินตาม

" ถึงแล้ว   ที่นี้แหละ "   ชายหนุ่มหยุดเดิน










" เอ๊   ฉันไม่เคยรู้เลยว่าห้องนี้เป็นห้องฝึกฝน    ฉันคิดว่าเป็นแค่ห้องเช่าราคาแพง "  มะปรางประหลาดใจ

" ฮ่ะๆๆ    มา  เข้าไปข้างในกัน "  ชายหนุ่มนำทางเข้าไป    ภายในห้องแคบๆนั้นกลับเป็นห้องขาวโพลนที่มีพื้นที่ที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา










" ไม่อยากจะเชื่อเลว่าจะมีของแบบนี้อยู่ "   มะปรางประหลาดใจในสิ่งที่ตนได้เจอ

" อืมม   โลกนี้มีอะไรอีกเยอะ    มาเถอะ  เรามีเวลาแค่ชั่วโมงเดียวนะ "  ชายหนุ่มพูด

" ได้เลย   "  มะปรางพูด











" โอเค   แล้วเราจะเริ่มจากอะไรหละ "  หญิงสาวตั้งคำถาม

" เตรียมตัวไว้   ฉันจะเริ่มจากการโจมตีแบบง่ายๆ     เริ่มเลยนะ "  มะพร้าวเริ่มตั้งท่า

" ห๊ะ  อะไรนะ "  หญิงสาวตกใจ

" รับมือ! "  ชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหว









" เดี๋ยวก๊อนนนนน "   หญิงสาวตกใจ











" ..... "  ชายหนุ่มหยุดการเคลื่อไหว

" ไม่เอาหน่า   ถ้าหลับตาแบบนั้นเธอก็ไม่รู้หนะสิว่าศัตรูของเธอจะทำอะไรบ้าง   เขาอาจจะเปลี่ยนรูปแบบการโตมตีระหว่างที่เธอหลับตาก็ได้ "  มะพร้าวพูด

" ขอโทษๆ    ฉัน  ฉันแค่   ฉัน... " หญิงสาวมีอาการกังวลเกิดขึ้น

" กล้าหาญเข้าไว้   มา!!    ฉันจะโจมตีอีกครั้งแล้ว " ชายหนุ่มง้างหมัด

" ฮึ่ยยย  "   หญิงสาวตั้งท่าป้องกัน










" โอ๊ยยยยยย   โอ๊ยๆๆๆ  เจ็บๆๆๆๆ  " หญิงสาวร้องลั่น

" ขอโทษๆ   แต่นี้ฉันใช้พละกำลังเท่ากับผู้ชายธรรมดาทั่วไปแล้วนะ "  ชายหนุ่มอธิบาย

" เจ็บๆๆ   ฉันไม่ได้แข็งแรงเน้   ฉันควรที่จะหลบเหรอ "  หญิงสาวถาม

" ก็แล้วแต่เธอจะคิด    ทีนี้ก็ใช้พลังของเธอแล้วหลบมันดูสิ " ชายหนุ่มพูด

" หา   ทำไมนายรู้เรื่องพลังของฉัน "  หญิงสาวตกใจ

" ก็จากที่ฉันวิเคราะห์ดู   การที่เธอรู้ว่าฉันโกหกเรื่องชื่อทำให้ฉันรู้ว่าพลังของเธอน่าจะเป็นการอ่านใจหรือการย้อนเวลา    แต่ในตอนที่เธอช่วยฉันจากการโจมตีของนาย "นาย" และได้รับบาดเจ็บนิดเดียวก็ทำให้ฉันรู้ว่า   เธอย้อนเวลากลับไปหลายรอบเพื่อให้โดนความเสียหายน้อยที่สุดใช่ไหมหละ "  ชายหนุ่มวิเคราะห์ให้หญิงสาวฟัง

" .... " มะปรางตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

" เฮ้    ขี้โกงนี้    งั้นนายก็ควรบอกพลังของนายด้วยสิ "  หญิงสาวพูด

" ฮ่ะๆ   พลังของฉันคือการควบคุมร่างกายได้  ค่อนข้างจะอิสระ  แค่นั้นเอง "  ชายหนุ่มบอก

" ห๊าา  "  หญิงสาวยังคงไม่เข้าใจ

" มาเถอะ   เวลายังคงเดินอยู่   เธอรีบใช้พลังของเธอซะ "  ชายหนุ่มบอก

" เข้าใจแล้ว  "  ดวงตาของหญิงสาวมีลักษณะเปลี่ยนไปพร้อมกับเวลาที่ย้อนกลับไปอีกครั้ง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


" กล้าหาญเข้าไว้   มา!!    ฉันจะโจมตีอีกครั้งแล้ว "   ชายหนุ่มง้างหมัดในลักษณะเดิม

" เอ๋  ไม่เจ็บแขนแล้ว   และเราก็ยังรู้อีกด้วยว่ามะพร้าวจะโจมตีในลักษณะไหน  ดีหละ "  มะปรางคิด









" โอ๊ะ   หลบได้ดีหนิ "   ชายหนุ่มชื่นชม

" ฮิๆๆ  แน่นอน "  หญิงสาวกล่าว

" หมายความว่าฉันคงบอกอะไรบางอย่างกับเธอไปสินะ  เอาหละ  เตรียมตัวให้ดี "  ชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวต่อ

ชายหนุ่มใช้การโจมตีอย่างง่ายๆเพื่อให้หญิงสาวฝึกการหลบหลีกและใช้พลังของเธอช่วยในบางเวลา

" ตอนนี้แหละ   มีช่องว่างแล้ว   ฮึ่บบ "  มะปรางพุ่งเข้าหาชายหนุ่ม









" โอ๊ยๆๆๆๆ   เจ็บมือๆๆๆๆ "  หญิงสาวตะโกนร้องลั่น

" เพราะการโจมตีเมื่อสักครู่เธอใช้เวลาเตรียมตัวนานไปหน่อย   ฉันจึงมีเวลาที่จะเกร็งส่วนที่เธอจะโจมตีเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งได้หนะสิ "  ชายหนุ่มอธิบาย

" โอยยย  เจ็บๆๆๆ " หญิงสาวพูด








" ฮ่ะๆ   เธอจะย้อนเวลากลับไปไหมหละ "  ชายหนุ่มถาม

" ไม่จำเป็น  บุกเข้ามาต่อได้เลย "   หญิงสาวเริ่มมีความกล้า

" ยอดเยี่ยมมาก "  ชายหนุ่มพูด

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------











" เธอโอเคนะ  "  ชายหนุ่มถามอาการหญิงสาว

" เหนื่อยชะมัด   แฮ่กๆ ทำไมกัน " หญิงสาวพูด

" เพราะการใช้พลังแต่ละครั้งร่างกายต้องใช้พลังงานไงหละ  นี้เป็นเหตุผลที่เธอเป็นลมกลางทะเลทรายนั้น "  ชายหนุ่มพูดพร้อมหันไปมองนาฬิกา








" อ่อยยย   ไม่ไหวแล้วว "  หญิงสาวล้มตัวลงนอน

" อืมม  งั้นอีก 45 นาทีที่เหลือเธอนอนพักละกัน "  ชายหนุ่มพูด


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ช่วงบ่ายของวันนั้น

" ว้าวว   ฉันไม่เคยคิดที่จะเข้าห้องแพงขนาดนี้เลยนะ   ชุดนี้ก็ด้วย   ขอบใจนายมากเลยนะ " มะปรางวิ่งไปนั่งบนเตรียงนอน

" ไม่เป็นไรหรอก   นานๆทีฉันก็อยากใช้เงินบ้าง   อยากใส่ชุดดีๆบ้างนะ  ฮ่ะๆ " ชายหนุ่มพูด










" อยากนอนให้ถึงเช้าของวันถัดไปจังเลย  " มะปรางล้มตัวลงนอน

" โอเค   งั้นฉันจะนอนบนโซฟานี้ละกัน "  มะพร้าวพูด

"  มะพ้าววว    ออกไปจากที่นี้เร็วเข้า  " มะปรางตะโกน








ผ่านไปไม่ถึง 3 วินาทีต่อจากนั้น














" โว้วววว    เจ๋งเป็นบ้า   แกเห็นพลังระเบิดอันทรงพลังของชั้นไหม "   มีชายสองคนเดินออกมาจากห้องเช่าหลังก่อนหน้า

" ฮ่ะๆๆ   ก็ภาพเดิมๆนั้นแหละ "   ชายอีกคนพูด

" ฆ่าได้อีกรายแล้วๆๆๆ "  เขาพูดพร้อมตบมือด้วยความสบายใจ









" นี้แกรู้ใช่ไหมว่าไม่เคยมีใครรอดจากการระเบิดของชั้นไปได้เลย "  ยาวพูดอย่างมั่นใจ

" แน่นอน    นี้ถ้าเราสนใจพวกแต้มบ้าอะไรนั้น   มันคงไม่แฟร์แน่เพราะมีแต่นายได้ฆ่าอยู่คนเดียว "  ใหญ่บ่น

" ก็อย่าไปสนสิวะ    เอาสิ   ใช้พลังของแกเพื่อซ่อมแซมบ้านนั้นซ่ะ    เราจะได้รอเหยื่อรายใหม่กัน "  ยาวพูด

" ไม่ต้องเหนื่อยใช้พลังของนายหรอก "   มะพร้าวเดินออกมาจากพุ่มไม้












" เฮ้ย   มันควรจะตายไปแล้วหนิ " ยาวตกใจอย่างมาก

" อืมม   แล้วที่พวกนายพูดว่าไม่สนใจแต้มนั้น   พวกนายคงเป็นหนึ่งในแก๊งอันธพาลนั้นสินะ "  มะพร้าวพูด

" เฮ้ย  ยาว   เราหนีกันเถอะ   เราเก่งแต่ลอบกัด  ให้สู้ตรงๆเราสู้ไม่ได้หรอก  หนีกันเถอะๆ "  ใหญ่เริ่มเกิดอาการกลัว

" นี้แกจะบ้าเรอะ   มันมาคนเดียวเองนะเว้ย "  ยาวตวาดใหญ่

" ไม่หรอกๆ   ฉันคิดว่าพวกนายควรรีบกลับไปนะ   ฉันไม่อยากสู้กับพวกนายหรอก "  มะพร้าวพูดอย่างใจเย็น

" ห่ะ  อะไรของแก " ยาวพูด

" ก็ตอนนี้มีคำสั่งให้กวาดล้างแก๊งของพวกนายหนะสิ      พวกนายควรกลับไปรวมตัวกันกับเพื่อนๆของพวกนายนะ   จะได้ตายพร้อมๆกันไง " มะพร้าวยังคงใจเย็นอยู่

" ไอ้บ้าเอ้ยย    แกนั้นแหละต้องตาย  ฮึ่ยย " ยาวโกรธจัด









" มีดสั้นเล็กๆแค่นี้รึจะฆ่าฉันได้ "  มะพร้าวพูด

" สำเร็จ  มันเริ่มประมาทแล้ว "   ยาวคิดในใจ








" แค่มีดสั้นธรรมดาก็จริง   แต่เราได้ใส่พลังของเราไว้แล้ว   ถ้ามันประมาทเรามันอาจจับหรือยอมโดนมีดสั้นนั้น   แล้วเราก็จะระเบิดมีดสั้นนั้นซะ "  ยาวคิดในใจ

" อย่ามาดูถูกชั้นจะดีกว่านะ "  มะพร้าวพูด

" แรงระเบิดที่เราใส่ไว้นั้นมากมายนัก  เพียงพอที่จะฉีกร่างมันเป็นชิ้นๆได้ "  ยาวคิด










" เรียบร้อย   หมอนั้นเลือกที่จะจับ   ตอนนี้แหละ "  โอกาสของยาวมาแล้ว

" ระเบิด "  ยาวตะโกน







" มีดนั้นถูกโยนไปด้วยความเร็วที่สูงมากจนแทบจะมองไม่ทัน "










" คำสั่งระเบิดของยาวใช้เวลาประมาณ 1 วินาที   แต่นั้นก็เพียงพอที่มะพร้าวจะทำอะไรได้หลายอย่าง "












" และแล้ว  พลังระเบิดของยาวก็ทำงาน. . . "















" อ้ากกก    บ้าเอ้ยย  ไอ้ใหญ่ " ยาวตะโกน

" ได้..  ได้ยังไงวะ   อยู่ดีๆไอ้บ้านั้นก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้นมาก   " ยาวคิด

" ไอ้ใหญ่ตายแล้ว   บ้าเอ้ย   เราต้องรีบหนีไปจากทีนี้ซะแล้ว "   ขณะที่ยาวคิดจะหนี   ก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาหา











" ฉันเปลี่ยนใจแล้ว   ฉันจะไม่ให้นายหนี "  มะพร้าวพูด

" อ้ออคคคคค    บ้าชะมัด    หมัดของหมอนี้หนักมาก   พวกใช้พลังเสริมความแข็งแกร่งงั้นรึ "  ยาวล้มลงกับพื้น

" แก    แกรู้แผนการโจมตีของเราได้ยังไง   ในเวลาแค่นั้นแกไม่ควรจะคิดได้ทัน "  ยาวพูดพร้อมกับพยายามยืนขึ้น

" ก็ตอนที่บ้านนั้นโดนระเบิด  ฉันก็เห็นเลยว่าแรงระเบิดเกิดจากการระเบิดของสิ่งของในบ้าน    แปลว่าพลังของแกจะต้องแตะกับสิ่งนั้นๆก่อนแล้วถึงระเบิดมันได้สินะ   พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เลยพอจะเดาแผนการของแกออกไงหละ " มะพร้าววิเคราะห์ให้ฟัง

" เออ   แกก็รู้นี้หว่า  " ระเบิด " " ยาวตะโกน









" ฮ่าๆๆ    แกพลาดแล้วที่เอามือมาแตะกับหน้าชั้งเอง  เป็นไอ้ด้วนไปซะเุถอะแก "   ยาวพูดด้วยความสะใจ

" การคัดลอก DNA สามารถใช้สร้างเซลล์ขึ้นใหม่ได้    และถ้ามันเกิดขึ้นด้วยความเร็วสูงมันจะเป็นยังไงนะ "  มะพร้าวพูดกับตัวเอง

" แกบ่นอะไรของแกวะ   เฮ้ย.... "  ยาวอึ้งกับสิ่งที่ได้เห็น










" ดีนะที่ฉันเพิ่มความแข็งแกร่งของแขนนี้ได้ทัน   ไม่งั้นอาจเสียหายหนักกว่านี้ก็ได้ "  มะพร้าวพูด

" ไอ้หมอนี้มันบ้าอะไรวะ  "  ยาวตกใจอย่างมาก

" เฮ้อ   ฉันคงไม่เหมาะกับการใส่ชุดหรูๆหละมั้งเนี้ย "  มะพร้าวพูดอย่างใจเย็น

" อันตรายๆๆๆๆ  ไอ้คนแบบนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว  ต้องฆ่ามันซะ "  ยาวเริ่มมีอาการกลัว

" ต้องฆ่ามันทิ้งซะ   ว้ากกกก "  ยาวตะโกน

" มะพร้าว   รีบฆ่าหมอนั้นเร็วว "   มะปรางโผล่ออกมาจากพุ่มไม้

" ระ(เบิด) "  ขณะที่คำพูดของยาวจะถูกส่งผ่านลำคอ   คอของเขาก็...










" .... "   มะปรางยืนนิ่งอยู่กับที่

" เฮ้   เป็นอะไรของเธอ   ฉันไม่ได้อยากจะฆ่าหมอนี้นะ   เราตกลงกันไปแล้วหนิว่าถ้าเธอไม่ได้รับอันตรายหรือเกิดอะไรที่มันร้ายแรงเธอจะไม่ใช้พลังของเธอเพื่อช่วยฉันหนะ " มะพร้าวพูด










" ...  อะไรกัน      เกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้งั้นเหรอ "  มะพร้าวเริ่มเงียบเสียงลง

" นายรู้ไหม  หมอนั้นวางระเบิดกับต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้ไว้ทั่วเลย    นายนึกออกใช่ไหมจะเป็นยังไงถ้าหมอนั้นสั่งระเบิด " มะปรางมีอาการหัวเสีย

" อืมม   พลังนี้เอาไปใช้ลอบฆ่าก็ได้สินะ "   ชายหนุ่มคิดในใจ

" นายรู้ไหมห่ะ  กว่าฉันจะพูดให้นายทำแบบนั้นได้   ฉันต้องย้อนเวลากี่รอบ   ฉันต้องตายไปกี่รอบหนะห่ะ "  มะปรางพูด

" อืมม  ฉันขอโทษ     ส่วนใหญ่ฉันจะอยู่ตัวคนเดียวตลอด  ฉันเลยไม่ค่อยห่วงคนข้างหลังเท่าไหร่ "  ขายหนุ่มพูด

" ช่างเถอะ   แล้วเรื่องแก๊งของพวกนั้นที่นายพูดคืออะไรเหรอ " หญิงสาวถาม

" ก็เป็นแก๊งที่ทำร้ายเธอในป่าเมืองเชียงใหม่นั้นแหละ " มะพร้าวพูด

" ห่ะ    อะไรนะ " หญิงสาวตกใจ

" กฎของโลกนี้คือทำร้ายคนที่ไม่ต้องการต่อสู้  เช่นเธอ      แต่ก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่สนกฎนี้   พวกเขาเริ่มทำร้ายคนทั่วไปเพื่อชิงทรัพย์สินแม้กระทั้งการทำร้ายเหล่าหุ่นยนต์เพื่อชิงของด้วย   และตอนนี้ก็มีคนเข้าร่วมแก๊งของพวกนั้นจำนวนมาก "  ชายหนุ่มเล่าให้หญิงสาวฟัง

" แล้วที่สั่งกวาดล้าง   ใครจะไปสู้กับคนมากมายขนาดนั้นได้หละ "  มะปรางถาม

" ก็ต้องใช้ระดับหัวกะทิเลยหละ " มะพร้าวพูด

" โอเค  แล้วเราจะหาห้องเช่าใหม่เลยไหม "  มะปรางถาม

" อืม   เราจะนอนที่นี้อีกหนึ่งคืน   แล้วพรุ่งนี้เราจะเดินทางไปที่รังของพวกนั้น "  ชายหนุ่มพูด

" ห๊าาา  ทำไมต้องไปหละ "   หญิงสาวถาม

" ก็เพราะว่า... " มะพร้าวพูด





จบตอน

[kingkingr]

ณ ป่าแห่งหนึ่ง   พิชัยกำลังเดินทางเพื่อไปที่หอคอยเช่นเดียวกับคนอื่นๆ










" ฮือๆ  "  เสียงร้องไห้ของผู้หญิงดังลอยมาตามทาง

" อืมม   ผู้หญิงกำลังร้องไห้  กับผู้ชายที่ดูสับสนๆ "  พิชัยมองไม่ค่อยชัด












" ขอร้องหละ   ช่วยฆ่าฉันทีเถอะ  "  ผู้หญิงคนนั้นพูด

" เธอ   เธอแน่ใจแล้วเหรอ "  ชายหนุ่มถาม










" อืมม  เข้าใจหละ   ผู้หญิงคนนั้นคงอยากตายเพื่อเปลี่ยนความสามารถใหม่    ซึ่งการเสียชีวิตในโลกนี้จะทำให้คะแนนลดลง  แต่หากเป็นการฆ่าตัวตายคะแนนจะลดลงมากกว่าเดิม " พิชัยวิเคราะห์

" เถอะนะ   ช่วยฉันที  "   ฝ่ายหญิงยังคงอ้อนวอนต่อ

" ได้   ตกลง   ฉันจะทำ "  ชายคนนั้นพูด

" ขอบใจนายมาก    ช่วยแทงฉันที่หัวใจเลยนะ " หญิงสาวพูด










" ฮึ   ถ้าเรามาถึงไวกว่านี้คนที่ได้ฆ่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นเราแน่ๆ    เสียดายจังแฮะ " พิชัยคิด

" เอาหละนะ   "   ฝ่ายชายพูดพร้อมเตรียมการโจมตี

" อืมม... "  หญิงสาวหลับตาลง












" ย้ากกกก "  ชายหนุ่มแทงดาบไปที่หน้าอกด้านซ้ายของหญิงสาว

" แต่แปลกจัง  จะถึงวันแข่งอยู่แล้วยังมีคนไม่พอใจกับความาสามารถของตัวเองอยู่อีกแฮะ  "  พิชัยคิด

" ..... "  หญิงสาวเงียบไปพร้อมกับพิชัยที่จับตาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตาไม่กะพริบ





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






















" เฮ้ย   บ้าอะไรวะนั้น  "  พิชัยตกใจอย่างแรง

" แฮกๆๆ  "  หญิงสาวหายใจถี่พร้อมกับบาดแผลที่ค่อยๆสมานตัว

" ยัยนั้นน่ากลัวชะมัด    หมอนั้นแทบไม่ได้เตรียมการป้องกันตัวเลย " เขาเริ่มเกิดอาการกลัว

" นาย   นายที่หลบอยู่หลังต้นไม้ตรงนั้นหนะ  "  หญิงสาวพูดพร้อมพยุงร่างของตัวเองให้ยืนขึ้น

"   อะ.....    ไร....  "   พิชัยพูด

" ฉันขออะไรนายอย่างได้รึเปล่า  "  ฝ่ายหญิงพูดพร้อมเดินไปหาพิชัย

" ..... " พิชัยพูดไม่ออก





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





ณ ตัวเมืองพระนครศรีอยุธยา  พิชัยเดินไปตามทางเรื่อยๆ









" ดันไปเจออะไรน่ากลัวๆซะได้  " พิชัยพูดกับตัวเอง

" ฮือฮาๆ   "    เสียงของฝูงชนจำนวนหนึ่งที่สนทนากันอย่างตื่นเต้นที่บริเวณหน้าบอร์ดประกาศข่าว

" หืม   มีเรื่องอะไรกันนะ  "  เขาเดินตรงไปยังบอร์ดนั้น











" ประกาศรับสมัครสมาชิกทีม 1 ตำแหน่ง   โดยวิธีการ.......   อืมม  "   พิชัยอ่านข้อความที่ปรากฎอยู่ในบอร์ด

" ลงชื่อ " จิราเมธ "  ปล.รอบนี้ฉันต้องชนะ  " พิชัยอ่านจนจบ

" จิราเมธ  " เขาคุ้นชื่อนี้เป็นอย่างมาก      ชายผู้ที่เป็นตำนาน   เขาเข้าแข่งทุกรอบของการแข่งขันและทีมของเขาได้อันดับสูงๆอยู่เสมอ











" เยี่ยม   โอกาส..   โอกาสของเรามาแล้ว  "  พิชัยแสดงอาการดีใจออกมา

ท่ามกลางนักสู้มากมายที่สนใจในประกาศนั้น  พิชัยมั่นใจเป็นอย่างมากว่าตนจะเป็นผู้ถูกเลือกและได้มุ่งหน้าไปตามที่อยู่ที่แจ้งไว้ในใบประกาศนั้นโดยทีนที


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





ณ ชั้นบนสุดของหอคอย









" .......  "  ชายผู้มีแผลเป็นบนใบหน้ามองลงไปยังเบื้องล่างเป็นระยะเวลาพักใหญ่ๆ

"  ฮะๆๆ  ทำอย่างกับแกมองเห็นข้างล่างนั้น "  มีเสียงดังออกมาจากในห้อง

" ฉันมองเห็นแต่เมฆ   " ชายคนนั้นเงียบไปสักพัก   " แกเองก็มองไม่เห็นพื้นข้างล่างเหมือนกันนั้นแหละ  "  เขาหันไปพูด

" หืมม   อยากจะวัดกับฉันเหรอ   " เสียงพูดที่ดังมาจากในห้องได้ถามชายคนนั้น

" .....  "  เขาหันไม่สนใจและมองลงไปเบื้องล่างต่อ











" นี้อย่าบอกนะว่าแกเป็นห่วงยัยนั้นจริงๆหนะ     เธอไม่เป็นอะไรหรอก  " ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาพูด

" ฉันมองก้อนเมฆอยู่  "  ชายที่อยู่นอกห้องพูด

" หาา   นี้แกกวนฉันรึ  "   เสียงดังออกมาจากภายในห้อง

" ทำไมวะ  "  ชายที่มีแผลบนใบหน้าพูด

" เฮ้อ  "  เสียงถอนหายใจของผู้หญิงที่ใส่ชุดแม่บ้าน





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
















" ให้รอ 3 นาทีเหรอ   เชอะ  "  มะปรางนึกถึงคำพูดของมะพร้าว

" น่าเบื่อชะมัด  "  หญิงสาวนับเวลาถอยหลังด้วยความเบื่อหน่าย











" เข้าไปเลยละกัน  "  มะปรางเดินเข้าไปในถ้ำด้วยความระมัดระวัง

" มืดจังเลยแฮะ  "  เธอเดินต่ออย่างช้าๆ











" เลี๊อดดดด  " มะปรางตกใจละเผลอร้องออกมาด้วยเสียงอันดัง

" โอ้     มีคนอื่นมาด้วยแฮะ "  เสียงดังออกมาจากภายในถ้ำ

" ห่ะ  "  หญิงสาวประหลาดใจ











คราบเลือดที่นองอยู่เต็มพื้นทำให้มะปรางแทบจะจินตนาการไม่ออกว่าก่อนหน้านี้ในห้องแห่งนี้มีผู้มีชีวิตอยู่กี่คน

" เป็นผู้หญิงซะด้วย    รู้รึเปล่าว่าที่นี้เป็นที่อยู่ของพวกแก๊งอันธพาล "  หญิงสาวที่ร่างเปื้อนไปด้วยเลือดกล่าวทักทาย

" รู้สิ    ก็ฉัน...  "  มะปรางพูด

" เธอเป็นหนึ่งในเจ้าพวกนี้รึ  "  หญิงสาวลึกลับถาม

" อย่ายุ่งกับเธอนะ   เธอมากับชั้น "  มะพร้าวพูด

" เห   นี้นายเลี้ยงดูคนอื่นไปทั่วจริงๆเหรอนี้  "  หญิงสาวคนนั้นพูด   " ว่าไง  "  เธอมองหน้ามะปราง










" ไมสนุกเลยแฮะ   ชั้นกลับก่อนหละ  "  หลังสิ้นสุดคำพูดร่างของเจ้าของเสียงก็หายวับไป

" อ๊ะ  เดี๋ยว   เมื่อกี้....   ผู้หญิงคนนั้น....  " มะปรางตกใจ

" ชั่งเขาเถอะ    ต่อจากนี้ระวังตัวด้วยหละ " มะพร้าวพูด

" อ่ะ  เข้าใจแล้ว  " มะปรางยังไม่หายตกใจกับเหตุการณ์เมือสักครู่

" เอาหละนะ "  มะพร้าวเดินไปหยุดอยู่ต่อหน้าประตูบานใหญ่นั้น











ไอเย็นลอยออกมาจากห้องนั้นสู่ภายนอก   มะพร้าวเดินนำเข้าไปในห้องนั้น











ภายในเป็นห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและอุณหภูมิในห้องนั้นก็ต่ำมาก

" ได้ยังไงกัน  "  มะปรางตะลึงกับสิ่งที่เห็นมาก












"  ทำไม่ชั้นไม่คุ้นหน้าเธอทั้ง 2 คนเลย   เพิ่งเสียชีวิตมารึ  "  ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กล่าวทักทาย

" ป่าว  พวกเราไม่ใช่สมาชิกของแก๊งนาย   พวกเรามาเพื่อกวาดล้างแก๊งของนายต่างหากหละ  "  มะพร้าวพูด

" อ่อ   พวกหายตัวได้   หรือเคลื่อนย้ายตัวเองได้สินะ   ถึงได้เข้ามาที่นี้ได้หนะ  "  เขาพูดอย่างใจเย็น

" เปล่าเลย   สมาชิกของนายข้างนอกหลายสิบคนหนะ  ได้ตายหมดแล้ว  "  มะพร้าวพูด

" เป็นไปไม่ได้  "  ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดพร้อมยกมือขึ้น

" เพื่อนๆของฉัน  " เขากำมือแน่น











" มะพร้าววววว  " มะปรางตะโกนด้วยความตกใจพร้อมสัมผัสกับน้ำแข็งที่ขังมะพร้าวอยู่

" หว๊ายยย  นี้มันเย็นกว่าน้ำแข็งบริเวณอื่นมากเลย  " มะปรางรีบชักมือออก

" ก็เป็นการฆ่าที่ง่ายดีนะ  "  เขาเปลี่ยนเป็นท่านั่งที่ผ่อนคลาย " เอาหละ  " ชายหนุ่มกล่าว

" ......  "  มะปรางคิดไม่ออกเลยว่าต้องทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น





จบตอน


พักหลังๆมานี้แบ่งเวลาไม่ค่อยถูกครับ  และที่หอพักก็ไม่มีเครื่องสแกนด้วย   ตอนต่อๆไปอาจจะออกช้านิดนึงนะครับ   อิอิ

[kingkingr]

ณ ห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง  เก้าอี้ของเจ้าของสถานที่กำลังละลายหายไป  พร้อมกับตัวเขาที่เดินตรงมาหามะปรางอย่างช้าๆ

" ….. "   มะปรางได้แต่นิ่งและไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อ

" ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "  ชายผู้ใช้พลังน้ำแข็งกล่าว










เปรี๊ยะ!  เสียงน้ำแข็งที่ปกคลุมตัวมะพร้าวดังขึ้นพร้อมกับเกิดรอยร้าวไปทั่วทั้งก้อนน้ำแข็ง

" ได้ยังไง   นั้นคือพลังแช่แข็งที่ทรงพลังที่สุดของเรา  หมอนั้นมีความสามารถในการเสริมพลังงั้นรึ "  โอมคิดในใจ

เพียงชั่วอึดใจ  ก้อนน้ำแข็งของเขาก็ถูกทำให้แตกออก









" ว้ายย "  มะปรางตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"  โทดทีที่ทำให้รอนะ  แต่เจ้าสิ่งนี้มันแข็งแรงใช่ย่อยเลยหละ " มะพร้าวพูด

" อืมม    ถ้าเป็นพวกใช้กำลังเราก็ควรจะเว้นระยะห่างเพื่อความได้เปรียบ " โอมวางแผน

" นายคิดจะอยู่ห่างจากชั้นและโจมตีจากระยะไกลสินะ "  มะพร้าวพูดราวกับอ่านความคิดได้

" ก็คงต้องทำอย่างนั้นแหละ ”" คำถามของมะพร้าวถูกตอบอย่างใจเย็น

" ฮึๆ  แต่เผอิญฉันวิ่งเร็วหวะ "  มะพร้าวยิ้มพร้อมพุ่งเข้าหาเป้าหมาย

" หา " ในระยะทางเกือบ 70 เมตร   มะพร้าวใช้เวลาเพียงวินาทีกว่าๆ









หน้าของโอมถูกต่อยเข้าอย่างจัง  เขากระเด็นไปไกลพร้อมกับหันหน้ามามองผู้ที่ต่อยเขา










น่าประหลาดใจที่มะพร้าวยังยืนอยู่จุดเดิมหลังจากปล่อยหมัด

"  ทำไมไม่ใช้การโจมตีต่อเนื่องหละ "  เมื่อโอมตั้งสติได้ เขาก็ถามอีกฝ่าย

" ไม่หรอก    ฉันแค่มาเตือนสตินาย "  มะพร้าวตอบ

" เตือนสติ   สติฉันยังอยู่ครบดี " ผู้ชายพลังน้ำแข็งตอบพร้อมกับรวบรวมพลัง

" ผู้หญิงคนนี้ถูกลูกน้องของนายฆ่าไปตั้งหลายรอบ " มะพร้าวตะโกนบอก











" พวกเขาเป็นเพื่อนของชั้นโว้ยย " โอมปล่อยพลังน้ำแข็งออกมาเพื่อจะสังหารอีกฝ่าย

" มะพร้าว "  มะปรางตะโกนเรียกฝ่ายชายเพื่อเร่งให้คิดว่าควรหลบหรือไม่

" ก็หลบได้หละนะ  แต่มันคงไม่เท่เท่าไหร่ " มะพร้าวพูดพร้อมกับแบมือ









" แกจะใช้ดาบนั้นหยุดวิหคของชั้นรึ   ไม่มีทางซะหรอก " เขาตะโกน

" ฮึๆๆ  นี้คือดาบระดับ 4 เชียวนะเว้ย  ย้ากก " ชายผู้มาเยือนพูดพร้อมกับพุ่งตรงไปที่วิหคเย็นชา













" ...   น้ำแข็งมัน " มะปรางตกใจมาก

" ถูกละลาย.... " โอมเองก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น

" ฟังนะ  เพื่อนๆของนายหลายคนหนะมีพฤติกรรมที่ไม่ดี "   มะพร้าวพยายามพูดเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย

" ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ต้องฆ่าพวกเขานะเว้ยยย "  ชายผู้สูญเสียเพื่อนพุ่งเข้าหาเป้าหมายพร้อมเรียกดาบน้ำแข็งของตนออกมา













" ดาบนายอาจจะอยู่ในระดับเดียวกับชั้น   แต่พละกำลังของผู้ใช้หนะ... " มะพร้าวตั้งท่าเตรียมโจมตี

" ย้ากกก " โอมยังคงพุ่งใส่ด้วยความโกรธ













" อึ่ค "  ร่างของโอมกระเด็นไปไกล

" ช่วยฟังข้อเสนอของชั้นก่อนเถอะ "  เขายังคงพยายามเจรจา













" ..... " หลังจากเบรกต้านแรงกระเด็นได้เขาก็นั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง

" พร้อมจะฟังได้หรือยัง "  มะพร้าวถามคู่กรณีของเขา

" มาต่อยชั้นอีกซักหมัดก่อนสิวะ " โอมยังคงมีอารมณ์โกรธอยู่











" เตรียมรับมือ " ว่าแล้วมะพร้าวก็พุ่งเข้าหาอีกฝ่าย

เมื่อเขาวิ่งไปได้ประมาณครึ่งทางก็มีวัตถุบางอย่างพุ่งตรงมาที่หน้าของเขาด้วยความเร็วสูง











ด้วยความคล่องตัวและรวดเร็วของเขา  เขาสามารถจับไว้มันได้    มันคือเศษน้ำแข็งจากการโจมตีครั้งแรกของโอม   มันถูกขว้างตรงมาที่เขา   และมะพร้าวมองตรงไปที่ผู้ที่ส่งมันมา













" … " เธอนิ่งอึ้งไม่พูดอะไร  แต่มีเหงื่อท่วมตัวทั้งๆที่อยู่ในห้องน้ำแข็ง

" เธอเป็นคนโยนรึ  โยนทำไมนะ.... "  มะพร้าวคิดในใจ  สายตากวาดหาสาเหตุไปทั่วพร้อมกับสมองที่คิดคำนวณไวกว่าคนปกติ

" อืมม "  ภายในเวลาอันสั้นชายผู้นั้นก็รู้ถึงสาเหตุ












" เขาแอบทำให้บริเวณตรงหน้าเขาเป็นพื้นที่ที่ลื่นขึ้นมากโดนที่เราไม่ทันระวังตัว   และหากเราพุ่งเข้าใส่ตรงๆเราจะลื่นและพลาดท่าถูกโจมตีจุดสำคัญได้ง่าย เช่นดวงตา    ที่มะปรางเหงื่อออกเพราะคงพยายามกล่าวเตือนเราหลายครั้งโดยใช้พลังของเธอแต่ไม่ประสบความสำเร็จ  จึงต้องใช้วิธีนี้   และกว่าจะกะระยะได้คงต้องย้อนเวลาอีกหลายรอบแน่เลย " มะพร้าวคิดพิจารณา

" ลืมคิดถึงไปเลย   เธอคงจะหนาวมากสินะ "  เขาหันมาพูดกับฝ่ายหญิง

" อย่าสนใจเลย  ฉันไม่เป็นไรหรอก "  มะปรางพูดและยิ่มอ่อนๆ

" งั้นก็รีบทำให้จบๆดีกว่านะ " หลังมะพร้าวพูดจบร่างของเขาก็หายไป













" มันจะเร็วเกินไปแล้วนะเว้ย "  โอมตกใจอย่างมาก

" ตูม "  มะพร้าวพูดก่อนจะปล่อยหมัดของตน












“ อ้าคคคค ”  ร่างของโอมกระเด็นของขึ้นไปสูง  จนติดกับเพดานของห้องน้ำแข็ง













โอมเป็นผู้มีความาสามารถใช้พลังน้ำแข็ง   การที่เขาทำให้ส่วนนี้ของถ้ำกลายเป็นห้องน้ำแข็งก็เพื่อให้เขาสามารถใช้พลังของเขาได้อย่างอิสระ   และตอนนี้เขาก็กำลังจะทำมัน

" แก  พรุนไปซะ " โอมเปล่งเสียงออกมาด้วยความโมโห













" แกจะต้องตายตามเพื่อนชั้นไป "  หลังจาเขาพูดจบน้ำแข็งทั่วทั้งห้องนี้ก็ค่อยๆละลายหายไป

" กรี๊ดดดด  "  มะปรางกรีดร้องด้วยความตกใจ

" แกต้องตายย " เขาตะโกนดังลั่น












ตอนนี้  น้ำแข็งทั่วทั้งห้องได้ละลายหายไปหมดแล้ว    มันกลับไปเป็นพลังที่อยู่ในมือของผู้สร้างมัน   รวมตัวกันเป็นก่อนพลังงานขนาดใหญ่   และมันก็กำลังก่อตัวเป็นรูปร่าง   ชื่อของมันก็คือ....














เทพปีศาจขนาดใหญ่มุ่งลงมายังพื้นดิน   เพื่อทำลายทุกสิ่งให้สิ้นซาก   มันไม่เหมือนกับ"คมเขี้ยวอสูร"ของนาย   สื่งนี้ทรงพลังกว่ามากและมะพร้าวไม่มีทางจะหลบมันได้เลย

" ย้ากกกก "  โอมตะโกนลั่น  นี้คือสุดยอดพลังของเขา  แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเพราะเป้าหมายของเขากับยืนชูมือเหมือนกำลังรอคอยเจ้าสิ่งนี้






--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------








เวลาเย็นของวันนั้น  โอมนั่งมองซากของถ้ำที่ตนได้ทำลายลงกับมือ












" จบสิ้นแล้วสินะ   แก๊งของพวกเรา "  เขาพูด

" พวกเรานั้นสู้กับคนอื่นๆในสนามประลองก็ไม่ได้   ไม่ชอบการทำภารกิจกับพวกหุ่นยนต์   ไม่อยากขอใครเขากิน....    ชั้นก็เลยรวบรวมคนเหล่านั้นเพื่อเป็นกลุ่มของคนที่พึ่งตัวเองด้วยการล่าสัตว์หรือการเก็บผลไม้ตามป่า    แต่พอมีคนมาขอเข้าร่วมมากๆ   พวกเราก็ยิ่งต้องเลี้ยงดูคนที่มากขึ้นและยากที่จะควบคุมพวกเขา   เราไม่รู้ว่าพวกเขาไปฆ่าใครเพื่อชิงเงินหรือเพื่อความบันเทิงรึเปล่า  เราไม่รู้ว่าพวกเขาไปทำผิดอะไรมาบ้าง   ตอนนี้ชั้นก็รู้ว่าพวกเราเริ่มเป็นกลุ่มคนที่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นแล้ว  ชั้นไม่โทษคนที่สั่งกวาดล้างพวกเราหรอกนะ   แต่ชั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เพื่อนๆของชั้นเปลี่ยนความคิดเหมือนกัน "  เขาเล่าถึงอดีตให้มะปรางและมะพร้าวฟัง

" นั้นคือเหตุผลนายยังมีชีวิตอยู่  และเป็นเหตุผลที่ชั้นช่วยนายออกมาก่อนที่ถ้ำจะถล่มไงหละ "   มะพร้าวพูด












" นายควรจะให้ชั้นตายไปพร้อมกับเพื่อนๆของชั้น  ไม่ก็บอกมาว่าใครฆ่าพวกเขา " ชายผู้นั่งมองซากถ้ำหันมาตอบเขา

" ฉันบอกนายได้   แต่นายก็ต้องช่วยฉันอย่างนึง   เรื่องนี้เราได้ประโยชน์ทั้งคู่ด้วยนะ " มะพร้าวเริ่มการเจรจาใหม่

" จริงรึ   บอกมาสิ   ชั้นได้หมดแหละ " โอมเริ่มสนใจข้อเสนอ

" ฉันจะขอให้นายเข้าร่วมการประลองที่กำลังจะเกิดขึ้นและคนที่ฆ่าเพื่อนนายก็อยู่บนนั้นแหละ   นั้นจะทำให้นายได้มีโอกาสแก้แค้นนะ " มะพร้าวพูด

" ได้ยังไง   หากไม่มีการประลองจะไม่มีใครอยู่บนหอคอมนั้นหนิ   รึว่า... "  โอมพูด

" ใช่   คนที่ฆ่าเพื่อนของนายหนะ " มะพร้าวพูด




จบตอน

[kingkingr]

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองกาญจนบุรี









" อร่อยชะมัดเลยแฮะ  เฮ้หุ่นยนต์ฉันเอาแบบนี้อีกจานนึงนะ " มะพร้าวสั่งอาหารกับหุ่นยนต์ที่ยืนคอยอยู่

" กินเยอะจังนะนาย " มะปรางพูด










" แน่หละ   เพราะการใช้ความสามารถพิเศษนั้นต้องใช้พลังงาน   ฉันจึงต้องกินเผื่อไว้ไงหละ " เขาพยายามอธิบาย

" แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าใช้พลังงานจากพลังพิเศษนั้นขนาดไหน " มะปรางถาม

" โอเค  งั้นเดี๋ยวฉันค่อยอธิบายให้ฟังนะ " หลังกล่าวเสร็จเขาก็ตั้งหน้าตั้งตากินต่อ

" จ่ะ " เธอตอบตกลง


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ณ ห้องสมุดเมืองกาญจนบุรี








" ทำไมห้องสมุดที่นี้ใหญ่กว่าที่เมืองที่ฉันเกิดมากนักหละ " มะปรางประหลาดใจ

" แต่ละเมืองก็จะมีจุดเด่นที่ต่างกันออกไป   ไม่งั้นก็คงจะเซ็งๆที่ทุกๆเมืองมีอะไรเหมือนๆกันหมดแหละ  จริงไหม " มะพร้าวถาม

" ก็จริงนะ   แล้วเรามาทำอะไรกันเหรอ " เธอถามคำถามพร้อมกับหาที่นั่ง

" อ่ะลองอ่านนี้ดูสิ  " เขาพูด











" ลองอ่านบทที่ 3 หน้า 52-74 ดูสิ "เขาพูดต่อ

" ได้เลย " เธอรับหนังสือไป

" แต่ฉันให้เวลาอ่านแค่ 3 นาทีพอนะ " มะพร้าวพูด

" ห๊าาา   มันจะไปทันได้ยังไง "  มะปรางร้องถาม

" ลองดู   เอ้า  เริ่มได้แล้ว " หลังกล่าวเสร็จเขาก็เริ่มนับเวลา

" อืมมมมมม " มะปรางอ่านหนังสืออย่างเร่งรีบ

" ไม่ทันแน่  ดีหละเราทำแบบนั้นได้นี้นา " เธอนึกวิธีได้





-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
















" ท่าทางจะเหนื่อยนะ  แค่อ่านหนังสือเอง "  มะพร้าวพูด

" ก็ฉันย้อนเวลาไป  เอ่อ...   10กว่าครั้งได้มั้ง " มะปรางตอบ

" ใช่แล้ว   นี้คือลิมิตพลังของเธอ   นี้แค่เธอนั่งอ่านหนังสือเฉยๆนะ " เขาบอกความหมายของการทดสอบนี้










" ....  เข้าใจแล้ว   " เธอกล่าว

" อืม   งั้นให้เธอพักสักหน่อยละกัน    ฉันยังมีอีกที่ที่อยากให้เธอไป "  เขาพูด

" โอยยย  "  มะปรางฟุบลงบนโต๊ะแล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------








เวลาถัดมา   ณ  หน้าอาคารหลังหนึ่ง

" ฉันไม่เคยเข้าอาคารหลังนี้มาก่อนเลยแฮะ " มะปรางพูด










" ถ้าเธอไม่มีความสามารถพิเศษด้านการโจมตี  เธอก็จำเป็นจะต้องมีอาวุธติดตัว   ใช่ไหมหละ "  มะพร้าวพูด

"  อื้ม   ก็คงงั้นแหละ " เธอพูด

" โอเค   งั้นก็เข้าไปในห้องนี้กันเถอะ " เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง


















" นี้คือที่อยู่ของดาบทุกเล่มที่ยังไม่มีเจ้าของ " มะพร้าวพูด

" สุดยอดไปเลย " มะปรางกล่าวด้วยความตื่นเต้น

" เธอสามารถเลือกดาบเล่มแรกได้  ดาบพวกนี้มีตั้งแต่ระดับ 1-10 เลยหละ " เขากล่าวอย่างผู้รู้










" เอ่อ   ดึงไม่ขึ้นอ่ะ  มาช่วยหน่อยสิ "  เธอกล่าว

" ไม่ได้หรอก   แปลว่าดาบเล่มนั้นไม่ยอมรับในตัวเธอ   แต่ดาบทุกเล่มก็สามารถพัฒนาขั้นไปได้จนถึงระดับ 10 เลยนะ " เขาพูดเสริม

" งั้นชั้นต้องสุ่มเลือกงั้นเหรอ " เธอปล่อยมือออกจากดาบเล่มเดิม

" ใช่แล้ว " มะพร้าวตอบ

" เลือกข้าาาาา....... " เสียงดังขึ้นในหูมะปราง

" หา   เมื่อกี้นายว่าอะไรนะมะพร้าว "  เธอหันไปถาม

" หือ   เปล่านะ " เขาปฎิเสธ

" ข้าอยู่ทางนี้......    " เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง












" ดาบนั่น...  กำลังเรียกเรา" แล้วหญิงสาวก็เดินไปที่ดาบเล่มนั้น










" เดี๋ยวก่อนนะ   ดาบเล่มนั้นมัน.... " มะพร้าวอึ้งเล็กน้อย

" ชั้นมาแล้ว  ย้ากกก  " มะปรางตะโกนร้องลั่นพร้อมกับดึงดาบเล่มนั้นออกมาสุดแรง

" ..... " ชายหนุ่มที่ยืนมองดูถึงกับพูดไม่ออก

" เอ่อ    ดึงไม่ได้อ่ะ " หญิงสาวที่ดึงดาบไม่ออกได้แต่นิ่งเงียบ

" ก๊ากกก  ฮ่าๆๆๆ    โดนดาบมันหลอกเอาเรอะ  " มะพร้าวหัวเราะลั่น

" ไม่ น้าาาาาาาา " หญิงสาวร้องลั่น


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------















" ทำไมมันดูธรรมดาจังเลยอ่ะ " มะปรางบ่น

" ใครๆเขาก็ได้ดาบเริ่มต้นที่ระดับ 1 กันทั้งนั้นแหละหนา " มะพร้าวพยายามปลอบ

" แล้วมันดีไหมหละเนี้ย   ชั้นไม่เคยใช้ดาบเลยนะ " มะปรางพูด

" เข้าใจแล้ว   งั้นก็... " มะพร้าวกล่าว





------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ณ ห้องฝึกซ้อม













" นี้เธอตั้งใจจะฟันใส่ดาบชั้นงั้นเหรอ "  มะพร้าวถาม

" อ้าว   เขาก็ทำกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ "  มะปรางพูด

" อืม  งั้นก็ลองป้องกันดูนะ "  เขาพูดพลางตรงเข้าไปหาหญิงสาว

" เอ้า   ระวัง "  แล้วชายหนุ่มก็แทงดาบไปที่หญิงสาว











" เอ่อ   ทะ  ทำไมไม่....  เอ่อ  "  มะปรางพูดไม่ออก

" ก็  ไม่จำเป็นต้องโจมตีรูปแบบเดียวไม่ใช่รึ   เอ้า  เตรียมรับมือนะ   ตั้งสติด้วย " เขาพูดพลางเดินถอยห่างออกไป

" มาเลย  ชั้นพร้อมแล้ว  " เธอพูดเพื่อเรียกความกล้าของตัวเอง

" ป้องกันให้ได้หละ " เขาพุ่งเข้าหาฝ่ายหญิง












" ดี    ต่อไปจะโจมตีต่อเนื่องเลยนะ " เขากล่าวชม

" เข้ามาได้เลย " หลังสิ้นสุดคำพูดของเธอ  ทั้งสองก็เข้าโจมตีใส่กัน







-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




 


เวลาดึก  ณ บ้านเช่าในกาญจนบุรี









" ถ้าไปถึงกรุงเทพได้   ก็จะมีกฎหมายคุ้มครองว่าห้ามฆ่ากัน  เราก็จะปลอดภัย " มะปรางนอนคิดเรื่อยเปื่อย

" แต่พอมีพลังแบบนี้แล้ว   คิดจะทำอะไรก็คงไม่เหมือนเดิมแล้วแฮะ " เธอคิดแล้วก็หันไปมองที่พื้นของบ้านเช่าหลังนี้












" แหม  หลับง่ายซะจริง   มีพลังแบบนี้จะรู้ร้อนรู้หนาวกับเขาไหมนะ " เธอยังคงคิดเรื่อยเปื่อยอยู่

" เฮ้อ "  หญิงสาวถอนหายใจดัง

" ไปเดินสูดอากาศสักหน่อยดีกว่า "  เมื่อคิดได้เธอจึงลุกจากที่นอน















" หืม   นอนไม่หลับเหรอ " มะพร้าวถามเธอ

" ก็   คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหนะ " มะปรางตอบ

" พรุ่งนี้เราจะเดินทางต่อแต่เช้าเลยนะ   นอนให้มากๆหละ " เขาพูดต่อ

" มันก็เหมือนกับทุกครั้งแหละหน่า "  เธอพูด

" พรุ่งนี้เราจะถึงกรุงเทพกันแล้วนะ    เอ่อ..  ก่อนหน้านี้เธออยู่ตัวคนเดียวงั้นเหรอ "  มะพร้าวถาม













" คือชั้น  อยู่กับเพื่อนคนหนึ่งนะ   แต่  ตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว "  มะปรางตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

" อืม  งั้นเธอคงต้องปรับตัวนิดหน่อยหละนะ   เธอคงไม่เข้าร่วมการประลองกับชั้นใช่ไหม "  มะพร้าวถามต่อ

" ใช่แล้ว   ว่าแต่  ปรับตัวอะไรเหรอ " เธอถามกลับ

" ถ้าชั้นลงแข่ง   ชั้นก็ไม่รู้ว่าตัวชั้นจะโดนฆ่าในรอบไหนเหมือนกัน  ถ้าเป็นแบบนั้น... " เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

" ..... " มะปรางเงียบไป

" เราสองคนก็อาจ..    อาจจะ " เขามองหน้าฝ่ายหญิง





จบตอน

[kingkingr]

ณ ชั้นบนสุดของหอคอย












" อีก 4 วันก็จะถึงวันแข่งแล้ว " หญิงคนนั้นคิดอะไรไปเพลินๆ

" มีคนอยู่ในเมือง 1436 คน  ดูคึกคักกันดีจัง " เธอเดินไปรอบๆห้อง












" หืม   มีบริเวณที่อุณหภูมิสูงขึ้นผิดปกติและกำลังพุ่งมาที่เมืองนี้จากทางอากาศ " เธอหยุดเดิน

" ต้องไม่ใช่คนแน่ๆ    แล้ววันนี้มัน.... " เธอนึก













" วันนี้มันไม่มีเหตุการณ์อะไรหนิ   นี้มันผิดปกติแล้ว " เธอรีบเดินออกไปที่ระเบียง

" ทุกคน  ออกมาดูนี้เร็ว " วิไลตะโกน

" มีอะไรงั้นเหรอ " เสียงของชายคนหนึ่งเดินตามเธอมา

" ดูที่ท้องฟ้าสิ " เธอชี้













" ....  ก้อนเมฆเหรอครับ " แดงพูด

" หรือให้มองนกเหรอ " สิงห์ถาม

" เดี๋ยวนะ  นี้พวกนายมองไม่เห็นกันเหรอ " วิไลประหลาดใจ

" เห็นอะไรงั้นเหรอครับ " แดงถามกลับ

" ฉันก็มองเห็นแต่เมฆ " ชายอีกคนเสริม













" ......  "  ทุกคนนิ่งเงียบ

" กว่าจะออกมาจากห้องได้นะ " แดงพูด

" อืม   เข้าใจแล้ว  คงมีแต่คุณวิไลกับผมสินะที่มองเห็นหนะ " ชายผู้มาถึงทีหลังพูด

" งั้นก็แสดงว่า... " ศักดาคิด












" เอาหละ  รอดูกันให้ดีนะ " หลังพูดจบเขาก็กระโดดไปหาอุกกาบาตนั้น

" หือ  หมอนั้นทำอะไรหนะ " สิงห์สงสัย

" เอาหละนะ  เจ้าก้อนหิน " ชายที่พุ่งใส่อุกกาบาตพูด












หมัดของเขาปะทะเข้ากับก้อนอุกกาบาต   ไฟทั้งหมดที่เคยลุกโชนก็พลันดับลงและก้อนหินจำนวนมากได้แตกสลายไปกลายเป็นเพียงฝุ่นละออง

" โอ้ "  ทันใดนั้นชาย 2 คนก็มองเห็นอุกกาบาตและอุทานออกมาอย่างอัตโนมัติ

" สิงห์  ทำลายก้อนหินที่ยังไม่สลายหมด    แดง  สร้างทางเดินให้เค้ากลับมาและทำลายเศษหินที่เหลือด้วย " วิไลสั่งชายทั้ง 2 คน












" อย่าให้ผู้คนข้างล่างต้องเดือดร้อนหละ " เธอหันมาบอกก่อนจะเดินเข้าห้องไป

" รู้แล้วหน่า  ฮึ่ยย" สิงห์พูดพร้อมปล่อยพลังออกไป












" ฉันไม่ค่อยถนัดพลังเวทย์เลยแฮะ " สิงห์พูด

" ก็คงมีแต่เรื่องนี้นี่แหละนะที่ฉันชนะนายได้หนะ  ฮ่าๆๆๆ " แดงพูด

" คงงั้นแหละ  ฮ่าๆๆๆ " ทั้งสองหัวเราะอย่างมีความสุข















" แต่ถ้าก้อนหินเมื่อสักครู่ตกลงไปสู่เมืองคงจะสร้างความเสียหายแก่เมืองได้ไม่น้อยเลยนะ " เธอพูดเสริม

" ....... " คู่สนทนาของเธอไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งนิ่งเฉยอยู่บนโซฟา

" คนที่โจมตีเป็นชาย 2 คนอยู่ที่พิกัด X 153 Y-78 " เธอพูดต่อ

" ……………… " คู่สนทนาของเธอยังคงนั่งอย่างเงียบๆ

" เธอควรไปที่นั้นก่อนที่พวกเขาจะเปลี่ยนตำแหน่งนะ  พลังของพวกเขาค่อยข้างอันตรายหากใช้มันโจมตีเมือง " หลังพูดจบคู่สนทนาก็หันมามองเธอ













" อืมม    งั้นเธอไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ " วิไลส่งยิ้มให้พิม

" ฮึ " หญิงสาวผู้มาจากการกวาดล้างแก๊งอันธพาลค่อยๆลุกและเดินจากไป












" แฮ่กๆ  เฮ้ย  พลังอุกกาบาตของชั้นเป็นยังไงบ้าง " ชายเจ้าของพลังอุกกาบาตร้องถาม

" ..... " ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเพื่อนของเขา

" เฮ้   ถึงนั้นจะเป็นพลังของชั้นแต่แกทำให้มันล่องหนแล้ว  ชั้นก็มองไม่เห็นมันนะโว้ย   มันเป็นยังไงบอกกันบ้างเซ่ " เขาเริ่มโวยวาย












" แกจะบ้าเรอะ  นั้นเป็นสุดยอดพลังของชั้นเลยนะว้อย " เขายังไม่หยุดโวยวาย

" แย่แน่ๆ   แบบนี้แย่แน่ๆ " เพื่อนของเขาเริ่มวิตก

" อะไรวะ " เขาถามด้วยความไม่พอใจ

" พวกมันรู้ตัวแล้ว  พวกมันสัมผัสถึงพลังของนายได้และทำลายมันทิ้งไปแล้ว " เพื่อนของเขาพยายามอธิบาย

" เป็นไปไม่ได้ " เขาไม่เชื่อ

" เจ้าพวกคนที่อยู่ชั้นบนสุดของหอคอยนั้น " เจ้าของพลังล่องหนกล่าวลอยๆ

" แล้วมันทำไมวะ   มันมาทำลายแก๊งของเรา  เราก็ต้องเล่นมันคืนสิวะ " ชายคนนั้นยังคงโวยวายไม่เลิก

" นี้แกไม่ฟังชั้นเลยใช่ไหมวะ   กี่ครั้งแล้วที่ชั้นเตือนแก   ไอ้คนพวกนั้น  เรา...  เราไม่ควรจะไปยุ่งกับพวกมัน " เพื่อนของเขาพูด

" ทำไมวะ  พวกมันทำไม " เขาถามกลับ

" ไอ้คนพวกนั้นหนะ   มัน... " เพื่อนของเขาพูดต่อ






-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







ทางด้านของมะปรางและมะพร้าว











" ดอกไม้นี้สวยจังเลยนะ " มะปรางพูด

" อืม  แต่ละที่ก็จะมีพืชพันธุ์ที่ต่างกันออกไป  บางชนิดที่หายากก็จะสามารถขายให้พวกหุ่นยนต์ได้นะ " มะพร้าวอธิบาย

" ฮิๆ  ดีจังเลยนะ " เธอยิ้มอ่อนๆ

" นี้มะพร้าว  ถ้าเราตายแล้วฟื้นได้   งั้นการที่คนเรามีลูกมันจะทำให้ประชากรล้นโลกรึเปล่า " เธอถาม

" ไม่หรอก  เพราะการแก่ตายหนะ  จะทำให้ฟื้นชีวิตขึ้นไม่ได้หนะ " เขาตอบ

" นายนี้รู้ทุกเรื่องจริงๆนะ  ฮิๆ " เธอพูด

" อืม   เดินทางกันต่อเถอะ  เราใกล้จะเข้าเขตป่าของกรุงเทพแล้ว " มะพร้าวพูด

" จ่ะ " เธอตอบรับ












" สวัสดี " มะพร้าวทักทายกลับ

" นายอยากจะสู้กับชั้นไหม " คนแปลกหน้าถามเขา

" ไม่เอาหละ   ใกล้จะแข่งแล้ว  ถ้าฉันมาโดนนายฆ่าคงจะเสียดายความสามารถแย่เลย   ฮ่าๆๆ " เขาตอบอย่างถ่อมตัว

" ฮ่าๆๆ  ชั้นก็ไมได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอก  งั้นชั้นขอแซงไปก่อนเลยนะ " หลังพูดจบชายนนั้นก็เดินแซงเขา 2 คนไป


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------



เวลาผ่านไปมะปรางและมะพร้าวก็เดินไปถึงเขตป่า



" หือ  ตรงนั้นมีกลุ่มคนอยู่ด้วย " มะพร้าวพูด

" เอ๋   ฉันยังมองไม่เห็นใครเลย " มะปรางพูด

" อืม  เหมือนจะมีการข่มขู่กันเกิดขึ้นด้วยนะ " เขาพูดต่อ

" เอ๋  นี้นายได้ยินเสียงไกลขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย " เธอประหลาดใจ

" ก็ความสามารถชั้นไงหละ   ป่ะ  ไปดูใกล้ๆกันเถอะ " หลังพูดจบเขาก็ตรงไปหากลุ่มคนนั้น












" เฮ้ๆ  แค่ 5000 เอง   แล้วแกก็จะเข้าเมืองได้อย่างสบายเลยนะ " คนเหล่านั้นพูด

" ....... " คนที่อยู่กลางวงยืนนิ่งเฉย

" เฮ้ยๆ  พอถึงกรุงเทพแล้วแกก็จะหาเงินใหม่ได้เองหน่า " พวกเขาพยายามหว่านล้อม

" ....... " เขายังไม่พูดอะไร

" เฮ้  นี้แกจะจ่ายไหมวะ " พวกเขาเริ่มไม่พอใจ

" เฮ้ย  พวกแกหยุดเลยนะ  การเข้าเมืองกรุงเทพหรือเมืองไหนๆเขาไม่มีค่าผ่านทางกันหรอกนะ " มะพร้าวเดินเข้าไปขัดจังหวะ

" โอ้   มีคนมาด้วย " หนึ่งในกลุ่มคนพูดขึ้นมา

" พวกแกรู้ใช่ไหม  ในเมืองกรุงเทพการฆ่ากันหนะมันผิดกฎหมาย " เขาพูดเสริม

" แต่นี้ยังไม่ถึงตัวเมืองเลยนะเว้ย  ฮ่าๆๆ " พวกเขาคนหนึ่งพูด

" ใช่แล้ว  นี้ดีแค่ไหนแล้วที่พวกเราแค่ไถเงิน    ดีแค่ไหนที่พวกเราไม่ฆ่าทิ้งหนะ   หัดรักชีวิตกันบ้างสิเว้ย " หนึ่งในนั้นพูดต่อ

" แต่มันไม่ถูกต้อง   พวกแกไม่ควรมาทำแบบนี้ " มะพร้าวพูด

" อ่ะ  ง่ายๆเลยนะ  พวกแกเดิทางกันมาตั้งไกล  กะอีแค่จ่ายเงิน 5000 บาทก็จะถึงจุดหมายแล้ว  พวกแกจะงกอะไรกันวะ " พวกเขาพูด

" หรือจะตายแล้วไปสุ่มเกิดที่เมืองอื่นหละ ห่ะ " หนึ่งในนั้นพูด














" .... " มะพร้าวนิ่งแล้วมองคนเหล่านั้น

" ก็จริงนะ  นี้ยังไม่เข้าเขตกรุงเทพเลย " เขาพูด

" ใช่แล้ว " หนึ่งในนั้นพูด

" งั้นนายเอาดาบไปแทนเงิน 5000 ได้รึเปล่าหละ " มะพร้าวถาม

" โอ้  เอาสิๆ " พวกเขาตอบรับ

" อ่ะ "  มะพร้าวชูมือขึ้น













" เฮ้ย!! " คนเหล่านั้นตกใจ

" ไอ้บ้านี้ " หนึ่งในนั้นพุ่งใส่มะพร้าว












" โอ้ยย  มือชั้น   เจ้าบ้านี้หัวแข็งชะมัด " เขาชักมือกลับเพราะความเจ็บปวด

" ขอบใจที่ช่วยนะ " เหยื่อก่อนหน้านี้พูดกับมะพร้าวและวิ่งหายไป

" ฮึ " มะพร้าวแกว่งดาบโจมตีศัตรูท่ามกลางวงล้อม












" อั่ค "  ผู้ถูกฟันร้องด้วยความเจ็บปวดและร่างสลายไป

" รุมมัน  ฆ่ามันเลย " กลุ่มคนที่มีใบหน้าเหมือนกันรุมโจมตีมะพร้าว












" มะปราง  เจ้าพวกนี้เป็นเพียงร่างที่ถูกสร้างมาจากพลังพิเศษ   พวกมันไม่เก่งนักหรอก  เธอชนะมันได้นะ " เขาพูดพร้อมกับเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว

" ก็ไม่แน่หรอกนะ "  เสียงดังมาจากด้านหลังของมะพร้าวและร่างทุกร่างก็หยุดการเคลื่อนไหว

" พอได้แล้ว " เจ้าของเสียงเมื่อสักครู่พูดซ้ำ











" ขอโทษนะมะพร้าว  พอรู้ตัวอีกทีเจ้านี้ก็อยู่ข้างหลังชั้นแล้ว " มะปรางพูด

" โอเค  เราจะทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น  แต่แกต้องจ่ายเงินมาให้เรา 2 คนเป็นเงิน 10000 บาท " คนที่จับมะปรางได้พูด

" อืม..  ถ้าเราฆ่าผู้ใช้พลังแล้วเจ้าร่างพวกนี้ก็จะหายไปสินะ " มะพร้าวคิด

" ถ้าตุกติกฉันฆ่าผู้หญิงคนนี้แน่ " ชายคนที่เอาดาบจ่อมะปรางพูด

" เอาหละนะ " แล้วมะพร้าวก็วิ่งด้วยความเร็วสูงไปยังเป้าหมายหมายจะฆ่าทิ้งเสีย  แต่ดาบของเขาก็ถูกหยุดไว้ได้ด้วยมือเปล่า

" คนส่วนใหญ่ก็คงจะคิดว่าผมเป็นผู้สร้างร่างพวกนั้น  แต่คุณควรดูนี้ก่อน " เป้าหมายที่หยุดดาบเขาไว้ได้พูด














" หา    ผู้ใช้พลังไฟ  งั้นเจ้าของพลังร่างพวกนั้นไม่ใช่นายเหรอ " มะพร้าวถึงกับตะลึง

" บ้าเอ้ยยยย " เขารีบวิ่งกลับไปดูมะปราง แต่...



" ไม่นะ... " มะพร้าวพูด



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



" โอเค  เราจะทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น  แต่แกต้องจ่ายเงินมาให้เรา 2 คนเป็นเงิน 10000 บาท " เวลาได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง

" มะพร้าว " มะปรางตะโกน

" ห่ะ " มะพร้าวหยุดคิดแผนต่อและสังเกตเห็นอาการเหงื่อออกผิดปกติของมะปราง

" จ่ายเงินเค้าไปเถอะนะ  คิดดูดีๆสิ " เธอพูด

" ใช่แล้ว  ใช้การมองคลื่นความร้อนในการตรวจจับสิ่งมีชีวิต " มะพร้าคิด

" ยอมเถอะนะ  เงินแค่นี้เอง " มะปรางพยายามพูดเพื่อถ่วงเวลา

" อ่อ   เห็นแล้ว  อยู่ไกลจากตรงนี้มาก  หมอนั้นคงวางแผนมาอย่างดีแล้วสินะ   งั้นก็ปั้มพลังงานไปที่กล้ามเนื้อแขนเยอะๆ " มะพร้าวคิดต่อ

" นี้แกจะจ่ายไหมห่ะ " หนึ่งในคนกลุ่มนั้นพูด

ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาไม่ถึง 2 วินาที  การเรียกใช้ดาบและการขว้างดาบด้วยแขนของเขาที่ถูกอัดพลังอย่างเต็มที่  และดาบอันแหลมคมของเขาก็ถูกขว้างด้วยความเร็วสูง












" อั่ค " เป้าหมายของเขาตายในทันทีและร่างทหารของเขาก็สลายไป

" เฮ้ออออ " มะปรางทรุดลงกับพื้น












" เธอ   เป็นอะไรมากไหม " มะพร้าวถาม

" ..... " เธอยังไม่หายตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

" โทดทีนะ  เป็นเพราะชั้นคิดผิดเอง " เขาพูด

" ไม่หรอก   ถ้าไม่มีนายชั้นคงมาไม่ถึงขนาดนี้หรอก " เธอพูด

" อืม   งั้นก็นั่งพักอีกสักหน่อยละกัน " เขาก็นั่งลงเช่นกัน

" อืม  ขอบใจนะ " เธอพูด













" อืมม  เป็นคุณนั้นเอง " ชายคนนั้นพูดจากระยะที่ไกลจาก 2 คนนั้นมาก

" หวังว่าเราคงจะได้เจอกันในการประลองรอบลึกๆนะ   ถ้ายังไม่ตายซะก่อน... " เขาพูดและเดินจากไป

จบตอน

[kingkingr]

คำเตือน  การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย  แต่ไม่ผิดในการ์ตูนเรื่องนี้  อิอิ













" ยะฮู้วววว   ถูกอีกแล้วๆๆๆ "มะปรางร้องออกมาด้วยความดีใจ

" โหวว  3 รอบติดเลยนะเนี้ย  ทำได้ยังไงเนี้ย " ชายผู้ร่วมชะตากรรมถามมะปราง

" แฮะๆ  เดาเก่งนิดหน่อยหนะ " เธอตอบเลี่ยงๆค่อยเดินถอยห่างออกไป

" ไปวงไฮโลต่อดีกว่า "  เธอพูดอย่างร่าเริง













" ผู้หญิงคนนั้นโชคดีชะมัดเลยแฮะ  นายว่าไหม "  ชายผู้ที่ยืนมองมะปรางถามเพื่อนของเขา

" ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ  แต่ว่า.. " เพื่อนของเขาพูด

















ตัดมาที่ทางด้านของมะพร้าว

ณ ร้านเครื่องดื่มแห่งหนึ่งในกรุงเทพ

" อืม " มะพร้าวนั่งมองคนอื่นที่อยู่ในร้านนี้












" เฮ้  นี้นายยังได้สมาชิกไม่ครบทีมงั้นเหรอ "  ชายที่นั่งติดๆกับเขาทักทาย

" อืม  ใช่แล้ว " มะพร้าวตอบ

" ฮ่ะๆๆ  แย่หน่อยนะ  อีก 3 วัน จะแข่งอยู่แล้วแท้ๆเชียว  เวลาไม่ค่อยมีแล้วอย่าเรื่องมากนักสิ " เขาตอบ

" ยังไงเหรอ " มะพร้าวถาม











" ปีศาจงั้นเหรอ " มะพร้าวพูด

" ใช่แล้ว  หาคนไม่ได้จริงๆมันก็ต้องทำแบบนี้แหละ  พยายามเข้าหละ  ฮ่าๆๆ  " เขาตบไหล่มะพร้าว

" ขอบใจนะ "  มะพร้าวตอบกลับ



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------















" ว้าาา  ไม่โดนซะได้  แย่จัง " มะปรางพูดกับตัวเอง

" เสียใจด้วยนะครับ   ว่าแต่อยากจะลองแก้มืออีกสักเกมไหมครับ "  พ่อค้าถามเธอ

" ไม่หละค่ะ  ฉันเหนื่อยแล้ว " เธอตอบกลับ

" หืม  แต่คุณเพิ่งจะเล่นไปเกมเดียวเองนะครับ  เหนื่อยซะแล้วหรือ" พ่อค้าพูด














" งั้นเอาไว้โอกาสหน้าดีกว่านะคะ "  มะปรางพูดแล้วค่อยๆเดินจากไป

" ยินดีอย่างยิ่งครับ "  เขาพูดส่งท้าย

มะปรางเดินไปนั่งพักที่ม้านั่งตัวหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากเขตศูนย์การค้า













" คงจะใช้พลังมากไปหน่อยแฮะ  แถมยังโดนสงสัยอีก  ดีนะที่ยังเก็บความลับเรื่องพลังไว้ได้ "  เธอพูดกับตัวเอง

" ฮู้ววว  หายใจเข้าลึกๆ  ผ่อนคลายๆ " เธอพยายามทำให้ตัวเองดีขึ้นแล้วก็มีคนเดินเข้ามาหาเธอ













" เอ่อ  อยู่ในที่ผู้คนแออัดแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีหนะคะ  เลยมานั่งพักสักหน่อย  "  เธอตอบชายแปลกหน้า

" อ่อ  เผอิญเมื่อสักครู่เห็นคุณเล่นอยู่ในสถานเสี่ยงดวง  เห็นว่าคุณค่อนข้างดวงดีเลยทีเดียว  เลยอยากจะมาเล่นเกมด้วยสักหน่อย " เขาพูด

" เอ๋  เกมอะไรเหรอค่ะ " เธอถาม

" ก็   มีไผ่หนึ่งสำรับ  ให้คุณคิดไว้หนึ่งใบแล้วผมจะลองทายดู   แค่นั้นเองครับ " เขาพูด

" โอเค  เรียบร้อย " เธอบอกเขา














" เอ๋   ได้ยังไงกัน "  มะปรางคิดในใจ

" ว้าว  ต้องถูกแน่ๆเลย "  เขาพูด

" ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ  ต้องลองใหม่ " มะปรางคิดในใจพร้อมกับตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" ก็   มีไผ่หนึ่งสำรับ  ให้คุณคิดไว้หนึ่งใบ.... " เขากำลังอธิบายเกมของเขาแต่มะปรางก็ขัดจังหวะขึ้นมา

" ขอโทษด้วยนะ  แต่ฉันต้องไปแล้ว " มะปรางพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินหนีไปอย่างเร่งรีบ

" อืม..  " ชายคนนั้นหันไปมองตามมะปราง

" ใช่เลย  เราเดาไผ่เขาถูกและเขาคงประหลาดใจมาก   จนต้องขอดูใหม่   แต่ก็กลัวจะเสียฟอร์ม  ดูจากการเหนื่อยเมื่อสักครู่แสดงว่าน่าจะใช้พลังพิเศษไปสัก 2-3 ครั้ง  งั้นก็แสดงว่า  ผู้หญิงคนนั้น..... " ชายแปลกหน้าคนนั้นวิเคราะห์มะปรางอย่างละเอียด




-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



เวลาต่อมา   มะปรางเดินเรื่อยเปื่อยไปทั่วเมือง  จนเธอเดินไปพบกับเสียงที่เธอแสนจะคุ้นเคย

" .... " เธอค่อยๆชะโงกหน้าไปดูเจ้าของเสียงแต่ด้วยระยะห่างทำให้เธอไม่สามารถได้ยินอย่างชัดเจนว่าเขาพูดอะไรกัน














" ฮิๆๆ  ที่นี้ดูสงบดีนะ " มะพร้าวพูด

" แต่เมื่อวานมีคนพยายามโจมตีเมืองด้วยอุกกาบาตและพลังเวทยนต์ล่องหนหนะสิ "  คู่สนทนาของเขาตอบ  และแน่นอนว่านั้นคือวิไลนั้นเอง















" อืม  ถ้าไม่มีเจ้า 4 คนนั้นช่วยคงแย่แน่ๆ " มะพร้าวพูด

" ถ้าถึงเวลานั้นก็คงต้องหาคนใหม่ที่มีฝีมือมาแทนที่พวกเขาหละนะ " วิไลพูด

" งั้นเธอจะเตรียมหาคนมาแทนได้เลย " เขาพูด














" อือฮือ  ดูนายจะมั่นใจในความสามารถของนายมากเลยนะ   เอ๋  หรือจะเป็นเพราะความสามารถของผู้หญิงที่แอบฟังอยู่ตรงนั้นกันนะ " เธอพูด

" หาาา  " มะพร้าวหันไปมองตอบที่วิไลบอก

" อุ๊ยย " มะปรางอุทานออกมาเมื่อรู้ว่าถูกเจอตัว

" แล้วค่อยพบกัน "  วิไลพูดพร้อมกับเดินจากไป

" โทดทีนะ  ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังหนะ    แต่   แต่ฉันไม่ได้ยินนะ "  มะปรางรีบพูดก่อน

" เอาเถอะ   ฉันไม่ว่าอะไรหรอก   ตอนนี้รีบกลับไปนอน  พรุ่งนี้เราต้องเดินทางอีก " เขาพูด

" คะ  " เธอตอบ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



วันถัดมา  บริเวณป่าใกล้ๆกับปทุมธานี













" เฮ้ๆ  ทำไมนายเอาแต่โจมตีตรงๆแบบนี้หละ "  มะพร้าวถามคู่ต่อสู้

" แกก็อย่าเอาแต่ป้องกันกับหลบสิวะ " ปีศาจตนนั้นตอบ

" ฉันหมายถึง  ทำไมนายไม่ยอมใช้พลังพิเศษหละ   รู้ไหมว่าแม้แต่มีร่างกายเป็นปีศาจ  ก็สามารถฝึกให้คล่องได้หนะ  " มะพร้าวอธิบาย

" พอทีเถอะโว้ย " ปีศาจตนนั้นตะโกนใส่

" .... " มะพร้าวนิ่งไป

" ต่อให้พลังดีแค่ไหนแต่อยู่ในร่างแบบนี้มันก็ไม่มีประโยชน์ " ปีศาจพูด













" ร่างกายนี้มันห่วย  มันไม่มีอะไรดีเลย   ทำไมต้องมีการสุ่มเกิดเป็นปีศาจด้วยวะ " ปีศาจร้องตะโกนถึงสิ่งที่ตนขัดข้องใจ

" มะปราง   มองไปที่ต้นไม้ด้านหลังเธอ "  มะพร้าวหันไปมองมะปราง

" ห่ะ " เธอหันไปมองตามที่เขาว่า

" ข้าไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้เลยโว้ยย " ปีศาจตะโกนลั่น













" แล้วไอ้ร่างที่มีอาวุธติดตัว  ร่างกายแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ธรรมดา  และยังใช้ความสามารถพิเศษได้เหมือนมนุษย์มันแย่ตรงไหนกัน ทำไมพวกเจ้าถึงคิดว่าได้มันมาแล้วโชคร้าย "  มะพร้าวถามพร้อมกับเดินตรงไปหาปีศาจตนนั้น

" ถ้าแกโดนเองแกก็จะรู้  " ปีศาจพูด

" มะพร้าว  นายจะให้ฉันดูอะไรเหรอ  ไม่เห็นมีอะไรที่ต้นไม้เลย " มะปรางพูด

" อ่อ  คือมัน.. " มะพร้าวพูด














" เพิ่งเคยทำให้เล็บยาวและแข็งกระทันหันแฮะ  มีประโยชน์ใช้ได้นี้นา "  มะพร้าวคิดพร้อมกับเดินไปตามทาง

" ใช้มีดตัดเล็บเสร็จก็เอามาคืนฉันสิ "  มะปรางพูด

" อ่ะ  ขอบใจ " เขายื่นมีดตัดเล็บคืนให้มะปราง

" แล้วเราจะไปไหนกันอีกเหรอ  ฉันนึกว่าถึงกรุงเทพแล้วจะพอแล้วซะอีก " มะปรางถาม

" นั้นสินะ " เสียงดังมาจากด้านหลังของทั้ง 2 คน















" ฮ้าา  นายนั้นเอง  " มะพร้าวพูดออกมาด้วยความดีใจ

" เอ๋  คนรู้จักเหรอ  " มะปรางถาม

" ฉันคิดว่าไม่นะ " พิชัยตอบ

" ดีเลย   ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนายอยู่พอดี " มะพร้าวพูดกับพิชัย

" อืม  เอาไว้ก่อนนะ   ตอนนี้ฉันอยากให้พวกนาย 2 คนดูอะไรตรงนั้นก่อน "  เขาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังชายคนหนึ่ง















" หา  ตำนานคนนั้นหนะเหรอ " มะปรางตกใจ

" ใช่แล้ว  เขายอมให้ฉันอยู่ทีมด้วย  และตอนนี้เรากำลังมารับเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่ง " พิชัยพูดด้วยความภูมิใจ

" จริงเหรอ " มะพร้าวถาม

" แน่สิ   นั้นไง  เธอมาได้ทันเวลาพอดี(อย่างกับนัดกันไว้)  " พิชัยชี้นิ้วไปที่หญิงสาวที่กำลังเดินมา














" ฮึๆๆ  ในที่สุด   มาเถอะจัน   การแข่งขันรอบนี้เราต้องชนะ   เราจะไปร่วมกันสร้างประวัติศาสตร์อีกครั้ง " จิราเมธพูด

" ฮึ... " จันพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม

" กับแกหนะเหรอ " เธอพูด















" เฮ้ย "  พิชัยร้องด้วยความตกใจ

" ห๊าา   ทำไมกัน "  มะปรางเองก็ตกใจเช่นกัน

" มะพร้าว  นะ.... " มะปรางจะหันไปถามมะพร้าว  แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยู่ซะแล้ว















" มะพร้าวววว " มะปรางตะโกน

" ระ  เร็วมาก " พิชัยตกตะลึง

" อะไรกัน "  มะปรางประหลาดใจอย่างมาก

" ใครอนุญาติให้เธอฆ่าคนตามใจชอบแบบนี้ " มะพร้าวตะโกน

" อะไรของหมอนั้นวะเนี้ย " พิชัยพูด

" แล้วนายมีสิทธิมีห้ามฉันรึ " จันพูดพร้อมกับหันมามองหน้ามะพร้าว














" ก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าเขาเลยหนิ " มะพร้าวพูด

" หมอนั้นมันปลอมตัวเป็นนายนะ   ชั้นก็ต้องโมโหสิ " หญิงที่เพิ่งฆ่าคนตายไปพูด

" แต่มันก็ไม่ได้มีข้อห้ามห้ามทำแบบนั้นสักหน่อย " มะพร้าวยังคงพูดในลักษณะเดิม

" เดี๋ยวนะ " พิชัยพูด

" ปลอมตัว..  จริงเหรอมะพร้าว " มะปรางแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น  















" อืม   โทดทีนะที่ไม่บอกความจริง " เขาหันไปตอบมะปราง

" แล้วก็นายพิชัย  โทดทีนะที่คู่หูของชั้นดันฆ่าสมาชิกทีมนายตายไปหนะ " มะพร้าวหรือจิราเมธพูด

" ครับไม่เป็นไรหรอกครับ   ต้องขอบคุณคุณซะอีกที่ช่วยทำให้ผมรู้ตัว " พิชัยตอบ

" งั้นเพื่อเป็นการขอโทษ  มาร่วมทีมกับฉันไหมหละ " เขายื่นข้อเสนอ

" เอ๋  จริงเหรอครับ   ผมเข้าครับ" พิชัยดีใจอย่างมาก

" เยี่ยมเลย  เท่านี้ก็ครบทีม 4 คนแล้ว " จิราเมธพูด

" เอาหละ  ได้เวลาแล้ว  ไปลุยกันเถอะ " เขาพูดปลุกใจ  และเดินนำสมาชิกทีมเพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงเทพอีกครั้ง




จบตอน



หายไปนานเลยทีเดียวสำหรับการลงการ์ตูนเรื่องนี้

ตอนต่อๆไปก็อาจจะออกช้านิดหน่อยนะครับเพราะไม่ได้วาดเป็นงานหลักและเริ่มขี้เกียจแล้ว อิอิ

สุขสันต์วันสงกรานต์ครับผม

[kingkingr]

ณ ร้านเสื้อผ้าสตรีในกรุงเทพ

" แปปนึงน้าา " เสียงของมะปรางดังออกมาจากห้องลองชุด

" อืมมม " ผู้ที่ไปกับเธอตอบกลับมา

" เสร็จแล้วจ้า " มะปรางพูดพร้อมกับเดินออกมา













" เธอคิดว่าฉันใส่ชุดนี้แล้วเป็นยังไงบ้าง " หล่อนถามจันที่นั่งดูอยู่

" หันหลังหน่อยสิ " ตันพูด












" เอ่อ..  ฉันว่ามันแขวนอยู่ที่เดิมจะดีกว่านะ " เธอตอบ

" หงะ  ใจร้าย " มะปรางพูด

" ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น  ฉันหมายถึง.. " จันพูด













" ห๊าาาา " มะปรางตกใจ

" พูดเล่นหน่า  ฮ่าๆๆ  " จันหัวเราะ

" โอเค  งั้นฉันเอาชุดนี้แหละ " แล้วทั้งสองก็เดินออกจากร้าน














" นี้เธอแน่ใจนะว่าจะเดินเล่นอยู่แบบนี้หนะ " จันถามมะปราง

" ก็ฉันไม่เคยเจอเมืองที่ใหญ่โตและเจริญแบบนี้มาก่อนนี้นา  ขอฉันเที่ยวหน่อยสิ " มะปรางตอบ

" แต่อีกแค่ไม่กี่วันก็จะแข่งแล้วนะ  เธอพร้อมแล้วเหรอ " จันถาม

" แต่มะพร้าวชวนฉันเข้าทีมให้สมาชิกครบเฉยๆไม่ใช่เหรอ  นี้ฉันต้องลงสู้ใช่ไหมเนี้ย " เธอถามกลับ

" ก็ต้องมีบ้างแหละ... " จันตอบ












" แต่สู้ไม่ได้เธอก็ขอยอมแพ้เลยก็ได้นะ " จันพูดต่อ

" จ้าา " เธอตอบรับ

" เพราะฉันกับจิราเมธก็สู้กันไหวอยู่แล้วแหละ " จันหยุดเดินต่อ












" มีอะไรเหรอ " มะปรางถาม

" รอบนี้จิราเมธเขาดูมั่นใจกว่าครั้งก่อนๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสามารพิเศษที่มีหรือเพราะอะไร " จันพูด

" ไม่เป็นไรหน่า  ฉันจะพยายามสู้อย่างเต็มที่ " มะปรางตอบ

" อืม " เธอตอบกลับ









-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





วันต่อมา  ณ ภายในหอคอย















" ทำไมมีคนมากมายขนาดเนี้ย  พวกเขามาทำอะไรกันเหรอ " มะปรางถามอย่างสงสัย

" พวกเขาเป็นนักสู้ที่จะมาแข่งไงหละ " จิราเมธตอบ

" หาา  คนในนี้มีมากกว่า 500 คนเลยนะ " มะปรางตกใจ

" ใช่แล้วหละ " เขาตอบ

" เอ่อ  นี้พวกนายซ้อมกันไม่ระวังเลยหรือไงหะ   ถึงได้แขนหักแบบนี้ " จันถาม

" แฮะๆ  ผมไม่ระวังเองแหละครับ " พิชัยตอบ

" ไม่เป็นไรหน่า  วันนี้แค่มาลงทะเบียนเอง  ถ้าได้เข้าร่วมก็เรียบร้อยเองหละหน่า " จิราเมธกล่าว

" นี้จัน เราไปดูร้านเสื้อผ้าตรงนั้นกันเถอะ " มะปรางชวน

" หา  เธอนี้มัน... " จันพูด

" ไปเถอะ  เรามีเวลาอีกนานกว่าจะถึงคิวของเรา " จิราเมธพูด

" จันดูสิ  ร้าค้าเยอะแยะเลย " เธอพูด

" ก็จัดปีละครั้งถามมีคนมาเข้าร่วมมากมายขนาดนี้  ก็เป็นธรรมดาแหละที่พวกเขาจะใช้โอกาสนี้สร้างรายได้กัน " จันตอบ













" เดี๋ยวนะ 2 คนนั้น " มะปรางหยุดเดิน

" หือ เจ้าพวกนั้นหนะนะ " จันมองดู













" .... " มะปรางไม่พูดอะไร

" เคยโดนเขาฆ่างั้นเหรอ " จันถาม

" คือ  เอ่อ... " มะปรางพูด

" เออๆ  เดี๋ยวฉันแก้แค้นให้ " จันกล่าว

" เอ๋  มะ ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้  คือฉันไม่ได้ตายจริงๆซะหน่อย " มะปรางรีบห้าม

" อืม  งั้นก็ไปกันเถอะ " หลังพูดจบก็มีกลุ่มคนเดินผ่านมะปรางและจันและหนึ่งในนั้นก็หันมามองมะปราง














" ผู้ชายคนนั้น... " มะปรางพูดขึ้นมาลอยๆ

" รู้จักกันเหรอ " จันถาม

" ก็ไม่เชิงนะ  เหมือนเค้าจะ..  เอ่อ  ไม่รู้สิ...   อ่านใจได้มั้ง " เธอพูดไปตามความคิดของเธอ

" ผู้ชายคนนั้นดูไม่มีพิษสงอะไรหรอก  ปัญหาคือผู้หญิงผมสั้นนั้นต่างหาก " จันพูด

" เอ๋  ทำไมเหรอ " มะปราวถามด้วยความสงสัย

" เมื่อการแข่งขันรอบที่แล้ว ยัยนั่น... " จันพูด













" เขาเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ " เธอถาม

" เฮ้คู่หู " เสียงดังมาจากด้านหลังของจันและมะปราง














" มะพร้าว " มะปรางพูด

" โทดทีนะ  แต่ถึงคิวของพวกเราแล้วหละ " จิราเมธพูด

" ฮึ " จันรู้สึกหงุดหงิดกับการที่ได้เห็นน่าศัตรูของเธอ

" เอาหน่า  เราก็ฆ่าคนอื่นไปเยอะเหมือนกัน  โดนฆ่าคืนบ้างก็ไม่เป็นไรหนิ " จิราเมธกล่าว

" คงงั้นแหละ " เธอพูด

" ไม่เอาหน่า  อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ  ร่าเริงๆหน่อยย " มะปรางพูด

" ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรซักหน่อย " จันพูด

" เย้  งั้นเราก็ๆปกันเถอะ " มะปรางพูด

" อืม  ไปกัน " หลังจันพูดจบทุกพวกเขาก็เดินเข้าประตูไป

" ... ดีจังเลยนะผู้หญิงที่ร่าเริงแบบนั้นหนะ " หญิงสาวผู้ยืนห่างออกไปกล่าวออกมาลอยๆ

" เราไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอเลย  เฮ้อ " เธอถอนหายใจ













เมื่อพวกเขาประตูไปก็พบกับห้องๆหนึ่งที่มีผู้หญิงยืนรออยู่คนเดึยว












" ห่ะ  ทำไมถึง... " พิชัยตกใจที่ถูกรู้ชื่อของตน

" เฮ้อ  นี้เธอเข้าใจไหมเนี้ย  ที่ฉันใส่ฮู้ดนี้ก็เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ตัวจริงของฉันนะ "จันไม่พอใจ

" ฮิๆ " วิลัยหัวเราะเบาๆ

" เอาหละ  มาดูแต้มของพวกเธอกันเถอะ " เธอพูดต่่อ

" แต้มคืออะไรเหรอ " มะปรางพูดออกมา

" แต้มที่ว่าคือคะแนนสะสมที่ได้รับจากการสังหารผู้อื่นหรือสังหารสัตว์ประหลาดและจะลดลงหากถูกฆ่าหรือฆ่าตัวตาย " วิลัยอธิบาย

" โดยแต้มยิ่งมีมากยิ่งทำให้ความสามารถพิเศษถูกเพิ่มระดับขึ้น " เธอกล่าวเสริม

" ก็อย่างเช่น พลังรุนแรงขึ้น  ใช้พลังงานน้อยลง  รัศมีกว้างขึ้น ส่วนการที่จะใช้ความสามารถให้ได้หลากหลายนั้นจะมาจากความเข้าใจและการฝึกฝนหนะ " จิราเมธพูดเสริม

" เอาหละ  เริ่มที่เธอเลยนะจัน " วิลัยพูด



" เยอะชะมัด " จิราเมธอุทานขึ้นมา

" แต่  แต่ชั้นก็พยายามแล้วนะ  ชั้นก็พยายามฆ่าแค่ในการแข่งขันนี้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเพิ่มลดของแต้ม  ชั้นก็หนีไปอยู่ในถ้ำที่ปราศจากผู้คน  แต่ก็มีไอ้พวกบ้าตามมารังควานชั้น  แล้วจะให้ชั้นทำยังไงหละ  จะให้ชั้นตายให้แต้มลดงั้นเหรอ " จันพยายามพูดให้จิราเมธเข้าใจตน

" ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย  อย่าคิดมากสิ อ่ะ ตาฉันมั้ง " จิราเมธพูด

" 133 " จันพูด

" คุณจิราเมธ  ผมไม่มั่นใจว่าแต้มของผมเป็นเท่าไหร่นะครับ มันอาจจะเกินก็ได้ " พิชัยพูดอย่างวิตก

" อย่าคิดมากกันสิพวกนาย  วิลัย " จิราเมธบอกให้วิลัยวัดแต้มของพิชัย













" บ้าเอ้ย " จันอุทาน

" มะ  ไม่จริงหน่า  เป็นเพราะผมแท้ๆ " พิชัยพูด

" เอ๋  เกิดอะไรขึ้นเหรอ " มะปรางถาม  

" การแข่งขันนี้ต้องใช้คน 4 คนเป็นหนึ่งทีม และแต้มต้องรวมกันไม่เกิน 500 แต้มเพื่อให้คนเก่งๆไม่อยู่รวมตัวกัน " จันพูด

" แต่แค่เรา 3 คนก็ 505 แต้มแล้ว  มันเกิน... " พิชัยพูดต่อ

" อะไรกัน... " มะปรางก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน

" ไม่เอาหน่า  วิลัย วัดแต้มให้มะปรางหน่อยสิ " จิราเมธพูด

 












" เฮ้ย  จริงเหรอเนี้ย " จันตกใจอย่างมาก

" งั้นก็แสดงว่า.... " พิชัยเองก็ตกใขเช่นกัน

" แต้ม 500 พอดีจ้า " วิลัยพูด

" ว้าววว " พิชัยและจันดีใจอย่างมาก

" ยินดีด้วยนะ " วิลัยพูดและส่งยิ้มอ่อนๆให้

" เธอนี้เยี่ยมจริงๆ  ถ้าไม่มีเธอพวกเราต้องแย่แน่ๆเลยมะปราง " จันพูดด้วยความยินดี

" นี้ฉันควรจะภูมิใจใช่ไหมเนี้ย ฮือๆ " มะปรางพูด

" เอาหละ  ทีมของพวกนายเข้ารอบแน่ๆแล้ว " หลังพูดเสร็จเธอก็แบมือไปที่พิชัย

" ขอบใจนะ " จิราเมธพูดขึ้นมา

" เอ๊ะ  แขนฉันหายเจ็บแล้ว  นี้คือพลังของคุณงั้นเหรอ  " พิชัยพูดกับวิลัย

" ฮิๆ  ต่อไปก็ปัญหาหลักของเธอแล้วนะจิราเมธ " วิลัยกล่าว

" แย่หละสิ  ฉันลืมนึกถึงมันไปซะสนิทเลย " จิราเมธพูดขึ้นมาด้วยความวิตก

" เอ๋  มีอะไรอีกเหรอ " มะปรางถาม

" ชื่อทีม.... " จันตอบพร้อมกับเริ่มเครียดตาม


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


หลังจากพวกเขาออกมานอกห้องแล้วก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา

" ให้ตายสิ   ทำไมคนชวนถึงได้มาสายนักหละ " ชายผู้ซึ่งมะปรางและจิราเมธคุ้นหน้าเป็นอย่างดีเดินเข้ามาทักทาย














" ไม่คิดจะปกปิดพลังเลยเหรอ " จิราเมธรับกระป๋องน้ำมาจากโอม

" มันไม่จำเป็นสำหรับฉัน " โอมตอบ

" ฉันดีใจที่นายมานะ " จิราเมธพูด

" เพื่อที่จะได้ฆ่า"ยัยนั่น"แล้วหละก็   ให้ทำอะไรก็ยอม " เขาพูด

" เอาหละทุกคนฟังทางนี้ " เสียงดังออกมาจากลำโพงทุกทิศทางของห้องโถงกลาง

" เสียงผู้หญิงที่ชื่อวิลัยนี้นา " มะปรางจำเสียงนี้ได้

" เนื่องจากมีทีมมาสมัครมากถึง 142 ทีม แต่เรารับเพียง 128 ทีมดังนั้นเราจะใช้กฎเดิม " เสียงประกาศยังดังต่อไป

" นั่นคือกำหนดแต้มขั้นต่ำและทีมที่มีแต้มน้อยกว่าเกณฑ์นี้จะถูกตัดสิทธิ์ทันที " สมาชิกทีมทุกทีมต่างพากันตั้งใจฟังเสียงประกาศนั้น

" และเกณฑ์ขั้นต่ำที่คำนวณมาจากแต้มของพวกคุณนั้น  มีค่าเท่ากับ... " หลายทีมที่คะแนนน้อยเริ่มพากันทำหน้าเครียด














" เย้  ได้โว้ยย " หลายทีมโห่ร้องดีใจที่ผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำนี้มาได้

" โห่  เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมด " บางคนพูดขึ้นมา

" ขาดอีกนิดเดียวบ้าเอ้ย  อุตส่าห์ฝึกวิชามาแทบเป็นแทบตาย " ชายหนุ่มผู้ใส่เสื้อนักเรียนที่ปักชื่อ"สมหมาย"พูดขึ้นมาอย่างเสียดาย

" ถ้าเรา..  ถ้าเราฆ่าได้เพิ่มอีกสักคนแต้มทีมเราจะต้องถึงเกณฑ์แน่ๆ  ใช่แล้ว " เมื่อเขาคิดได้ดังนั้นเขาก็เหลือไปเห็นปีศาจตนหนึ่งที่เป็นสมาชิกของทีมอื่นที่ดูแล้วน่าจะอ่อนแอที่สุดในทีม















" ได้การหละ  ดูเหมือนจะเป็นตัวเกาะทีมเฉยๆนะ " หลังเขาคิดเสร็จเขาก็เสกมีดแล้วเล็ก อาวุธประจำตัวของเขาออกมา

" โทดทีละกันนะ " แล้วเขาก็พุ่งตรงไปยังปีศาจตนนั้น














" .... " ปีศาจตนนั้นหันมามองหน้าเขาอย่างใจเย็น

" ขะ ขยับไม่ได้ " เขาพูด














" เฮ้ๆ  อย่าทำแบบนั้นกับสมาชิกทีมของเราสิ " ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาจากด้านหลังของเขา



" อะไรกัน " เขารู้สึกเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย

แล้วทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ กลางดึกที่บ้านพักที่กลุ่มของจิราเมธ













ที่ห้องของมะปรางมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองเธอยู่

" ทำไมยังไม่นอนหละ " จิราเมธเดินเข้าหามาจากด้านหลัง















" ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตั้งใจจะมาต่อสู้ใช่ไหม  เหตุผลที่นายรับเธอเข้ามาคงไม่ใช่แค่เพราะคะแนนของเธอต่ำใช่ไหม " จันถามเขา

" มะปรางเขาเป็นคนฉลาดและพลังของเธอก็มีประโยชน์มาก " จิราเมธตอบ

" แต่ดูๆแล้วเธอไม่เคยต่อสู้เลยหนิ " เธอถามต่อ

" ฉันก็ฝึกให้บ้างแล้วหละ  มีอะไรอีกรึเปล่า " เขาตอบกลับ

" ฉันว่านายดูมั่นใจกับการแข่งขันครั้งนี้มากเลยนะ  ถ้างั้น... "



จบตอน



หายไปนานมากเลยครับกับการ์ตูนเรื่องนี้   พอดีติดสอบบวกกับขี้เกียจด้วยเล็กน้อย  อิอิ

เว็บนี้ยังเหลือคนอยู่ไหมครับเนี้ย อิอิ

[kingkingr]

ณ หอคอยประหลาด











จิราเมธและเพื่อนอยู่ในหอคอยและพร้อมแข่งขันแล้ว













" เธอขำอะไรเหรอ " จิราเมธถามวิลัย

" ดูแต่ละครั้งสิ  ฉันหละอดขำชื่อทีมของนายไม่ได้เลย " วิลัยตามอยางมีอารมณ์ขัน

" เอ่อ... " เขาไม่รู้จะตอบว่ายังไง













" คุณคะ  ขอถามอะไรหน่อยค่ะ    คือนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเข้ามาในหอคอยแห่งนี้ " มะปรางหันไปถามวิลัย

" มีอะไรสงสัยงั้นเหรอ " วิลัยถามเธอกลับ

" เอ่อ  คือ...  ตึกใหญ่ขนาดนี้ " เธอตั้งข้อสงสัย














" เธอนี้ชอบถามอะไรแปลกๆตลอดเลยนะ " จิราเมธพูดขึ้นมา

" นายจะบอกว่าหุ่นยนต์เป็นคนทำความสะอาดทั้งหมดนี้งั้นเหรอ " จันพูดแทรกขึ้นมา

" ไม่ใช่หรอก  หอคอยนี้หนะมีกลไกต่างๆมากมายซ่อนอยู่   เราแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย " วิลัยตอบคำถามของมะปราง

" อ่อ  อย่างนี้นี่เอง " เธอพูด

" เนื่องจากทีมของเธอมีคนที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกถึง 2 คน   งั้นฉันจะขออธิบายเรื่องการแข่งให้ฟังอย่างคร่าวๆนะคะ " วิลัยพูด














" ส่วนใหญ่จะเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัวโดยที่สามารถฆ่ากันภายในสนามแข่งได้  แต่การที่ฝ่ายตรงข้ามเสียชีวิตจะทำให้ผู้เข้าแข่งคนนั้นหมดสิทธิแข่งต่อในรอบนั้นๆ  แต่การฆ่ากันในสนามแข่งนี้คะแนนส่วนตัวจะไม่ถูกเพิ่มหรือลด "  วิลัยอฺธิบายให้พวกเขาฟัง

" การชนะฝ่ายตรงข้ามในแต่ละรอบโดยการทำให้หมดสติหรือการทำให้อีกฝ่ายยอมแพ้นั้น  ผู้ชนะด้วยวิธีดังกล่าวจะสามารถแข่งต่อได้หากปรารถณา " เธออธิบายต่อ















" สามารถทำได้ทั้งโดยผู้แข่งหรือสมาชิกคนอื่นๆในทีม " เธออธิบายต่อ

" และในบางครั้งการแข่งขันก็อาจจะมีเงื่อนไขพิเศษหรือเหตุการณ์พิเศษแบบต่างๆมาให้ปฎิบัติตาม  ซึ่งก็แล้วแต่ระบบจะสุ่มได้ " เธอหยุดอธิบายไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ













" จะต่อสู้กันอย่างไรก็แล้วแต่ทั้งสองฝ่ายจะตกลงกัน  เช่นการต่อสู้ด้วยอาวุธหรือจะสู้กันด้วยมือเปล่า " เธอหันมาพูดกับพวกเขา

" อ่อ  พอเข้าใจบ้างแล้วหละ " มะปรางพูด

" เอาหละ  ถึงชั้นของพวกเธอแล้ว " วิลัยพูดพร้มกับประตูลิฟท์ที่ค่อยๆเปิดออก













" นี้คือห้องรอแข่ง   ปรึกษากันให้ดีหละ " วิลัยพูดพร้อมกับบอกให้จิราเมธและเพื่อนเดินออกจากลิฟท์ไป

" โหว  ดูดีจัง " มะปรางพูดอย่างตื่นเต้น

" เดินไปดูที่สนามแข่งใกล้ๆสิ " จันกล่าว














" ว้าว  สนามใหญ่มากเลย " มะปรางพูด

" นี้เป็นที่ที่ใช้ต่อสู้กันนะ  อย่าลืมหละ " จิราเมธพูด

" แล้วทางเดินเข้าไปที่สนามแข่งหละ  ไม่เห็นมีเลย " มะปรางถาม

" อ๋อ  เราจะวาร์ปเข้าไปเองแหละ  การออกมาจากสนามก็ด้วย " จิราเมธตอบ

" โหว   กลไกเยอะจริงๆด้วย " เธอพูด













" ใช่แล้วหละ  แต่นี้นับว่าน้อยมากเลยนะเพราะเป็นแค่รอบแรก  และมีการแข่งขันกันหลายสนามในเวลาเดียวกัน " จันอธิบายให้มะปรางและพิชัยฟัง

" หูย  ฉันตื่นเต้นจังเลย " มะปรางพูด

" ฮ่ะๆๆ  ไม่ต้องห่วงหรอก  รอบนี้ฉันยังไม่ให้เธอลงหรอก " จิราเมธพูดแทรก

" เอาหละครับทุกท่าน  ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอยกันแล้ว   ณ  สนามที่ 64  จะเป็นการแข่งขันระหว่างทีม...   เอ่อ... " เสียงของโฆษกประจำสนามดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงเฮของเหล่าคนดู












" ฮ่าๆๆๆ " คนดูหลายกลุ่มหัวเราะกับชื่อทีมของพวกเขา
 
" เอาหละ  พร้อมกันแล้วสินะทุกคน " จิราเมธพูด

" เอ่อ   นายดูเองดีกว่านะ " จันพูด













" และทีมที่พวกเขาต้องพบก็คือ... " โฆษกพูดต่อ

" เอ๋  ผู้ชายคนนั้นก็เข้าแข่งด้วยงั้นเหรอ " มะปรางพูด

" ยัยบ้านั่น.. " จันพูดและเสียงของคนดูก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ













" ทำไมคนดูเขาดูคึกคักกันจัง  ไม่เหมือนตอนประกาศชื่อทีมเราเลยนะครับ " พิชัยตั้งข้อสงสัย

" ก็ทีมนั้นมีคนดังอยู่ด้วยหละนะ " จิราเมธตอบ

" โอ้โห  หนึ่งในพวกเขามีคนใส่ชุดเล่นมาด้วยนะครับ " พิชัยตั้งข้อสังเกตุ

" คงคิดว่าจะชนะรอบแรกได้สบายๆกันสินะ " จันวิเดา

" รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ " มะปรางพูดขึ้นมาลอยๆ

" เอาหละทุกคน  มาวางแผนกัน " จิราเมธเรียกทุกคนมารวมกัน

 











" มันเกี่ยวด้วยเหรอ " มะปรางถามขึ้นมา

" ก็การกำหนดแต้มไงหละ  ก็เพื่อให้ทุกทีมมีความเก่งเฉลี่ยๆที่ไม่ต่างกันมากไงหละ " จิราเมธอธิบาย

" และในทีมนั้นก็มีคนเก่งที่แต้มเยอะๆมากอยู่ 1 คนแล้ว " จันพูด

" ใช่แล้ว  เพราะฉะนั้นรอบนี้เธออาจไม่ได้ลงนะ มะปราง " จิราเมธพูดกับมะปราง













" เอาหละทุกคนฟังทางนี้ " ชายผู้แต่งตัวสบายๆเรียกสมาชิกในทีมมารวมตัวกัน













" ไม่ประมาทเรอะ  ดูการแต่งตัวของแกสิ " หนึ่งในทีมของเขาพูดขึ้นมา

" ความาสามารถของฉันมันใช้ต่อสู้ไม่ได้  ฉันก็เคยบอกไปแล้วหนิ " เขาสวนกลับ

" แต่ฉันรู้ความสามารถของหนึ่งในสมาชิกของเจ้าพวกนั้น  มันเป็นความสามารถที่น่าปวดหัวเอามากๆเลยหละ " เขาพูดต่อ

" งั้นให้ฉันจัดการเอง " หนึ่งในทีมของเขาพูดขึ้นมา

" ก็คงต้องเป็นนายแล้วหละ  เดี๋ยวฉันจะช่วยจัดคิวแข่งให้เอง " เขาพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้กดขมับตัวเอง












" ประกาศ  มีกติกาพิเศษสำหรับรอบนี้ " เสียงประกาศดังขึ้นมา

" เฮ้ย  เอาตั้งแต่รอบแรกเลยเหรอเนี้ย " จันประหลาดใจอย่างมาก

" ในการแข่งขัน 1 รอบจากนี้  จะใช้การสุ่มผู้เข้าแทน  และจะทำการสุ่มในอีก 30 วินาที " และเสียงประกาศก็หยุดลง

" ก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ  เตรียมพร้อมให้ดีหละทุกคน " จิราเมธพูด

" หวา  แบบนี้ก็ได้เหรอ " มะปรางพูดอย่างตื่นเต้น

" ไม่เป็นไรหน่า  ใจเย็นๆไว้ " จิราเมธปลอบเธอ

" ระบบจะทำการสุ่มในอีก 5  4   3  2   1... " เสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้ง  














" เฮ้ย   มะปราง "  จิราเมธพูดอด้วยความตกใจและร่างของมะปรางก็ถูกวาร์ปลงที่ยังสนามข้างล่าง

" บ้าจริง  เฮ้  จิราเมธ  ยัยนั้นเคยต่อสู้บ้างรึเปล่า " จันถามจิราเมธอย่างรีบร้อน

" เคยซ้อมกับฉันบ้างเล็กน้อย " เขาตอบกลับอย่างกังวล

" บ้าจริง  หวังว่าคงไม่เป็นอะไรนะ " จันพูด

" ทำไมยังไงดีๆๆ " ฉันคิดในใจ  เธอทำอะไรไม่ถูกเลย

" อ้าวๆ  เป็นอะไรไปหละ " คูต่อสู้ของเธอพูดขึ้น













" ฮู้วว " เธอหายใจเข้าลึกๆ

" เอาหละ  อันดับแรกต้องดูให้ออกว่าคู่ต่อสู้มีความสามารถแบบไหน แล้วค่อยหาวิธีรับมือ " เธอคิดพร้อมกับเสกดาบประจำตัวของเธออออกมา













" การแข่งขันรอบแรกจะเริ่มในอีก  5   4    3   2    1.... " เสียงประกาศดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงคนดูที่โห่ร้องออกมา

" มือใหม่ชัดๆ " สมหมายเดินถือดาบตรงเข้าไปหาเธอ

" มาแล้ว " เธอกำดาบแน่นและพร้อมที่จะต่อสู้













" อึ่ก  รุนแรงมาก   นี้มะพร้าวออมมือตอนฝึกให้เราจริงๆด้วยสินะ " เธอพูดกับตัวเอง

" เฮอะ " สมหมายยังคงโจมตีใส่อย่างต่อเนื่อง

มะปรางที่ได้แต่ตั้งเริ่มรู้สึกว่าเสียเปรียบจึงกระโดดถอยออกมาตั้งหลัก












" ช่องโหว่เต็มไปหมดเลยนะเธอเนี้ย " คู่ต่อสู้ของมะปรางพูดกับเธอ

" ฮู้ว  ไม่เป็นไร  ใจเย็นๆ " เธอพูดกับตัวเอง

" เฮ้  เมื่อกี้นี้เธอมีโอกาสโจมตีได้ไม่ใช่เหรอ  ทำไมเธอไม่โจมตีซะหละ " จันพูดกับจิราเมธ

" เธออาจจะนึกไม่ทันก็ได้นะ " จิราเมธตอบคู่หูของเขา












" แต่มันก็แปลกนะ   ตอนฝึกกับฉัน  เธอก็สามารถโจมตีสวนได้หลายครั้งมากเลยนะ " จิราเมธพูด

" มันผิดปกติใช่ไหม " จันถามเขา

" เฮ้  เมื่อไหร่เธอจะฟันสวนฉันบ้างหละห่ะ " สมหมายเรียกถามเธอ

" ใช่แล้ว  จังหวะเมื่อกี้เราโจมตีเขาได้  แต่ทำไมเราถึง.... " เธอคิดในใจ













" ดูเหมือนเธอไม่ได้ใช้พลังเลยนะครับ " พิชัยพูด

" ทำไมเราใช้ความาสามารถไม่ได้หละ  หรือเป็นเพราะว่าเรากลัวเขาคนนี้  หรือ... " มะปรางกำลังคิดและเริ่มจะมีอาการกลัวคู่ต่อสู้ของเธอเข้าจริงๆ














" อ่ะ   แย่แล้ว " มะปรางตกใจมากและรีบวิ่งตามไปเก็บดาบของเธอ

" แบบนี้ไม่ดีแน่ " จิราเมธพูด

" เฮ้อ  น่าเบื่อชะมัด " สมหมายพูดขึ้นพลางเดินตรงไปที่มะปราง













" ได้แล้ว " เธอโล่งอกเมื่อเธอวิ่งไปถึงดาบของเธอและก้มลงเก็บดาบ

" เฮ้ย  ทำไมเธอทำแบบนั้น " จันอุทานขึ้นมา










กว่าที่มะปรางจะนึกถึงคำสอนของจิราเมธได้มันก็สายไปเสียแล้ว











" เฮ้ย " พิชัยเองก็ตกใจ

" ไม่จริงหน่า " จิราเมธพูด



จบตอน

จบไปแล้วนะครับสำหรับตอนที่ 10

สำหรับเรื่องนี้ไม่ค่อยได้วางโครงไว้สักเท่าไหร่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีประมาณกี่ตอนเลยสำหรับเรื่องนี้ อิอิ

[kingkingr]

ใครที่อยู่ภายใต้รัศมีของเขาจะไม่สามารถใช้พลังพิเศษได้

เพราะฉะนั้น....













แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ  มะปรางไม่สามารถย้อนเวลาได้ก็ต่อเมื่ออยู่ภายใต้รัศมีของเขาเท่านั้น

" ตายซะ " สมหมายพูดก่อนจะลงดาบไปที่มะปราง














" ห่ะ " สมหมายตกใจ

" อู้ว  ฉันนึกว่าจะโดนฟันซะแล้วสิ " จันพูดขึ้นมา

แล้วเสียงโห่ร้องของคนดูก็เริ่มดังขึ้นมอีกครั้งหนึ่ง















" ป้องกันได้ดีหนิ " เมื่อสมหมายพูดจบเขาก็โจมตีใส่มะปรางอย่างต่อเนื่อง

" เธอไม่มีโอกาสได้โจมตีโต้กลับเลยนะครับ " พิชัยพูด

" อืม.... " จิราเมธถึงกับคิดมากเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้















" ย้ากกกก " สมหมายโจมตีใส่ไปที่ดาบของมะปรางอย่างเต็มแรง

" ฮึ่ย เสียหลักเลยแฮะ " เธอคิดในใจพร้อมกับร่างกายที่เซไปตามแรงปะทะ

" ช้ามาก " สมหมายพูดพร้อมพุ่งใส่มะปรางด้วยความเร็วสูง












" มะปราง " จิราเมธตะโกนออกมา

" ตืดดด " เสียงสัญญาณดังขึ้นมาเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าการต่อสู้ในรอบนี้ได้จบลงแล้วเนื่องจากมะปรางได้เสียชีวิตลง













" เขาใช้การโจมตีที่รุนแรงเพื่อให้เราเสียการทรงตัว และโจมตีซ้ำอีกครั้งด้วยความเร็วสูงซึ่งยากที่เราจะทันป้องกัน " มะปรางเริ่มพิจารณาสถานการณ์เมื่อสังครู่

" แต่เขาเล็งที่หัวใจของเราเพื่อสังหารเรา  เพราะฉะนั้นหากเราเบี่ยงตัวไปทางขวาเราก็จะสามารถหลบการโจมตีของเขาได้ทัน " หลังเธอคิดเสร็จด้วงตาของเธอก็เปลี่ยนรูปร่างไป












ในตอนที่มะปรางตายนั้น  มะปรางจะไปอยู่ในมิติอีกมิติหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้อยู่ในรัศมีพลังของสมหมาย

นั้นจึงทำให้เธอ....













" เฮฮฮฮฮ " เสียงโห่ร้องของผู้ชมดังก้อง เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่มีการโจมตีโดนกัน

" โอ้โห  ในที่สุดก็โจมตีโดนกันแล้วครับทุกท่านนน " เสียงคนบรรยายพูดตามมาติดๆ

" อึ่ก " สมหมายบาดเจ็บเล็กน้อย

" สำเร็จ " มะปรางดีใจกับผลงานของตัวเอง

" ว้าว   ใช้ได้นี้นา  การโจมตีเมื่อกี้นี้หนะ " เขากล่าวชื่นชมมะปราง

" แต่แปลกนะ  ฉันคิดว่าเธอจะเป็นคนที่ไม่กล้าทำร้ายคนอื่น กลัวคนอื่นเจ็บซะอีก " เขาพูดต่อ

" ทะ ทำไมหละ " เธอถามเขากลับ

" ก็หันไปดูสิ   สีหน้าของเพื่อนเธอหนะ   คงแปลกใจไม่ใช่น้อยเลยหละ " เขาบอกกับมะปราง

" เอ๋ " เธอหันหลังไปมอง












" หา  ยัยนั่นเหม่ออีกแล้วหละจิราเมธ " จันพูดกับจิราเมธ

" คงแก้ไม่หายจริงๆสินะ " จิราเมธพูด

" อ่ะ  แย่แล้ว  อย่าหันหลังให้ศัตรูนี้นา " เธอเพิ่งนึกขึ้นได้













" ไม่มีโอกาสหน้าแล้วเว้ยย " สมหมายพูดพร้อมกับฟันใส่มะปราง

" ยอม " จิราเมธตะโกนขึ้นมาพร้อมกับร่างของมะปรางที่ถูกส่งกลับไปยังห้องพัก

" หา   เมื่อกี้นี้มัน " มะปรางตกใจหลังจากถูกเคลื่อนย้ายตำแหน่งอย่างกะทันหัน














" มะพร้าว " เธอหันไปมองมะพร้าวด้วยความเสียใจ

" ใจเย็นๆ   หายใจเข้าลึกๆก่อน " จิราเมธพูดกับเธอ

" นี้...  ฉันแพ้แล้วเหรอ " เธอพูด

" แต่เธอย้อนเวลาได้นะ " เขาพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ

" จริงสิ เข้าใจแล้ว " เธอตอบรับ

" อย่าฝืนมากนักหละ " เขาพูดทิ้งท้าย

" อื้ม " เธอรับปากพร้อมกับใช้พลังย้อนเวลา   และเธอก็กลับไปที่สนามประลองอีกครั้งพร้อมกับสมหมายที่กำลังจะฟันดาบใส่เธอ

" ไม่มีโอกาสหน้าแล้วเว้ยยย " สมหมายโจมตีใส่เธอ











" เกือบไป " มะปรางเหวี่ยงตัวหลบการโจมตีได้แบบฉิวเฉียด

" เป็นไปไม่ได้ " สมหมายเริ่มมีอาการโมโห

" ฮุ้ว " เธอกำดาบแน่นและพยายามตั้งสติ

" นี้รู้อะไรไหม  ฉันชักจะเริ่มเจ็บแผลนี้ซะแล้วสิ " สมหมายพูด

" ... " มะปรางได้แต่นิ่งและจ้องมองอีกฝ่ายอย่างตาไม่กะพริบ

" จบแค่นี้ดีกว่า " เขายื่นดาบออกไปข้างหน้า












" เอ๋   เขาเก็บดาบของตัวเองแล้ว   ทำไมกันหละ.. " มะปรางประหลาดใจ

" ฮึ่ยยย " เขาพุ่งเข้าใส่มะปรางตรงๆ

" เฮ้ย  มือเปล่าพุ่งใส่คนถือดาบงั้นเหรอ   หมอนั้นควรจะมีความสามารถพิเศษลบล้างพลังไม่ใช่เหรอ " พิชัยตกใจ

" ฆ่าตัวตายชัดๆ  เจ้าบ้านั้น " จันพูด

" ไม่แน่หรอก " จิราเมธพูด

" เดี๋ยวก่อน  พุ่งใส่แบบนี้   ถ้าเราฟันไปตรงๆเขาได้ตายจริงๆแน่  หรือเราจะถอยไปตั้งหลักหละ ทำไงดีๆ " มะปรางไม่กล้าที่จะลงมือโจมตีใส่เขาจนทำตัวไม่ถูก













" โอ้โห   หมัดตรงเข้าไปเต็มๆเลยครับผม " ผู้บรรยายบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้น

" เฮ้ย  อะไรกัน " จันตะโกนเสียงดัง

" มะปรางเขายังไม่เคยฆ่าใครเลยหนะสิ " จิราเมธหันไปบอกจัน

" ซวยแล้วไง " จันตกใจอย่างมาก

" ย้ากก  " สมหมายชกใส่มะปรางที่ล้มอยู่













" โอ้โห  สมหมายรัวหมัดไม่หยุดเลยครับ่ท่านผู้ชม " ผู้บรรยายยังคงทำหน้าที่ต่อไป

" แจ๋ว  ต้องแบบนี้สิวะ " ฝ่ายตรงข้ามพูด

" คุณจิราเมธครับ " พิชัยสะกิดจิราเมธ

" ยอม " จิราเมธตะโกนขึ้นมาและร่างของมะปรางก็ถูกเคลื่อนย้ายกลับมาที่ห้องพักอีกครั้ง

" แฮ่กๆๆ  ฉัน..  ฉันย้อนเวลาได้   ที่ฉันต้องทำก็แค่ย้อนไปก่อนหน้านี้แล้วก็ฟันเค้าซะ  ฉัน... " เธอพูดอย่างรีบร้อน

" เฮ้ๆ  ใจเย็นๆหน่า " จันโอบเธอจากด้านหลัง













" แต่..  แต่ว่า.. " มะปรางสะอื้น

" เธอไม่ต้องฆ่าเขาหรอก  เธอไม่ต้องฆ่าใครทั้งนั้นแหละ " จันพูดปลอบมะปราง

" ไอ้เรื่องฆ่าคนหนะ " เธอพูดต่อ












หลังจิราเมธพูดจบเขากูถูกเคลื่อนย้ายลงไปยังสนามประลอง

" เฮ้   ดูแผลที่เพื่อนนายทำกับฉันสิ   มันเจ็บมากเลยนะ " สมหมายพูดพร้อมกับเรียกดาบกลับมาอีกครั้ง

" จังหวะนั้นเธอฆ่านายได้ด้วยซ้ำนะ " จิราเมธพูด

" เหอะ   เป็นเพราะยัยนั้นย้อนเวลาได้เฉยๆหละวะ " เขาตอบกลับ

" แต่ความสามารถการลบล้างพลังคู่ต่อสู้ของแกก็ทำให้เธอย้อนเวลาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ " จิราเมธถามเขา

" นี้แก...  รู้ได้ยังไง " สมหมายประหลาดใจ

" คนที่ใช้พลังแบบนายจะต้องมั่นใจว่าพละกำลังและทักษะของตัวเองเป็นเลิศกว่าคุ่แข่ง " จิราเมธพูดต่อ

" อย่าพูดเหมือนรู้จักพลังของคนอื่นดีนักสิ " เขาตอบ

" ฉันก็รู้ทั้งหมดนั้นแหละ " จิราเมธพูดพร้อมกับพุ่งตรงไปที่สมหมาย

" แต่ก็ยังมีอีกปัจจัยที่จะทำให้แกแพ้ " เขาพูดต่อ

" แค่นั้นก็เพียงพอแล้วโว้ยย " สมหมายพูดพร้อมกับพุ่งไปที่จิราเมธเช่นกัน













" ย้ากกกก " สมหมายฟันดาบไปที่จิราเมธ

" ..... " จิราเมธเรียกดาบออกมาแล้วฟันไปที่สมหมายอย่างรวดเร็ว













ฉัวะ!!!!   เสียงที่เกิดจากดาบของจิราเมธ ฟันเข้าใส่ร่างของสมหมายอย่างรุนแรงจนทำให้ร่างกายของสมหมายและดาบ ขาดเป็นสองส่วนทันที

" ..... " แล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุมสนามประลองแห่งนี้เพราะทุกคนต่างก็พากันอึ้ง













" ดาบระดับ 3 สุดทรงพลังของคนคนนั้น " สมหมายพูดก่อนจะสิ้นใจ

" เออ  ฉันเองแหละ " จิราเมธหันไปพูดกับสมหมาย

" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีโอกาสได้สู้กับคุณในสนามประลองแห่งนี้   โชคดีจริงๆ... " สมหมายทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ก่อนจะหมดลม

" โอ้วววว   เจ้าของดาบแล่มนั้น   ไม่อยากจะเชื่อเลยครับว่าเราจะบังเอิญได้เจอเขาในรอบแรกนี้  ใช่แล้วครับ  เขาผู้นี้ก็คือ...." ผู้บรรยายบรรยายด้วยความตื่นเต้นแบบสุดๆ














" ว่าแล้วเชียว  ไอ้การตั้งชือทีมเห่ยๆแบบนี้  มีแต่เขาเท่านั้น  จิราเมธครับผม " เขายังคงบรรยายต่อไป

" ว่าแล้วเชียวว่าจะต้องโดนล้อ เฮ้อ" จันถอนหายใจ

" บ้าเอ้ย   นี้ฉันเตือนแกแล้วใช่ไหมว่าให้ใช้พลังโชคดีของแกด้วย  ตอนที่เราสุ่มทีมแข่งหนะ " ทีมของฝั่งตรงข้ามโวยวายออกมา

" ก็ใครจะไปรู้หละวะ   ว่าถ้าปราศจากพลังโชคดีของฉันแล้ว... " ชายผู้ใส่ชุดเล่นพูดกับสมาชิกในทีมของเขา












" แต่เนื่องจากสมหมายเสียชีวิตจากการแข่งขัน  จิราเมธจึงหมดสิทธิแข่งต่อในรอบนี้ครับผม " หลังคนบรรยายประกาศจบจิราเมธก็ถูกเคลื่อนย้ายออกมาที่ห้องพัก

" และแน่นอนครับว่าเขาไม่ได้มาคนเดียวแน่ๆ  ใช่แล้วครับ  คนที่ผมกำลังจะพูดถึงก็คือคู่หูของเขานั้นเอง   เธอคนนั้นก็คือ... " เขาบรรยายต่อ











" ว้าวๆๆๆ  ฉันเลือกไม่ผิดจริงๆที่มาดูสนามนี้หนะ " หนึ่งในคนดูพูดกับเพื่อนของเขา

" สุดยอดไปเลย " เหล่าคนดูคุยกันด้วยความร่าเริง

" ฉันลง " หญิงที่สวมชุดคลุมชูมือขึ้นและร่างของเธอก็ถูกเคลื่อนย้ายลงไปยังสนามประลอง

" ไง ดวง " จันกล่าวทักทายคู่ต่อสู้ของเธอก่อน

" สวัสดี จัน " เธอตอบรับ













" นี้ๆมะพร้าว  ผู้หญิงที่จันจะสู้ด้วยเขาเก่งมากเลยเหรอ " มะปรางถามจิราเมธ

" ทั้งเก่งทั้งโกงเลยหละ " จิราเมธตอบ

" หาาา  แบบนี้จันก็สู้เขาไม่ได้หนะสิ " มะปรางพูด

" ไม่หรอก " จิราเมธพูด



จบตอน


หลังๆมาแทบจะไม่ได้วาดเลยครับ

แต่ก็จะพยายามวาดต่อให้จบนะครับผม